Μια Κυριακή του 1973
Χθες το βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ξύπνησα μες τη νύχτα, και λόγω της ηλικιακής συχνουρίας ξεκίνησα για το μπάνιο.
Πέρασα μπροστά απ το ιατρείο, προχώρησα στο διάδρομο, πέρασα μπροστά απ το δωμάτιο των κοριτσιών, τα σκέπασα και κατέληξα στο μπάνιο.
Τότε συνειδητοποίησα ότι βλέπω όνειρο.
Στο όνειρό μου γύρισα στον Παράδεισο Κοζάνης την περίοδο 1969-1981, που ήμουν Αγροτικός γιατρός, τα κορίτσια ήταν μικρά και η Τούλα εργαζότανε Δικηγόρος στην πόλη της Κοζάνης.. ..
Η υπόθεση αυτή αριθμεί 30 περίπου χρόνια. Από τότε ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη, όπου τα κορίτσια τελείωσαν πανεπιστήμιο.
Η Αλκμήνη Αρχιτέκτονας παντρεύτηκε τον Κώστα Παντίδη Πολιτικό Μηχανικό, έχουν δικό τους γραφείο στη Θες/νίκη και μας έκαναν ένα χαριτωμένο εγγονάκι.
Η Ρία (από Ελευθερία, πως;) Φυσικός με μεταπτυχιακά στην Αμερική και στην Αγγλία, και διορισμένη Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καριερίστα πεσμένη με τα μούτρα στην έρευνα, που απεχθάνεται το γάμο και την τεκνοποίηση.
Εγώ διατηρώ Μαιευτικό ιατρείο στη Θες/νίκη και είμαι κοντά στη σύνταξη, καθώς η γυναίκα μου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει τα όνειρα να με γυρίζουν πίσω σε παλιές εποχές, το ίδιο έχω ακούσει και από φίλους, όλους βέβαια μεγάλης ηλικίας.
Το πρωί που ξύπνησα θυμόμουν όλα τα παραπάνω και ήμουν σε ευφορία με μεγάλη δόση νοσταλγίας για τα χαμένα νιάτα και τα χαριτωμένα μικρά κοριτσάκια μας, που τώρα είναι κυρίες με κοινωνική αποδοχή…και για να μιλήσεις μαζί τους τρυφερά και πατρικά, αφενός πρέπει να κάνεις αίτηση μετά χαρτοσήμου και ακολούθως να υποστείς τη σχετική καζούρα του χαζομπαμπά….
Ξεκινάω για τα πρωινά καθήκοντά μου στο μπάνιο, περνάω στο διάδρομο, μπροστά απ το ιατρείο, μπροστά απ το δωμάτιο των κοριτσιών, αλλά….στάσου…πάλι τα ίδια…. Το όνειρο συνεχίζεται; Τσιμπιέμαι..τίποτα… ο ίδιος διάδρομος…
Νταν..Νταν…Νταν, η καμπάνα του Αη Πρόδρομου, δυο βήματα απ το σπίτι μας στην πλατεία Λαύρας….ξανατσιμπιέμαι, δεν πιάνει, έχω ακούσει ότι στο όνειρό σου νομίζεις ότι τσιμπιέσαι, αλλά είναι όνειρο κι αυτό….
Ακολουθεί μια παρωδία ονειρική!
Σηκώνεται απ το κρεβάτι η Τούλα, μια Τούλα απ τα παλιά, μια μελαχρινή ομορφιά του παρελθόντος. Όχι ότι τώρα στα 58της δεν είναι όμορφη, χάθηκα αν μ ακούσει, αλλά τώρα είναι μια μεστωμένη ομορφιά.
Στο πρωινό χαζεύω την όμορφη γυναικούλα μου, αλλά περισσότερο χαίρομαι τα κορίτσια, τι Μήνη (Αλκμήνη) είναι αυτή με το σγουρόξανθο μαλλάκι, τι Ρία τη μπουλούκα….., τι χαριτωμένα πλάσματα, σαν να είναι μπροστά μου τριάντα χρόνια πριν!
Σε λίγο τα ντύνει η Τούλα και τα παίρνει για το σχολείο, είναι Κυριακή και θα πάνε εκδρομή με το σχολείο στην Κρανιά. Είναι μια εκπαιδευτική, σχεδόν εκδρομή, στο γειτονικό ορεινό χωριό, καθαρά κτηνοτροφικό με πρόβατα και κατσίκια, που απέχει 5 χιλιόμετρα από μας. Σκοπός της εκδρομής να κατανοήσουν τα παιδιά τη σημασία της παραγωγικής διαδικασίας, κρέας, γάλα, τυρί, δέρμα.
Τι χαρές κάνουν, και τι χαριτωμένες γκρίνιες, να ελέγχει η Μήνη τα φαγητά στο καλαθάκι της, να κάνει τις σκανταλιές της η Ρία πειράζοντάς την…..
Μένω μόνος και σκέφτομαι να εκμεταλλευτώ αυτό το περίεργο όνειρο και να θυμηθώ τα παλιά.
Βγαίνοντας απ την μονοκατοικία, χαιρετάω την νοσοκόμα μου τη Μαίρη, που έχει και ρόλο οικονόμου και νταντάς, συναντώ τον παπά Θύμιο (μα έχει πεθάνει ο καημένος πριν δυό χρόνια), περπατάμε και καλαμπουρίζουμε μαζί μέχρι το καφενείο για την καθιερωμένη τετράδα ξερή με το Χάρη τον αστυνόμο και τον Ανέστη τον κοινοτάρχη.
Στο καφενείο όλοι χαιρετάνε εγκάρδια τον υποφαινόμενο Δημήτριο Αγγελίδη τον μοναδικό και σωτήρα της κοινότητας γιατρό τους (Αγροτικός εκπαιδευόμενος ο καημένος)..
Καθώς στρωνόμαστε στο τραπέζι, παραγγέλλουμε στον Σωτήρχο τον καφετζή καφέδες και ουζάκια, μοιράζονται τα χαρτιά και συγχρόνως ξεκινάει και η ποδοσφαιροκουβέντα.
- Δημήτριε τι θα κάνει ο ΑΟ Παράδεισός μας σήμερα, με τον Αστέρα Θέρμης;
Ρίχνω μια πλάγια ματιά στην εφημερίδα του καφενείου, σήμερα είναι Κυριακή 15 Μαίου 1976.
Κοίτα σύμπτωση, θυμάμαι πεντακάθαρα εκείνη τη μέρα, για δύο λόγους.
Πρώτον ήταν η πρώτη μου γέννα, σαν αγροτικός γιατρός. Υπήρξε για μένα μια τρομερή διαδικασία που ευτυχώς ήταν απλούστατη περίπτωση φυσιολογικής γέννας, αλλά εμένα μου φάνηκε βουνό άγχους, μέχρι να έρθει στα χέρια μου το θαύμα της φύσης, το αγγελούδι Πόπη, που το βάφτισα αργότερα εγώ με το όνομα της μάνας μου.
Το ίδιο βράδυ στο καφενείο κέρδισα και το στοίχημα των αγώνων ποδοσφαίρου του καφενείου. Είχαμε θεσπίσει ένα παράλληλο Προπό του καφενείου μας και αντί να καταθέτουμε τα ωραία μας λεφτά στον ΟΠΑΠ, δίναμε όλοι από ένα ποσό στον Σωτήρχο τον καφετζή και όποιος έπιανε τις περισσότερες προβλέψεις τα κέρδιζε. Εκείνο το βράδυ λοιπόν της Κυριακής, 15 Μαίου 1976, ήμουν εγώ ο τυχερός
Είχε κερδίσει και η ομάδα μας στην Γ Εθνική με 3-0 και πήρε το πρωτάθλημα. Θυμάμαι τώρα καθαρά: Παναθηναϊκός- ΑΕΚ 1-0, Ολυμπιακός –Σέρρες 0-2, ΠΑΟΚ-Άρης 1-1, και όλα τα αποτελέσματα των αγώνων που θα γινότανε 7 ώρες μετά.
Μια λάμψη φωτίζει το μυαλό μου.
Προλαβαίνω να συμπληρώσω ένα δελτίο Προπό και να γίνω εκατομμυριούχος. Μα τι λέω, θυμάμαι και τον αριθμό του Εθνικού λαχείου που κέρδισε εκείνη την ημερομηνία, το μυαλό μου έχει μεταβληθεί σε μια κάμερα βίντεο και όλα τα γεγονότα λεπτομερέστατα μου έρχονται σε εικόνες.
Δε με νοιάζει αν ονειρεύομαι ή είμαι ξύπνιος, αν ζω στο 1976 ή στο 2010, έχω όλες τις πληροφορίες και θα τις εκμεταλλευτώ.
Παρατάω σύξυλους τους φίλους στο καφενείο, τον καφέ μου άγγιχτο και τρέχω για το προποτζίδικο του Παπαιωάννου στην πάνω πλατεία.
Ευτυχώς είναι ανοιχτό
–Δώσε ένα δελτίο, λέω στο φίλο τον Αντρέα και να δω τα λαχεία σου.
- Συγγνώμη γιατρέ μου αλλά μόλις πριν δέκα λεφτά ήρθε το αμάξι απ την Κοζάνη και μάζεψε όλη την κίνηση της σημερινής μέρας, ακόμη και τα λαχεία.
- Θα τον προλάβω.
Γυρίζω τρέχοντας στο σπίτι, παίρνω τα κλειδιά, μπαίνω στο Μπεμβέ και σπινάρω προς Κοζάνη. Τι αίσθηση, να τρέχω με την παλιά μου κόκκινη Μπεμβέ 2002, που την είχα ανταλλάξει με το Μάζντα 1800 (κι αυτό με το Μάζντα 6, το 2003). Παρόλο το άγχος να προλάβω τα λαχεία, ευχαριστήθηκα την απίθανη οδήγηση του παλιού μου αμαξιού.
Πέρασα χωματόδρομους, σιδηροδρομικές γραμμές, προσπέρασα τρακτέρ, φορτηγά, κοπάδια πρόβατα, τροχονόμους, ΙΧ και επιτέλους έφτασα σ ένα Πρακτορείο της Κοζάνης.
-Δυστυχώς η παράδοση έκλεισε, τα στείλαμε στο κεντρικό πρακτορείο του κυρίου Βαλταδώρου.
Ρολάρισμα και σε χρόνο μηδέν στο κεντρικό.
-Συγγνώμη γιατρέ, αλλά έχουμε αυστηρές εντολές και έχουμε κλειδώσει το χρηματοκιβώτιο, την άλλη εβδομάδα κύριε..
Μια και δυο, στο Δήμαρχο, το φίλο μου Στάθη Δραγώνα.
- Σώσε με Στάθη έχω έμπνευση, θα στη δώσω κι εσένα, θα πλουτίσουμε.
- Ρε γιατρέ, δεν ξεμέθυσες ακόμα από ψες το βράδυ στην Πελαγιά;
Χρησιμοποίησα και άλλο «μέσο», τον καρδιολόγο-γλεντζέ, το Σπύρο το Βουτσίδη, που έχει όλες τις αρχές στην τσέπη, σηκώθηκε αγουροξυπνημένος….
-Άσε ρε Δημητράκη, δε μπορώ να σε βοηθήσω, είμαι τάβλα απ το χτεσινό μεθύσι στο «Έλενα,ς», αν θυμάμαι τις πρωινές ώρες χορέψαμε και παρέα ένα Καλαματιανό. Τι γυναικάρα αυτή η χήρα η Μαγδαληνή! Την αγκάλιαζα και ……
Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει στα συγκαλά του ο σεξουλιάρης ο Σπύρος, τον άφησα να αναπολεί τη Μαγδαληνή και αλλοίμονό του αν τον άκουγε η Νιτσάρα, θα έπεφτε παντόφλα
Έσκασα! Έχω μια τρομερή ευκαιρία να πλουτίσω, ανεξάρτητα συνθηκών, ανεξάρτητα ονείρου, αυτές τις στιγμές ήμουν συνεπαρμένος απ την επιθυμία να αξιοποιήσω τη γνώση του μέλλοντος (ή παρελθόντος, τα έχω μπερδέψει), δεν μου έχει ξαναπαρουσιαστεί κάτι παρόμοιο και παρόλο που ξέρω όλα τα απαραίτητα νούμερα, έπεσα επάνω σε δυσμενείς συνθήκες, λες και γίνεται επίτηδες…..
Πιάνω το τιμόνι, τα χέρια μου ιδρωμένα απ την αγωνία, προσπαθώ να συγκεντρωθώ, τι να κάνω, πώς να αγιοποιήσω την πρόβλεψη, κάνω μια βόλτα στην πόλη και σκέφτομαι απελπισμένα…
Το βρήκα, θα τηλεφωνήσω στον κουνιάδο μου το Τζίμη στη Θες/νίκη να πάει σε προποτζίδικο, εκεί πρέπει να είναι ανοικτά ακόμη.
Παρκάρω μπροστά στο θάλαμο, πηδάω και ..μια κοπέλα τηλεφωνεί, περιμένω να τελειώσει, περιμένω, μιλάει…ακούω λυγμούς – όχι Γιώργο μου…γιατί;…εγώ η κακομοίρα δεν….
-Τελειώνετε δεσποινίς, θέλουμε κι εμείς να τηλεφωνήσουμε, είναι ζήτημα ζωής…
- Μα δεν ακούτε θέλει να με χωρίσει ο Πέτρος, κι εγώ δεν έφταιξα, ένα χορό χόρεψα…και να το δάκρυ….
Βρίζοντας τον Πέτρο και όλους τους θεούς και δαίμονες από μέσα μου, εγκαταλείπω το θάλαμο και μπαίνω στο πρώτο καφενείο.
Ευτυχώς το τηλέφωνο είναι ελεύθερο. Το σηκώνω και κάνω να σχηματίσω τον αριθμό του Τζίμη! Νέκρα!
Μες τον ορυμαγδό από τάβλια, μπιλιάρδο, φλιπεράκια και χαρτοπαικτικούς τσακωμούς, καταφέρνω να βρω τον καφετζή.
- Το τηλέφωνο;
- Αχ κύριέ μου, αυτός ο χαζός ο βοηθός μου, ξέχασε να πληρώσει τον ΟΤΕ και μας το κόψανε.
Πάλι τρέξιμο, πάλι εφόρμηση σε άλλο καφενείο, ευτυχώς άδειο το τηλέφωνο και λειτουργεί.
- Ντριν, Ντριν, Ντριν, Ντριν…επιτέλους,
- Ορίστε, η φωνή της Αννούλας.
- Άννα καλημέρα, μου δίνεις σε παρακαλώ το Τζίμη.
- Έλα Δημήτρη τι έπαθες, βιαστικός ακούγεσαι, πάρτον.
- Ορίστε παρακαλώ, εσείς είστε κύριε Δημητράκη; Τι μπορούμε να κάνουμε για σας;
- Άσε τα χαζοαστεία σου ψηλέ και άκου. Ευκαιρία να γίνουμε πλούσιοι, γράψε σ ένα χαρτί τα αποτελέσματα των σημερινών αγώνων Α Εθνικής, καθώς και τον αριθμό του λαικού λαχείου και ετοιμάσου για τις Μπαχάμες, μόνο κάνε γρήγορα.
Του υπαγορεύω τα αποτελέσματα των αγώνων, αυτός τα γράφει σε χαρτί και ξαφνικά αναφωνεί:
- Δημήτρη μήπως είσαι άρρωστος ή κατέβηκες από άλλο πλανήτη; Σήμερα δεν παίζει ο ΠΑΟ με την ΑΕΚ, ούτε τα άλλα ζευγάρια που μου υπαγόρεψες, σήμερα είναι μέρα κυπέλλου Ευρώπης και παίζει ο ΠΑΟ με την Ρόμα και ο Ολυμπιακός με την Μπορντό.
- Μα αυτά γίνονται το 2010, κι όχι σήμερα.
- Με συγχωρείς Δημήτρη, σε ποιόν αιώνα είμαστε σήμερα, ή μήπως είσαι μεθυσμένος;
Ντράπηκα κι έκλεισα με φόρα το τηλέφωνο. Φαίνεται ότι το όνειρο τελείωσε και γύρισα πάλι στο 2010.
Βγαίνω σα ζαλισμένος απ το καφενείο, μπαίνω στο μπεμβέ και… από την ταραχή μου παρασέρνω έναν κάδο σκουπιδιών, κι ακούω πίσω μου
- Ρε αλμπάνη μάθε να οδηγείς…
- Μα πως είμαι στο 2010, αφού οδηγώ το μπεμβέ που το πούλησα το 1995;
Ρε τι τραβάω, αυτή η περίεργη ονειρική κατάσταση συνεχίζεται, διακόπηκε φαίνεται στο τηλεφώνημα, ή δεν αντέχει μεγάλες αποστάσεις, λέω βλακείες, αλλά τάχω χαμένα. Μόνο μια έμμονη ιδέα επανέρχεται και αρχίζει πάλι να με τρώει. Πως θα εκμεταλλευτώ την πρόγνωση.
Παρκάρω πάλι και σερβίρομαι ένα διπλό ουίσκι, στο κοντινό ζαχαροπλαστείο.
- Σκέψου Δημήτρη, πως θα πορευτούμε, φαίνεται ότι με το προπό και τα λαχεία δεν είμαστε τυχεροί. Ας σκεφτούμε λογικά. Τριάντα χρόνια πριν, τι δεν είχαμε, ποιες εφευρέσεις και τεχνολογίες επικράτησαν σ αυτό το διάστημα;
Μάλιστα, κομπιούτερ, λαπτόπ, τζιπιες, σιντί, ντιβιντί, χομ σίνεμα, ψηφιακές φωτ/κές μηχανές. Γενικά, όλα τα ηλεκτρονικά.
Το σατανικό μυαλό μου παίρνει στροφές, πως πρέπει να κερδίσω απ τη γνώση της προόδου των ηλεκτρονικών;
Το βρήκα, σίγουρα το 1976 μπορεί να μην υπήρχαν στην Ελλάδα αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα αλλά υπήρχαν αντιπροσωπείες και εργοστάσια στην Αμερική, που ξεκινούσαν να τα διαδώσουν.
Θα βρω κάποιον με ηλεκτρικά είδη και θα τον βάλω να κάνει παραγγελίες, πρωτοπόρος στο είδος στην Ελλάδα και να τα πλασάρουμε πρώτοι στην κατανάλωση. Ουρά το χρήμα.
Με ιλιγγιώδη ταχύτητα γυρίζω στο χωριό και τρέχω για το σπίτι του Αριστείδη Πολυχρονιάδη, που είχε ένα μαγαζάκι με ηλεκτρικά σκεύη στον κεντρικό δρόμο.
Του εξηγώ την πρότασή μου, χωρίς βέβαια να του αναφέρω, και πως θα μπορούσε, την ονειρική κατάσταση που βρισκόμουν, δικαιολογώντας ότι μου τα έγραψε ένας φίλος απ το εξωτερικό.
Έξυπνο παιδί ο Αριστείδης, έπιασε το θέμα, παρόλη την αρχική δυσπιστία του και σημείωσε όσα περισσότερα κατάλαβε απ αυτά τα τεχνολογικά θέματα, που μπορούσα κι εγώ να του εξηγήσω. Υπογράψαμε κι ένα χειρόγραφο ιδιωτικό συμφωνητικό και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωί να το επισημοποιήσουμε στον Συμβολαιογράφο
Ικανοποιημένος απ την εξέλιξη, παρόλη την ατυχία στα λαχεία, γύρισα στο σπίτι και απόλαυσα ένα εξαιρετικό βράδυ με τα κοριτσάκια μου στα γόνατα και με τις τόσο γλυκές γκρίνιες τους που με ξανανιώσανε τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Τάβαλα στα κρεβατάκια τους τα σκέπασα, πέρασα δέκα φορές να τα ξανασκεπάσω, άλλες δέκα μου ζητήσανε νερό, τσίσα, φιλάκια ….
Ξάπλωσα και δίπλα στην κούκλα μου την 35άχρονη Τούλα μου, κάναμε ..τέλος πάντων…παιγνίδια…και…
Το πρωί, βέβαια, όπως αναμενότανε από την ροή των πραγμάτων, έληξαν τα παράξενα…..
Με ξύπνησε ένα απαίσιο κουδούνισμα τηλεφώνου, στις 4 το πρωί… Η κυρία Πολυδωροπούλου είχε διαστολή ταλήρου και ήταν έτοιμη να γεννήσει…..
Όταν γύρισα σπίτι διηγήθηκα στην Τούλα το παράξενο όνειρο.
Για μια στιγμή κάτι με τσίμπησε στο μυαλό, πετάχτηκα επάνω άνοιξα το Πισί και κοίταξα στο γκουγκλ, Αριστείδης Πολυχρονιάδης έμπορος ηλεκτρικών ειδών, Παράδεισος ή Κοζάνη - τίποτα. Θες/νίκη - τίποτα.
Και να! Αθήνα Αριστείδης Πολυχρονιάδης & Υιοί….εταιρεία Ηλεκτρονικών Σατουρν, με 20 υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα και εισηγμένοι στο χρηματιστήριο..
Μα ήταν ονειρική η χθεσινή βραδιά! ! ! !
