Ανησυχώ

Τελευταία είμαι πολύ ανήσυχος
καθώς και αγχωμένος,
βλέποντας και ακούγοντας
τους πρόσφατους ψιθύρους.

Λένε η κρίση πέρασε,
η τρόικα πως θα φύγει,
πως θα ξαναγυρίσουμε
στους ντόπιους παραδείσους...

Ακούγεται πως οι πλούσιοι
κι άγριοι γερμανοί,
θ ανοίξουν τα παγκάρια τους
και χρήμα θα μοιράσουν...

Πως οι πολεμοκάπηλοι 
θ ανοίξουν εκκλησίες
και στα παλαιστινόπαιδα
θα στείλουνε παιγνίδια...

Μα εγώ πολύ ανησυχώ
για τούτα τα καμώματα,
μη φύγει ο λύκος απ το μαντρί
και μόνα αφήσει τα πρόβατα...

Ανησυχώ ανήσυχα
και τρέμει η καρδιά μου,
πως θα μπορέσω μόνος μου
αφέντης στη σοδειά μου...

Και τώρα τι θα γίνουμε
άμα τελειώσει η κρίση;
γιατί αυτοί οι βάρβαροι
ήταν μια κάποια λύση....

ΓΓ

Σήμερα θα μιλήσουμε για καλές τέχνες…

Θαυμάζω τα πλούσια σε νοήματα

και ευαισθησίες έργα των ποιητών μας,

σ αυτά τα περήφανα χρόνια,

που δυσφημούνται σαν χρόνια κρίσης…

Και των πεζογράφων μας τα αριστουργήματα,

των ζωγράφων τα ζωντανά χρώματα,

των γλυπτών τις πλούσιες γυναικείες καμπύλες,

των μουσικών τις ουράνιες συνθέσεις,

Των ακαδημαικών τις βαθυστόχαστες σοφίες….

Όλοι αυτοί προσφέρουν τα ταλέντα τους,

για να αναδιοργανωθεί αυτή η δήθεν

κρίσιμη οικονομική και κοινωνική κατάσταση….

Οι καλές τέχνες οργιάζουν υπέροχα,

αυτές τις χλιδάτες εποχές, παρουσιάζοντας

τα πλουμιστά έργα τους…

Τα αεράτα ποιήματα, τα θρίλερ αστυνομικά,

τις μελό  νουβέλες, τους υπερρεαλιστικούς πίνακες,

τα αγαπησιάρικα μουσικά κομμάτια,

τις περισπούδαστες πολιτικές

και πολιτιστικές αναλύσεις, και κραυγάζουν….

Ουρλιάζουν αισθησιασμούς, κράζουν έρωτες,

βρυχώνται νέες αισθητικές τεχνολογίες ομορφιάς,

ώστε μ όλα αυτά τα θαυμαστά προιόντα

να ενισχυθεί και βελτιωθεί το ήδη υπέροχο

βιοτικό μας επίπεδο.

Να αυξηθεί η τεράστια σύνταξη του γέρου,

Να μειωθεί η σχεδόν ανύπαρκτη ανεργία,

Να ενισχυθούν οι ισχυροί οργανισμοί παιδείας, υγείας,

Να ξεχειλίσει το ήδη γεμάτο καλάθι της νοικοκυράς…

Να ξεκαρδιστούν στα γέλια τα χαρούμενα πρόσωπά μας….

Ψέμα

Ψέμα, ψευδολογία, ψεύδος, απάτη,

τρικλοποδιά, τύλιγμα, φαλκίδευση, φενάκη,

 τσουβάλιασμα, υπεξαίρεση, κοροιδία, θρασύτητα,…

σε άπειρους τόνους, με ιλιγγιώδη ταχύτητα,

 σε αμέτρητα χιλιόμετρα, σε αναρίθμητες ποσότητες,

 σε τεράστια ποικιλία και ωμότητες….

κυριαρχούν στην πολιτική και κοινωνική ζωή μας!

Χαμένα

Σαν ένα ξεροκόμματο στην Κατοχή,

όπως μια μπόρα φθινοπωρινή,

ίδιο με το γιουχάϊσμα περιοδεύοντος θιάσου,

σαν τα φώτα του λιμανιού, το ξημέρωμα…

Μοιάζεις με παπαρούνα που γέρνει στ αεράκι,

δείχνεις φοβισμένος μαθητής νυχτερινού σχολείου,

βήμα βήμα στη στοά της αμφιβολίας,

πέτρα ξασπρισμένη απ τα κύματα…

Κι όμως ήσουν βράχος σε μακρινό σβησμένο φάρο,

έσπαγαν πάνω σου τα νερά της αμφισβήτησης,

ήσουν μαέστρος με μαγική μπαγκέτα,

ανεμοθραύστης σε αγχωμένα όνειρα…

Κοίτα τον ήλιο κατάματα,

αφουγκράσου το ζεστό καλοκαιριάτικο αεράκι,

όρθωσε μαρμάρινο στήθος στον εφησυχασμό,

γιγαντώσου για όλα τα χαμένα…..

Το λευκό σύννεφο

Ξύπνησα το πρωί με μια σκοτούρα,

κι άνοιξα παραθύρι στα κλεφτά,

τα γαλανά μου μάτια γίναν σκούρα,

αντικρίζοντας μαύρα σύννεφα στον ουρανό φρικτά.

Η διάθεσή μου βυθίστηκε στο χάος,

οι αισθήσεις μου μυρίστηκαν σατανική βροχή,     

κατάρες κίτρινες ζωγράφισαν τα νέφη

και  στο μυαλό μου μαύρη ταραχή.

Ταξίδεψαν λευκά τα σύννεφα στο σύμπαν,

μέσα από θύελλες κι από λιβάδια χέρσα,   

είδαν πολλά τα μάτια τους και μαύρισε η ψυχή τους,

που στον ανθρώπινο κόσμο μας απουσιάζει η μπέσα.

Ένας λύκος ούρλιασε…

Ο βρυκόλακας διψάει για αίμα…

Ακονίζει ο χάρος το δρεπάνι…

Κόκκινες πλημύρες….

Στιγμές ευτυχίας

Είναι γνωστό ότι η ευτυχία

αποτελείται από στιγμές,

και περιόδους μικρής διάρκειας χλωμές…

Μες απ την κλειδαρότρυπα του χρόνου

διακρίνεις τέτοιες στιγμές οξυγόνου,

σε εικόνες διαφορετικές απ αυτές

που πιστεύουμε,

αλλά δεν ζηλεύουμε, όπως

 Όταν με ευδαιμονία χτυπάει τη δόση του

ο ναρκομανής,  ή

Όταν δέχεται επισκεπτήριο ο ισοβίτης, ή

Όταν κάνει διάλειμμα για τσιγάρο

ο ανθρακωρύχος, ή

Όταν βλέπει ενδιαφέρον στον κάδο

ο ρακοσυλλέκτης, ή

Όταν φωτογραφίζεται μπροστά στο τσαντίρι

του ο γύφτος, ή

Όταν πεθαίνει κάποιος συμπολίτης

για τον νεκροθάφτη, ή τέλος

Όταν πετυχαίνει η κλοπή δημόσιου χρήματος

απ τον εκατομμυριούχο….

Μια θεά η Σάσα Ντάριο

«Να ή ευκαιρία» να ξαναγαπήσουμε τη Θεά,

τη Σάσα Ντάριο που τα χειροκροτήματα κι ο θαυμασμός,

αντηχούσαν στις σκηνές κάθε βραδιά

και στην εμφάνισή της γινόταν χαλασμός!

Ξεκίνησε  αγριολούλουδο στα πρώτα βήματά της

γρήγορα  έβγαλε πέταλα, έγινε μπουκέτο κρίνα,

και μέσα στα χαρίσματα και τα αισθήματά της,

ανέδειξε τα ταλέντα της σε χορεύτρια και θεατρίνα.

Από την πλούσια διεθνή κι Ελληνική καριέρα,

αναφέρεται η αξιόλογη παρουσία στο σινεμά,

ξεχωρίζει επίσης στη θεατρική σκακιέρα,

αλλά κυρίως πιάνεται στου χορού τα χρυσά δεσμά.

Καλλιτέχνης κορυφαίου χορευτικού πορτραίτου,

διέπρεψε πρώτη χορεύτρια στο «Καρναβάλι»

αποθεώθηκε στο «Μπολερό»

και θριάμβευσε στις «Βραδιές μπαλέτου».

Έζησε και ζει, ζωή συναρπαστική και γνήσια,

το μπρίο της κι η ομορφιά είναι μαγική και θεική,

με αλαβάστρινο κορμί και χάρη παραδείσια,

αναδείχτηκε η Σάσα βασίλισσα χορού στη Λυρική.

Πέρα όμως απ τα ταλέντα της,

τη χάρη κι ομορφιά της,

το πιο μεγάλο χάρισμα

ειν η πλούσια καρδιά της!

Κάποιοι φίλοι

Κάποιοι φίλοι κι η γυναίκα του
κατακρίνουν τον ποιητή,
Γράφεις μόνο τα αρνητικά, είσαι απαισιόδοξος...
Μάλιστα μια καλή φίλη παρατήρησε,
έχεις υπαρξιακά προβλήματα...
Θα συμμορφωθώ είπε,
Ξύνει τα μολύβια, στρώνει το πληκτρολόγιο,
φέρνει δίπλα του το καλάθι των αχρήστων και...
Πετάει όσα έγραψε για τις σφαγές παιδιών στη Γάζα,
όσα σημείωσε για τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς
των φίλων αμερικάνων,
Ρίχνει στη φωτιά τις αναφορές για φόρους,
μειώσεις, ανεργία των νέων,
Τσαλακώνει τις κατακρίσεις του για παιδεία και υγεία,
Μετανιώνει που τόνισε το φθαρτό του χρόνου,
την εκτίμηση της στιγμής....
Και ξεκινάει να γράφει αισιόδοξα και διασκεδαστικά,
για τα γκομενιλίκια του Όλαντ, τα μπούγκα - μπούγκα
του Μπερλουσκόνι, για τον Ολυμπιακό...
Ακόμη για τις προσευχές του Ομπάμα, του Πατριάρχη,
του Πάπα...κατά της φτώχειας και του πολέμου....
Κι εκεί επάνω τον πιάνει ενα αισιόδοξο 
ακατάσχετο γέλιο.......

Θυμάμαι

Τι αναμνήσεις μούρχονται στο νου από μια εποχή

μίζερη αλλά χιλιοτραγουδισμένη,

που οι μικρότεροι φίλοι των  λίγων δεκαετιών,

δεν μπορεί να αναγνωρίζουν σήμερα,

τα  Εξάρχεια σαν μια άγρια κάποτε, αλλά ζωντανή και τρυφερή περιοχή…

Η πλατεία και τα γύρω στενά, με τα έξοχα τότε διατηρητέα,

στέκια κάποιων διανοούμενων περιθωριακών,

πέρασαν ως τις μέρες μας από φωτιά και σίδερο

οργάνων τάξεως, ναρκομανών κι αναρχικών.

Υπέροχο αττικό τοπίο ο λόφος του Στρέφη,

κι οι νερατζιές της Τοσίτσα ως το μουσείο,

που οι καρποί τους όπλα των φοιτητών, στο Κυπριακό

και στο ένα ένα τέσσερα,

ενάντια στο πάντα πατριδοκάπηλο σκηνικό….

Ξεχώριζαν με την ταπεινή τους διακόσμηση οι μουριές,

οι χωμάτινοι δρόμοι γεμάτοι ξυπόλυτα αλάνια,

οι πολλές  τρύπες από σφαίρες στους τοίχους των πέτρινων σπιτιών,

και τα χαλάσματα απ τις βόμβες των γερμανών, κρυψώνας

για τα πρώτα φλερτ αγοριών, κοριτσιών και μουρνταριές….

Η θρυλική «μπλε πολυκατοικία», με την ιστορία της

και τους επιφανείς ενοίκους ….

το Φλοράλ και το ΒΟΞ αργότερα, που στα υπόγειά του με τα ποδοσφαιράκια, έπαιζαν κρυφτό οι καθηγητές του 5^ου γυμνασίου, 

με τους κοπανατζήδες ανηλίκους…

Το μπιλιαρδάδικο του Τζανή, που καπνίσαμε

τα πρώτα χύμα τσιγαράκια,

που τρώγαμε σφαλιάρες απ τους μάγκες,

ενώ παριστάναμε τα σκληρά αντράκια…

Τα «μαθήματα οδήγησης» απ τους μεγαλύτερους,

στην κλεμμένη απ τον πλούσιο πατέρα μαούνα,

που ο δικός μας « νταής δάσκαλος» μας έδινε το τιμόνι και ούρλιαζε,

δε σε γαργαλάει το γκάζι βρε μπουμπούνα;

(τότε δεν είχε ανακαλυφθεί η μεγαλειότης «μαλάκας»).

Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον φτωχό μας Άσιμο,

που στις συνθέσεις του κυλούσε η τρέλα του κι ο έρως,

και που στη θλιβερή αυτοκτονία του άφησε διαθήκη

τους δίσκους του, «Είμαι παλιάνθρωπος», και «Κλάστε ελευθέρως».

Ήταν η χρυσή εποχή του Οικονομίδη, των κλαμπς, του βερμούτ,

των τεντυμπόηδων, των γιαουρτιών, του στραβά στο στόμα

τσιγάρου, του χαρτζιλίκι….

Ήταν η εποχή του Φούντα και της Μελίνας στην Καλλιδρομίου,

«φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι, φύγε χάσου…»

Και.. το βράδυ που γυρίζαμε στο σπίτι, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον αστυφύλακα της γειτονιάς… Την ταυτότητά σου!….

Θυμάμαι…

Η δόση θέλει έρωτα

Αχ δόση περισσότερο μου λείπεις
σε περιμένει όλος ο λαός πολύ…...
τώρα που στην ελλάδα θέλω να μείνεις..
εσύ πετάς και φεύγεις σαν πουλί.

Η δόση στις Βρυξέλες θέλει έρωτα
και πράγματα της Μέρκελ αφανέρωτα.
Έλα στις τράπεζές μου ως το πρωί….
Παράτα τα μπερδέματα,
δε λέει η νύχτα ψέματα.
Δώσε απόψε του αντώνη νέα ζωή….

Αχ δόση η αγάπη σου με καίει….
τις στάχτες μας μαζεύω το πρωί,
την ώρα αυτή που διάφανοι κι ωραίοι
μοιάζει η συγκυβέρνηση σαν τρεις μικροί θεοί….

Εσύ θλιμμένο παλικάρι,

εσύ κορίτσι απελπισμένο,

σε γέρασαν πρόωρα τα βάρη,

σε έναν κόσμο μολυσμένο…

άσε τα δάκρυα να ποτίζουν

τη χέρσα κι άγονη ζωή σου,

θλίψη και πόνος σε τσακίζουν,

κάνουν κομμάτια την ψυχή σου…

Δουλειά κι αγάπη επιθυμείς,

Στόχο μια νέα κοινωνία,

Κατάληξ εφιάλτη να ζεις

Με πόνο, αδικία κι ανομία…

Άσε τα δάκρυα να κυλίσουν,

Σφίξε τα χέρια σαν γροθιά,

καρδιά και πνεύμα να μιλήσουν- παλέψουν

σa μια πελώρια μπαλωθιά…

Κι εσύ χαροκαμένε της ζωής οδοιπόρε,

Που έχτιζες … πατρίδες,

Που είχες τη ισονομία αμόρε,

Σου στέρησαν σπίτι κι ελπίδες…

Ένα τσιγάρο, ένα ουίσκι, μια πυρκαγιά

Όσα συμβαίνουν γύρω μου

ματώνουν το μυαλό μου,

κοντεύω απ τη θλίψη μου τελείως να κλατάρω,

και δίκαια ξανάρχισα τσιγάρο να φουμάρω…

Σημεία, ασχήμιες, τέρατα

παίζουν χορό σατύρων,

σαν νάρθανε δεινόσαυροι και ιπταμένοι δίσκοι,

οπότε κλάψες και σφαγές πνίγω σ ένα ποτήρι ουίσκι…

Θα φέρω πυροσβεστική, θα επιτάξω τανκς,

μάγους και ψυχαναλυτές καθώς και αστρολόγους,

να αποκρούσουν τέρατα, βοήθεια παναγιά,

και σ όλες τις ασχήμιες τους θ ανάψω πυρκαγιά…

Κ ι έτσι με τη μαγκιά μου κι ένα στριφτό τσιγάρο,

θα αναστήσω όνειρα σ ένα καζάνι ρούμι ,

έναν καινούργιο κόσμο θα στήσω στιβαρά,

αφού τον προηγούμενο  τον ρίξω στην πυρά…

Παρακαλώ ένα τσιγάρο     ή Εγκεφαλική φυγή

Πίνω τον καπουτσίνο μου στην καφετέρια

περιμένοντας τον καλλητό μου Διαμαντή,

…ξαφνικά ένας πόνος στο στήθος, μια ζάλη και..

Ξυπνώ στο καφενείο του χωριού γερμένος πάνω

στο σιδερένιο τραπεζάκι, κάτω απ την ιτιά.

Ο βαρύ γλυκός σας κύριε γεωπόνε,

…χωρίς να ξαφνιαστώ μεταφέρομαι στον πίνακα

του δημοτικού σχολείου να λύσω τη διαίρεση.

Οι συμμαθητές γελούν με τα λάθη μου και…

νέα μεταφορά …στο τουρνουά σκάκι,

…ο ίππος στο έψιλον τέσσερα και ματ…

Δεν ξέρω πώς να ξεμπλέξω απ τις ονειρώξεις,

ίσως μια βουτιά στα δροσερά νερά της Καραιβικής

στην εκδρομή του ΠΟΚΕΑΤΕ…

Όλα πλέον κινούνται με ταχύτητα στο μυαλό μου

και αισθάνομαι ευεξία εκεί σ ένα παγκάκι του πάρκου

στη Θεσσαλονίκη να φιλάω τη μελλοντική ευτυχία μου

και να σχεδιάζουμε το μέλλον…

Για να γεμίσει το κενό απ το άθελο ταξίδι στο παρελθόν,

έρχεται ζωντανή η αίθουσα του πανεπιστημίου

τη στιγμή της ορκωμοσίας της κόρης…

και μετά στα εγκαίνια του φαρμακείου του γιού….

Έρχομαι πιο κοντά στο σήμερα παρακολουθώντας

το Γιωργάκι να παίζει κιθάρα,

και τη Φριντούλα να ζωγραφίζει με μαρκαδόρους….

Αλλά κάποιος κόμπος με ξαναγυρίζει πιο πίσω,

στην ίλη υπαξιωματικών, όπου ο λοχίας με άσπρη μπλούζα

(ασυνήθιστη στολή) μιλάει ψιθυριστά στον πατέρα

(έχει φύγει), σε περίεργη στρατιωτικίστικη γλώσσα…

«Αναρρωτήριο, μπλακ άουτ, εγκεφαλικό….»

Τέλος η περιπλάνηση, τσιμπιέμαι, ξυπνώ πραγματικά;

Βρίσκομαι καθισμένος στο μπαλκόνι, με μια κουβέρτα στα πόδια,

μπλα, μπλα, μπλα… απαγορεύεται… μπλα, μπλα, μπλα…

δίαιτα…. μπλα, μπλα… φάρμακα….

Παρακαλώ ένα τσιγάροοοοο…..

Ένα περιστέρι

Ένα περιστέρι ήρθε και κάθισε

στο περβάζι του παραθύρου μου,

εκείνη τη μέρα που σύννεφα σκίαζαν τη ζωή μου…

Ήταν ένα λευκό περιστέρι που συμβόλιζε την ειρήνη…

Του έριξα ψίχουλα από τη μίζερη ύπαρξή μου,

εκείνο τάφαγε κι αντί ευχαριστώ πέταξε μακριά μου…

Καθώς έφευγε πρόσεξα ότι ήταν μαύρο,

μοιάζει με τη διάθεσή μου, είπα…

Κοίταξα το περβάζι και αποχαιρετιστήριο δώρο του ήταν…

μια κουτσουλιά.

Στιγμές ευτυχίας

Είναι γνωστό ότι η ευτυχία

αποτελείται από στιγμές,

και περιόδους μικρής διάρκειας χλωμές…

Μες απ την κλειδαρότρυπα του χρόνου

διακρίνεις τέτοιες στιγμές οξυγόνου,

σε εικόνες διαφορετικές απ αυτές

που πιστεύουμε,

αλλά δεν ζηλεύουμε, όπως

 Όταν με ευδαιμονία χτυπάει τη δόση του

ο ναρκομανής,  ή

Όταν δέχεται επισκεπτήριο ο ισοβίτης, ή

Όταν κάνει διάλειμμα για τσιγάρο

ο ανθρακωρύχος, ή

Όταν βλέπει ενδιαφέρον στον κάδο

ο ρακοσυλλέκτης, ή

Όταν φωτογραφίζεται μπροστά στο τσαντίρι

του ο γύφτος, ή

Όταν πεθαίνει κάποιος συμπολίτης

για τον νεκροθάφτη, ή τέλος

Όταν πετυχαίνει η κλοπή δημόσιου χρήματος

απ τον εκατομμυριούχο….

Πολιτισμός

Θα μαζέψω όλα τα αγριολούλουδα απ τις εξοχές

κι απ όλες τις θρησκείες τις προσευχές,

Θα συγκεντρώσω όλα τα ποιήματα και πεζά

της παγκόσμιας λογοτεχνίας,

Θα πάρω όλα τα ρεφρέν των λαικών τραγουδιών

και τους τίτλους όλων των κλασσικών συνθέσεων,

Θα κάνω κολάζ απ όλους τους πίνακες

των άσημων ζωγράφων,

Από τις κινηματογραφικές ταινίες και τα σίριαλ της τιβί

θα διαλέξω τα πιο ζωντανά και αληθινά κομμάτια,

Θα προτιμήσω εικόνες απ όλα τα ερασιτεχνικά

αθλήματα και το σκάκι,

Απ τα ρεπορτάζ εφημερίδων και περιοδικών θα

κρατήσω μόνο τα αισιόδοξα,

Και….

Μ όλα τα παραπάνω θα εξοπλίσω ένα καινούργιο

Πανανθρώπινο Πολιτιστικό Κέντρο…

Χωριστά θα κρατήσω ένα γιγάντιο τόμο απ όλα τα παραμύθια

και θα τα αφιερώσω στα παιδιά της Αφρικής και Παλαιστίνης

που χάθηκαν και… χάνονται…. 

Το λάβαρο

Σηκώθηκε το λάβαρο της αξιοπρέπειας,

έπεσαν οι πρώτες νότες,

στρίγγλισαν τα φρένα,

φωτίστηκε η αρένα με τα θηρία,

Βγήκαν τα λυπημένα τραγούδια

απ το παλιό πικάπ,

ξεχύθηκαν οι μελωδίες στα σοκάκια,

μέθυσε ο παλιάτσος από αγάπη….

Σηκώθηκαν οι σκέψεις, αναρχικές και λαικές,

πετάχτηκαν οι σοφές προτάσεις,

αντήχησαν τα τύμπανα της παράνοιας,

επικράτησε το αίσθημα, η λογική, το δίκιο….

Σου γράφω στίχους

Σου γράφω στίχους, να τους μαζέψεις

και να φτιάξεις ένα μπουκέτο ευωδιαστά άνθη,

να ζωγραφίσεις μ αυτούς ένα ρομαντικό πίνακα,

να συνθέσεις ένα λιμπρέτο αγάπης και φιλίας.

Σου γράφω στίχους, σ ένα πληκτρολόγιο κόκκινο,

να τους στείλεις στη διαδήλωση,

να τους φτιάξεις ασπίδα άμυνας στο άδικο,

να δηλώσεις την ανθρώπινη υπόστασή σου.

Σου γράφω στίχους πασπαλισμένους

με άχνη έρωτα,

στολισμένους με τα αστέρια που μάζεψα

απ τον νυχτερινό ουρανό,

βαμμένους με τα χρώματα της ίριδας

και της ειρήνης…

Σου γράφω τους στίχους των αισθημάτων μου…

Εγώ έχω το δίκιο μου

Δεν θέλω θεωρίες ούτε ιδεοληψίες,

δεν βλέπω γύρω μου ραβδιά θαυματουργά, 

μην μου πετάτε ιδέες πράσινες πεταλούδες,

μην με ταίζετε σανό και θεοληψίες,

γιατί αυτά είναι ελπίδες φρούδες και μπούρδες.

Θέλω μόνο το δίκιο μου

που μούχετε κλεμμένο,

θέλω τις ιδέες μου να σπρώξω στα μυαλά,

θέλω ελεύθερος να ζω και να πεθαίνω,

γιατί  μόνο το δίκιο μου έχω συντροφιά.

Εσείς έχετε τα δικά σας δίκια

τα πλούτη σας, τις ομορφιές,

έχετε φαν πολυάριθμους και θαυμαστές,

εγώ αντίθετα απέχω από λαθρέες τεχνικές,

εγώ έχω το δικό μου δίκιο για σημαία…..

Εγώ έχω το δίκιο μου!

Κάποτε πρέπει να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο.
Κάποτε πρέπει να σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στο βράχο αλληλεγγύης που θα γίνουμε.
Κάποτε πρέπει να τους κλείσουμε το δρόμο.
Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες.
Να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια και τ' αυτιά μας.
Να σταματήσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Κάποτε πρέπει να τους δείξουμε πως δεν ανεχόμαστε άλλο τη σφαγή μας.
Να τους δείξουμε με πράξεις πως δεν ανεχόμαστε ούτε τη σφαγή των διπλανών μας.

Το κάποτε είναι τώρα!

Αφήστε μας να ζήσουμε

Λίγο  μ ενδιαφέρει η κακή οικονομία,

ίσως μπορώ με εγκράτεια να ζήσω,

όμως ανήμερο γίνομαι θηρίο

όταν μου θίγεις, μου πειράζεις την υγεία…

Μιλάν για το προσδόκιμο ζωής,

κι εγώ τους απαντώ ξερά, ρητά,

χωρίς την πρόληψη, φάρμακα κι εξετάσεις,

πως είναι δυνατόν να ευζωείς…

Όταν διαλύουν τα ταμεία τα δικά μου,

που με ιδρώτα, κόπο κι αίμα συντηρούσα,

πως τη ζωή μου να προστατέψω θα μπορούσα,

οπότε… σφάξε με ν αγιάσω αγά μου…

Όταν ο άνθρωπος στερείται την τροφή,

ή όταν με τα συσσίτια τον ταίζουν,

ή με σκουπίδια ανεξέλεγκτα σούπερ μάρκετ

και χασάπικα γεμίζουν,

αυτό δεν είναι και η πιο υγιεινή διατροφή…

Κι έτσι μ αυτόν τον τρόπο η ζωή μας

φυσικά δεν παρατείνεται, αλλά βαριά νοσεί,

και πρέπει ν αποδώσουμε τα αίτια εκεί,

σ αυτούς που θησαυρίζουν στο πετσί μας…

Γι αυτό, αν λίγο παρακάτω Αφρική παρατηρήσουμε,

που την μαστίζουν επιδημίες, πόλεμοι κι ολέθρια ασιτία,

αν δε θέλουμε σ αυτά τα επίπεδα να καταντήσουμε,

δεν πρέπει ούτε στιγμή να ολιγωρήσουμε,

αλλά να πατάξουμε τη φρικτή παγκόσμια απληστία… 

Γιατί;

Παρακολουθείς τα μέσα και θλίβεσαι,

φρικιάζεις κι αναρωτιέσαι….

Γιατί πνίγονται χιλιάδες λαθρομετανάστες;

Γιατί φεύγουν πανικόβλητο απ τις πατρίδες τους;

Γιατί δολοφονούνται άμαχοι και παιδιά;

Γιατί πόλεμοι, γιατί  Έμπολα;

Γιατί πεθαίνουν παιδιά από πείνα;

Γιατί καταστρέφουν τη ζωή σου για χρέη

που δεν ευθύνεσαι εσύ;

Γιατί δεν έχουν μέλλον τα παιδιά σου;

Γιατί όλα αυτά μπαίνουν και βγαίνουν

απ τα αυτιά και τη συνείδησή σου;

Γιατί είναι μονίμως χαμογελαστοί

οι κουστουμάτοι;

Διότι το χρήμα και η δύναμη, όπως ξέρεις, κυβερνάνε…

και σαν πρόβατα μας βλέπουν, μας περνάνε….

κι όλα φρικτά τα φρούτα μονίμως μας κερνάνε…

Να γιατί!

Ψέμα, ψευδολογία, ψεύδος, απάτη,

τρικλοποδιά, τύλιγμα, φαλκίδευση, φενάκη,

 τσουβάλιασμα, υπεξαίρεση, κοροιδία, θρασύτητα,…

σε άπειρους τόνους, με ιλιγγιώδη ταχύτητα,

 σε αμέτρητα χιλιόμετρα, σε αναρίθμητες ποσότητες,

 σε τεράστια ποικιλία και ωμότητες

… κυριαρχούν στην πολιτική και κοινωνική ζωή μας!

Χτύπα το πόδι

Χτύπα το πόδι δυνατά στη γη,

να νοιώσεις το ευλογημένο χώμα

και τα πετραδάκια,

Ν ακούσεις τον ιερό ήχο της ύπαρξής σου,

να κρατηθείς με το παρόν….

Άνοιξε τα πνευμόνια σου στο οξυγόνο,

οσμίσου την ψυχή της ύλης,

ψαχούλεψε την υφή της καθημερινότητας,

παρατήρησε το ολόδικό σου σύμπαν…

Όλες  οι αισθήσεις σε επιφυλακή,

όσο η γήινη μορφή σου αντέχει

σ αυτά τα μετρημένα περιθώρια του χρόνου,

που σου επιτρέπει να στέκεσαι κάτω απ τα άστρα…

Αύριο θα είσαι κι εσύ ένα με την αιώνια ανυπαρξία,

όπως οι φωτογραφίες στο άλμπουμ της γιαγιάς,

όπως οι αναρίθμητοι περαστικοί

στους απέραντους τεράστιους τόμους της ιστορίας….

Χλωμό πρόσωπο

Στο πρόσωπό του διέκρινες κάτι ρυτίδες,

όπως περιδιάβαινε τα σοκάκια της πόλης,

μόνος.

Με τη μοναξιά να σχηματίζει ρυάκια

από θλιβερές σκέψεις,

τα μάτια να σκεπάζει ένα βαρύ σύννεφο,

και την καρδιά…. Αχ την καρδιά…..

Φταις

Φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει κι ο παραπέρα,

όλοι μας φταίμε ισομερώς που φέραμε την κρίση,

το ριζικό μας το κακό απλώνει πέρα ως πέρα,

κι ούτε κανένας πάγκαλος μπορεί να το ξορκίσει…

Οι υπουργοί μας τρέχουνε νυχθημερόν να βρούνε,

λεφτά για να χορτάσουνε οι φτωχοτραπεζίτες,

και δημόσιους υπάλληλους για να απολυθούνε,

ώστε να μην πεινάσουνε ούτε κι οι πλοιοκτήτες…

Φταις μωρέ εργαζόμενε, εσύ μας καταστρέφεις,

με τις πολλές ανάγκες σου σε είδη διατροφής,

ακόμα κι αυτοκίνητο και σπίτι να κατέχεις,

γι αυτό χαράτσι χρειάζεσαι να μεταμεληθείς…

Αλλά αφού το δέχεσαι και μόνος σου ότι φταις,

η πολιτεία τίμια ως κόρη αρσακειάδα,

θα σε βραβεύσει με ευχές και λέξεις τρυφερές,

γιατί μ αυτό σου το φταίξιμο έσωσες την Ελλάδα!

Φάτε

Έτρωγαν με μπρούτζινα, ασημένια, χρυσά

και πλατινένια κουτάλια.

Καταβρόχθιζαν μπουφέδες, κρεοπωλεία, ταχυφαγεία,

σπίτια, αυτοκίνητα, τράπεζες, εμπόρια, χρηματιστήρια,

κότερα, αεροπλάνα.

Ότι πετούσε, ότι κολυμπούσε, ότι περπατούσε

κι ότι ήταν ακίνητο.

Αχόρταγοι, φαταούλες, κοιλαράδες.

Με το στόμα λιγδιασμένο ακόμα απ τη μάσα,

ορέχτηκαν και του μεροκαματιάρη το φαί.

Τόφαγαν κι αυτό.

Πριν η απληστία κατέβει στα στομάχια,

πριν ξεχειλίσουν οι στάβλοι από αυτοκίνητα,

οι μαρίνες από κότερα, τα οικόπεδα από επαύλεις,

θέλησαν να βάλουν χέρι και στα μυαλά.

Έφαγαν πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα,

καλές τέχνες, νοσοκομεία, εργοτάξια,

αθλητισμό, ακαδημίες….

Απ το φαί φούσκωσαν κι άλλο οι κοιλιές,

έραψαν καινούργια σμόκιν, τουαλέτες, στρατιωτικές στολές,,

αμπέχωνα, ράσα….

Εσύ ράφτη λαέ, μην περιμένεις να σκάσουν μόνες οι κοιλιές,

με τη βελόνα ραψίματος…μπαμ

Του Αδώνιδος

Ο Λατρευτός μας Άδωνις έκανε κουτσουκέλα,

μας πρότεινε με θέρμη

να βγάλουμε το χρήμα μας, ότι έχει απομείνει,

και  να το αποθέσουμε στα ξένα τα μπουρδέλα…

Κι όπως εκ των υστέρων βεβαίως αποδείχτηκε,

το οργισμένο αγόρι μας μπαμπέσικα ξηγήθηκε.

Θεώρησε, η ξένη τράπεζα πολύ θα μας νοιαστεί,

ξέχασε λες ο άμοιρος πως η ελληνική η μπάνκα

μας έχει ερωτευτεί…

Οι τράπεζές μας Άδωνι, μας έχουν στα όπα όπα,

κι αν τις καθυστερήσουμε μ ευγένεια μας πονούν,

στα κόκκινα τα δάνεια φιλάνθρωπα αντιδρούν

κι αμέσως ετοιμάζουνε τις αγωγές και όπλα….

Κι αν έρθουν κι οι κομμουνισταί

τα σπίτια να μας φάνε,

το βιός μας φροντίζει κι ο Άδωνις

οι καπιταλισταί ν αρπάνε…

Με βάση όσα εκτέθηκαν,

Έλληνα πονηρέ,

φρόντισε τα λεφτά στα πάτρια να μείνουνε,

κι αντί για επενδύσεις στο εξωτερικό,

στο βιβλιοπωλείο του Άδωνι επενδύεις,

σε Όμηρο και Πλάτωνα φτηνό….

Τι όνειδος

Η ενέργεια του Αδώνιδος!

Το λευκό σύννεφο

Ξύπνησα το πρωί με μια σκοτούρα,

κι άνοιξα παραθύρι στα κλεφτά,

τα γαλανά μου μάτια γίναν σκούρα,

αντικρίζοντας μαύρα σύννεφα στον ουρανό φρικτά.

Η διάθεσή μου βυθίστηκε στο χάος,

οι αισθήσεις μου μυρίστηκαν σατανική βροχή,     

κατάρες κίτρινες ζωγράφισαν τα νέφη

και  στο μυαλό μου μαύρη ταραχή.

Ταξίδεψαν λευκά τα σύννεφα στο σύμπαν,

μέσα από θύελλες κι από λιβάδια χέρσα,   

είδαν πολλά τα μάτια τους και μαύρισε η ψυχή τους,

που στον ανθρώπινο κόσμο μας απουσιάζει η μπέσα.

Ένας λύκος ούρλιασε…

Ο βρυκόλακας διψάει για αίμα…

Ακονίζει ο χάρος το δρεπάνι…

Κόκκινες πλημύρες….

Το κινητό

Με το  android κινητό φωτογράφισα

την ύπαρξή μου,

Έκανα μεγέθυνση και φάνηκαν τα δάκρια στα μάτια μου.

Έστειλα τη φωτογραφία στο facebook και

παρακολούθησα τα σχόλια,

Είναι δειλός, είναι κακομοίρης, δεν είναι αγωνιστής,

κλαίει με την κατάντια του…

Μετά ένα κορίτσι σχολίασε:

τι όμορφα γαλανά μάτια που έχει;

Το κινητό

Με το  android κινητό φωτογράφισα

την ύπαρξή μου,

Έκανα μεγέθυνση και φάνηκαν τα δάκρια στα μάτια μου.

Έστειλα τη φωτογραφία στο facebook και

παρακολούθησα τα σχόλια,

Είναι δειλός, είναι κακομοίρης, δεν είναι αγωνιστής,

κλαίει με την κατάντια του…

Μετά ένα κορίτσι σχολίασε:

τι όμορφα γαλανά μάτια που έχει;

Σε είδα απόψε στο θέατρο

Σε είδα απόψε στο θέατρο,

φορούσες εκείνο το γαλάζιο πουλοβεράκι

και μια φούστα που έκρυβε

το άγαλμα του κορμιού σου…

Γέλαγες και νότες από αγαπημένες μουσικές,

σκορπούσαν στο πλατό τα άλικα χείλη σου…

Μου θύμισες την παιδούλα

που περίμενα στη γωνία του σχολείου,

μου θύμισες…. αχ πόσα μου θύμισες!

Λες και ήταν το χτεσινό βράδυ….

Και τώρα χαμογελάς για τον άλλο,

αυτόν που στέκεται πίσω απ τις κουρτίνες,

αυτόν που μετρά με φιλιά τις ανάσες σου…

Κι εγώ χαίρομαι για την ευτυχία σου,

στο μπαρ της ίδιας εκείνης γωνίας,

μ ένα γυάλινο  ποτήρι φαρμάκι στο χέρι….