Ένα εξοχικό συμβάν

                  Ένα εξοχικό συμβάν                (9)

Η μηχανή μούγκριζε, η άσφαλτος καυτή να βουλιάζει απ το βάρος των τροχών της 800άρας, το κίτρινο φως της αυγής να μπερδεύεται με το μαυροκόκκινο του ουρανού...και οι σκέψεις να συναγωνίζονται την ταχύτητα της μηχανής.

Όλα ξεκίνησαν εκείνο το απαίσιο βράδυ...

- Πολύ μου τη μπαίνεις Ραϊσα, κάνε κράτει γιατί...

- Ότι πεις Βλαδίμηρ, αλλά έχε κι εσύ το νου σου.

- Γιατί τι θα κάνεις;

Έφυγα, δίνοντας τόπο στην οργή, παίρνοντας το κινητό μου και κάνοντας ότι μιλάω στον κήπο, με την αδερφή μου. Πολλά έχω μαζέψει για τη γούνα του.

Από τότε που εγκατασταθήκαμε στο εξοχικό, σαν μόνιμη κατοικία, έχει αλλάξει πολύ. Θέλεις οι δουλειές, θέλεις τα νταραβέρια με τους πολιτικούς, θέλεις η παρέα με τα μικρά τα αδέρφια του, που τα έφερε κι αυτά από πάνω για να τον βοηθάνε, έγινε άλλος άνθρωπος.

Η μεγάλη αλλαγή, που μας ελευθέρωσε απ το τυραννικό καθεστώς, λειτούργησε για πολύ μικρό διάστημα λυτρωτικά.

Επιτέλους ελεύθεροι...Η κατανάλωση μπροστά μας, αυτοκίνητο ήθελες-ελεύθερα, ταξίδι στο εξωτερικό-ελεύθερα, ροκ μουσική-αντί τις ηλίθιες μπαλαλάικες, κλαμπάκια ξεφύτρωσαν σε κάθε γειτονιά, το αντρικό φύλο-ελεύθερο σε καμπαρέ-στριπτίζ και ξενύχτια. Αλλά κι εμείς γκομενιλίκια (όχι βέβαια για μένα την ίδια, που τιμάω μέχρι κεραίας το στεφάνι μου), καλλυντικά, μόδες, τηλεοπτική πανδαισία με μοντέλα-σαπουνόπερες-γκανγκστερικές ταινίες-πορνό και τόσα άλλα "απαγορευμένα" και μη διαπαιδαγώγιμα προϊόντα του μετασταλινικού καθεστώτος.

Χαρά θεού την πρώτη περίοδο.....ώσπου ήρθε ο χειμώνας....ώσπου ήρθε η ανεργία....ώσπου απολύσεις  απ τα εργοστάσια....ώσπου άρχισε το πλιάτσικο....οι συμμορίες....τα ναρκωτικά....οι προστάτες.....

Κι ενώ προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στη "νέα τάξη"..........ήρθε και ο πόλεμος, παλιές τοπικιστικές έριδες αναζωπυρώθηκαν...τυχαία; ποιός ξέρει.....

Μάχες, βομβαρδισμοί, νεκροί, τραυματίες, πείνα, ξεριζωμός.....

Αχ, ελευθερία της Μερσεντές και του τράβελ πλαν και της μόδας και των μίντια, σε πληρώσαμε με εκατόμβες.....

Ο Βλαδιμίρ αποφάσισε, δεν μας χωράει ο τόπος, όλα τα πόστα πιάστηκαν από τα μεγάλα κοράκια, εδώ κινδυνεύουμε, φεύγουμε...

Όλοι είχαμε συνδέσεις με συμπατριώτες που είχανε φύγει νωρίς, ήταν κυρίως άνθρωποι της προηγούμενης κατάστασης, παλαιοκομματικοί, οι οποίοι έφυγαν για να αποφύγουν το μαχαίρι ή τη φυλακή από τους "νέους σωτήρες μας"

Πως τα κατάφερε ο Βλαδιμίρ, που δεν είχε και καλές σχέσεις μαζί τους, σαν αντιφρονών που ήταν, και τον βοήθησαν να μας φέρει στη Θεσ/νίκη, που όλοι μας οι Ρωσοπόντιοι θεωρούσαμε δεύτερη πατρίδα, ήταν βέβαια και η γλώσσα......

Ίσως, μάλλον σίγουρα, έπαιξε ρόλο και η δική μου βοήθεια, σαν "κολλημένη σκληροπυρηνική", όπως με φώναζε, αλλά τότε δεν τολμούσε να με κοροϊδεύει.

Την πρώτη περίοδο "ελευθερίας"' με λοιδορούσε:

- Κορόιδα σταλινικοί την πατήσατε, τώρα θα δείτε τι εστί Δυτικός πολιτισμός....

Ούτε όμως μετά τις καταστροφές, ούτε ακόμη και σήμερα στην ξενιτιά, δεν θέλει να παραδεχτεί το μεγάλο λάθος.

- Λες Ράισα, ότι η πτώση ζημίωσε εμάς και όλη την ανθρωπότητα, θα δεις όμως ότι θα αλλάξει σιγά σιγά η κατάσταση και η πατρίδα θα γίνει πιο δυνατή, θα κυριεύσει όλη τη γη....

- Ναι, με όσους έχουν απομείνει.....

- Θα σου....

Τελικά κάποιοι  παλιοί γνώριμοι μας εξασφάλισαν ένα υπόγειο στη Σαλονίκη και ο Βλαδιμιρ ξεχύθηκε στην καπιταλιστική αγορά εργασίας για μπίζνες, ενώ τα έξοδα του σπιτιού και των παιδιών τα κάλυπταν οι εργασίες καθαριότητας ξένων σπιτιών, που αναλάμβανα-καθαρίστρια από καθηγήτρια φιλολογίας του τρισκατάρατου καθεστώτος....

Έστω. Σε σχετικά μικρό διάστημα ο δικός μου δικτυώθηκε και άρχισε να; παίρνει την πάνω βόλτα. Κατάλαβα σε τι μπίζνες είχε μπλέξει από τα μούτρα με τα οποία συναγελαζότανε και από τις μικρές ώρες που άρχισε να έρχεται σπίτι.

Κάτι φήμες για εμπόριο όπλων, που άνθιζε στα  μέρη μας, για μεταφορά γυναικών σε μπαρ, για διευκολύνσεις μεταγωγής συμπατριωτών με το αζημίωτο....ηχούσαν περίεργα στα αυτιά μου, αλλά και δεν ήθελα να τις πιστέψω και ήλπιζα ότι θα ήταν βοηθητικός και μικρός ο ρόλος του άντρα μου. Μπορεί να ήταν αντικαθεστωτικός, αλλά ήταν τίμιος άνθρωπος, θεοσεβούμενος (άλλη κουταμάρα), αλλά αγαπούσε τον πλησίον του!

Αλλάξαμε σπίτι, πήραμε κάποια έπιπλα, μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, μπήκαν σε σχολείο τα παιδιά, βελτιώθηκε αρκετά η ζωή μας.

- Ράισα, γράψε σε δικούς σου να έρθουν, χρειάζομαι χέρια, η δουλειά μεγαλώνει.

- Ενημέρωσέ με και μένα για τη "δουλειά", γιατί πολλά ακούγονται.

- Μην πιστεύεις τις φήμες, κάνω εμπόριο, απλώς έχω γνωριμίες απ την πατρίδα και τα καταφέρνω. Την άλλη εβδομάδα έρχονται και τα δυο αδέλφια μου, ο Σέργιος και ο Τζώνης.

- Πρόσεχέ τους, στην πατρίδα είχαν μπλέξει με κακές παρέες.

- Ξέρω εγώ, να μου έχεις εμπιστοσύνη.

Περνώντας ο καιρός, αγοράστηκε καινούργια Μερσεντές, κινητά τελευταίας τεχνολογίας, τηλεοράσεις, κοστούμια......

- Ράισα, πάμε την Κυριακή μια βόλτα στο Μπαξέ Τσιφλίκ, θέλω κάτι να σου δείξω.

Πάρκαρε την πολυτελή Μερσεντές, εγώ ακόμη δεν την έχω συνηθίσει και ντρέπομαι, μπροστά σε μια καλύβα, στην εξοχή.

- Σ αρέσει;

- Ποιο το καλύβι; είναι χάλια.

- Δες και το οικόπεδο, 5 στρέμματα, θέα όλος ο κόλπος, δέκα λεπτά απ τη θάλασσα.

- Ε, και;

- Το αγόρασα ευκαιρία και από Δευτέρα μπαίνουν τα συνεργία να χτίσουν.

- Μα.....

Σε δυο μήνες το τριώροφο ήταν έτοιμο, δεν πίστευα στα μάτια μου.

Μετακομίσαμε, μόνιμη κατοικία, καινούργια έπιπλα, κήπος, αιρ κοντίσιον, τα παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο...

Η ζωή μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, ρούχα, κομμωτήρια, δεξιώσεις, θέατρα.

Η Ράισα, πρώην καθηγήτρια φιλολογίας σε δημόσιο σχολείο, με καταγωγή από το Κάρνοβο  του Ρωσικού Πόντου κι ο Βλαδιμίρ από την αρχαία Πέτρα επίσης του Πόντου, μεταμορφώνονται αυτή σε πριγκίπισσα κι αυτός σε βάτραχο, λάθος παρασύρθηκα, σε αρχιμαφιόζο......

Η ιδεολόγος σοσιαλίστρια, απολαμβάνει και χαίρεται τα φρούτα του καπιταλισμού.

Ζω σε ένα παραλήρημα, παρασυρμένη απ τη χλιδή και την επιρροή του άντρα μου στην τοπική κοινωνία της νέας πατρίδας, απολαμβάνω ότι αυτή μου προσφέρει.

Σταματάω σ ένα βενζινάδικο, σε ένα χωριό....Με την κάσκα του μοτοσικλετιστή μπαίνω στην καντίνα, κοιτάζω προσεκτικά με την άκρη του ματιού, πεδίο ελεύθερο. Θέλω κάτι να βάλω στο στόμα μου, παίρνω ένα σάντουιτς και μια κόλα, γεμίζω το ρεζερβουάρ και δρόμο. Ο δρόμος άδειος από αστυνομία, φεύγω...

Ο Βλαδιμιρ, συνοδευόμενος πάντα απ τα δυο μικρότερα αδέλφια του, σαν συνοδούς σωματοφύλακες, οργιάζει στις δημόσιες σχέσεις.

Στο σπίτι μας τραπεζώνουμε το Νομάρχη, το Δήμαρχο, μεγαλογιατρούς, αλλά και κάτι περίεργα μούτρα που κάπως με φοβίζει η παρουσία τους, αλλά ξεχνιέμαι μέσα στα λούσα μου.

Έχω βρει και παρέα ένα ζευγάρι θεσσαλονικιών, που έχουν το εξοχικό τους σπίτι απέναντί μας, το Τζίμη και την Αννούλα.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι καλοστεκούμενοι και νοικοκύρηδες, χωρίς τη δική μας χλιδή αλλά με λογική άνεση και φρονιμάδα. Τους ζηλεύω, κατά βάθος, γιατί κάτι μέσα μου ανησυχεί.

Είναι κι αυτά τ αδέρφια του άντρα μου, που ανακατεύονται στη ζωή μας.

Έχουν αποκτήσει σχέσεις με την ομάδα του ΠΑΟΚ και μάλλον με τους φανατικούς, τους χούλιγκανς και δημιουργούν συνέχεια καυγάδες και ξυλοδαρμούς με κάτι αντίπαλους που τους λένε σκουλήκια, γεροντοκόρες και άλλα.

Μια μέρα βρήκαμε το μικρό αμάξι μας το Φίατ μπογιατισμένο κίτρινο. Η απάντηση του Σέργιου ήταν να πάρει ένα κουβά και μια μαύρη μπογιά και να φύγουν σε άγνωστη κατεύθυνση με τον αδερφό του Τζώνη.

Εμείς όμως τη ζωή μας.

Καλά τα λεφτά, τα λούσα, τα ταξίδια, αλλά υπάρχει και το επίπεδο, η κουλτούρα, παραπονιόμουνα στον άντρα μου.

- Έχω παραμελήσει την εκγύμναση του μυαλού μου κι έτσι το ρίχνω, όπως παλιά στο διάβασμα πάλι.

- Ράισα, παράτα τις φιλοσοφίες, τώρα έχουμε λεφτά, ας χαρούμε τη ζωή....

- Βρε άντρα μου, κάνε και λίγο κράτει, διάβασε κανένα βιβλίο, ασχολήσου λίγο με το σπίτι, με τα παιδιά...

- Οι δουλειές παιδί μου, αν τις αφήσεις σ αφήσανε....

Την ιδέα μούβαλε η κόρη μου, αν και δεκαπεντάρα, είναι μυαλό ξυράφι.

- Καλέ μαμά, πως τον αφήνεις να γυρίζει έτσι;

- Ποιόν εννοείς, το μπαμπά σου;

- Ναι, δεν τον βλέπουμε πια, όλο δουλειές, δουλειές, και όλες βράδυ...

- Λες να....

- Ξέρω γω; είδα ένα κουτί σπίρτα απ το νυκτερινό κλαμπ "Φαντασία"

- Και που το ξέρεις εσύ τι είναι;

- Ένα παιδί απ το σχολείο, λέει ότι είναι στριπτιζάδικο.

- Όπα.....

Το βράδυ τον παραμόνεψα, άνοιξε η πόρτα του κήπου στις 4 το πρωί, άκουσα το σκύλο να προϋπαντεί το αφεντικό του, και εμφανίστηκε στο σαλόνι ένα αναψοκοκκινισμένος Βλαδιμίρ, να τρεκλίζει ελαφρά.

- Πού ήσουν;

- Σε δουλειές.

- Και το κοκκινάδι στο γιακά;

Το σκαμπίλι ήταν τόσο δυνατό, που άνοιξε η μύτη μου.

Κοιμήθηκα στο δωμάτιο των ξένων.

Το πρωί με περίμενε στην κουζίνα, μπροστά σ ένα φλιτζάνι καφέ, ενώ τα παιδιά είχαν φύγει για το σχολείο. Σηκώθηκε μ αγκάλιασε, πήγε να με φιλήσει, τον απέφυγα και με κάθισε απέναντί του στο τραπέζι.

- Αγάπη μου Ράισα, πέφτω στα πόδια σου και σου ζητώ συγνώμη.

Σιωπή εγώ.

- Έχεις όλα τα δίκια του κόσμου, μόνο άσε με να σου εξηγήσω.

Σιωπή εγώ.

- Είμαστε μια συνάντηση με έμπορους απ την πατρίδα και έπρεπε να τους βγάλουμε έξω. Ο αδερφός μου ο Τζώνης διάλεξε το κέντρο, είχε γυναίκες που έκαναν κονσομασιόν και τις πασάραμε στους εμπόρους.

- Και το κραγιόν στο γιακά σου;

- Η αμαρτία μου, αγάπη μου, όπως καθότανε δίπλα με το συμπατριώτη μου, μ αγκάλιασε και μένα. Μετά τίποτα, σου ορκίζομαι σ ότι έχω ιερό.

- Άκουσε Βλαδιμίρ, το παραμύθι σου το χάβω και σε δέχομαι. Πρόσεξέ με όμως, ακούω πολλά για βρωμοδουλειές, γυναικοδουλειές και απάτες. Θέλω να εξηγηθούμε, εγώ δεν θα ανεχθώ φιλενάδες. Θέλεις διαζύγιο; στο δίνω αύριο το πρωί και κάνε τη ζωή σου μετά.

- Όχι ποτέ, σ ορκίζομαι....

- Σταμάτα, αν δεν θέλεις διαζύγιο, άκουσε τους όρους μου. Φιλενάδες τέρμα, χωρίς συζήτηση, αν μάθω τίποτε έληξε.

- Σύμφωνοι

- Περίμενε, επίσης ακούω, όπως σου είπα και για βρωμοδουλειές. Θέλω να τα ξεκαθαρίσουμε. Πες μου τώρα ποιές είναι οι δουλειές σου, κάνεις παράνομο εμπόριο; τι είδους; γυναίκες; ναρκωτικά; τι;

- Θα σου πω την αλήθεια, κάνω εμπόριο τσιγάρων παράνομα, γιατί απ την πατρίδα μας έρχονται εύκολα και δεύτερον διευκολύνω συμπατριώτες μας να φύγουν απ το απαίσιο καθεστώς. Είχες δίκιο όταν έλεγες πως η καινούργια κατάσταση είναι χειρότερη.

- Κατ αρχήν να σου απαντήσω ότι όχι μόνο χειρότερη είναι η σημερινή κατάσταση, αλλά κατάστρεψε όλο το λαό και τη χώρα μας. Δεύτερον, αρκούμαι στα λόγια σου για τις βρωμοδουλειές που κάνεις και που ευτυχώς δεν είναι τόσο βαριές.

Επιθυμία μου είναι να τις ξεκόψεις κι αυτές σιγά σιγά και να βρούμε μια αξιοπρεπή δουλειά κι εσύ και γω και να ζήσουμε σαν νοικοκύρηδες άνθρωποι, χωρίς λούσα, αμάξια και χλιδή. Θέλω να μου το υποσχεθείς και να προσπαθήσεις. Αν κάποτε ανακαλύψω ότι παραβαίνεις τη συμφωνία μας, θα το πληρώσεις.

- Αγάπη μου Ράισα, σου ορκίζομαι και σου υπόσχομαι ότι θα τα παρατήσω, αλλά σιγά σιγά, γιατί έχω ανακατευτεί. Σου ορκίζομαι.

Την άλλη μέρα διηγήθηκα στη γειτόνισσα και φίλη μου, την Αννούλα, όσα συνέβησαν το βράδυ.

- Μπράβο Ράισα, έδειξες χαρακτήρα, είναι αλήθεια ότι πολλά ακούγονται για τον άντρα σου και τα αδέλφια του, αλλά δεν τα πιστεύουμε, ο κόσμος είναι κακός, χαίρομαι που ακούω την αλήθεια από σένα. Αυτές οι δουλειές που κάνει ο άντρας σου είναι συνηθισμένες στους οικονομικούς μετανάστες και δεν είναι ακριβώς κατακριτέες, δυστυχώς ζούμε σε τέτοιο πολιτιστικό περιβάλλον.

Κάθε Δευτέρα κατέβαινα στη Σαλονίκη και βγαίναμε μαζί η Αννούλα και η άλλη φίλη μας η Ροντίκα και τρώγαμε μπουγάτσα, στο Σεραϊκό και πίναμε καφέ στην Αριστοτέλους.

Εκείνη τη μέρα η Ροντίκα πρότεινε να πάμε για καφέ στη Ροτόντα, γιατί ήθελε να ψωνίσει κάτι σιροπιαστά για μια επίσκεψη.

Όπως παίρναμε τον καφέ μας στου Χατζή είχαμε μπροστά μας την πλατεία της Καμάρας, όπου έδιναν τα ραντεβουδάκια τους οι φοιτητές. Το θέαμα ήταν ευχάριστο, τα κοριτσόπουλα αγκαλιά με τα αγόρια τους, φιλιά στη μέση της πλατείας και ανεμελιά. Ζήλεψα και αναπόλησα τη φοιτητική ζωή, κάποτε....

Όπου... το μάτι μου πιάνει τον Βλαδιμίρ αγκαζέ με μια ξανθιά!

Πρέπει να κιτρίνισα σαν οπαδός του Άρη, γιατί πέφτοντας απ την καρέκλα οι φίλες μου με συμμάζεψαν και με ξάπλωσαν στο έδαφος.

Μετά από μερικά χαστούκια κι ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο συνήλθα και διέταξα:

- Αννούλα τρέξε και παρακολούθησε τον λεγάμενο, ξέρεις, ενώ οι περίεργοι που είχαν μαζευτεί μας κοιτούσαν παράξενα.

Το ίδιο απόγευμα, καθισμένοι στη βεράντα του Τζίμη και βλέποντας την πόρτα μου μήπως εμφανιστεί ο άντρας μου, κατάστρωνα το σχέδιο.

Το ζευγάρι οι φίλοι, προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν.

- Ήρεμοι είμαι, πιο ήρεμη από ποτέ, λοιπόν απ τις αγγελίες πήρα ένα γραφείο Ντετέκτιβ και έδωσα με μέιλ, φωτογραφία και λοιπά στοιχεία. Έστειλα μια καλή προκαταβολή στον ερευνητή και του έταξα ένα διπλάσιο απ την συνηθισμένη αμοιβή του ποσό, όταν μου φέρει αποτελέσματα.

- Ράισα, συγνώμη που ανακατεύομαι αλλά άκουσέ με. Άντρας είναι ο Βλαδιμίρ και μάλιστα μετανάστης. Μ αυτούς που ανακατεύεται για να βγάλει ένα μεροκάματο σε ξένη χώρα, ας είναι κατά κάποιο τρόπο δικός μας Ρωσοπόντιος, πρέπει να κάνει παραχωρήσεις, είμαι σίγουρος ότι η κοπέλα θα είναι καμιά πελάτισσα και τυχαία την έπιασε αγκαζέ ή της έκανε τα γλυκά μάτια για να την καλοπιάσει. Δεν συμβαίνει τίποτε σοβαρό.

- Τζίμη, ευχαριστώ για την προσπάθεια καθώς και για την συμπαράστασή σας, αλλά εγώ πήρα τις αποφάσεις μου. Τον προειδοποίησα για τις συνέπειες απιστίας, ότι θα τον χωρίσω, τέρμα. Βέβαια απομένει να μάθω και τις επαγγελματικές του δραστηριότητες και να δω αν τηρεί και τις άλλες υποσχέσεις του. Εγώ έχω μια υπόληψη στον εαυτό μου, αν είναι κάθαρμα θα τον διώξω και θα τον καταγγείλω και στην αστυνομία.

Ο ιδιωτικός αστυνομικός ήταν ευσυνείδητος και:

- Κυρία Ράισα, δεν βρίσκω τίποτα συγκεκριμένο και δεν θέλω να σπαταλάω τα χρήματά σας. Ακούω πολλά εις βάρος του άντρα σας αλλά δεν μπορώ να ανακαλύψω τίποτα. Ή είναι αθώος ή κρύβεται πολύ καλά.

- Σας παρακαλώ ψάξτε το πιο βαθειά κύριε Παπαδόπουλε, αυξάνω την αμοιβή αν μου φέρετε στοιχεία.

- Έχω μια πηγή στην ασφάλεια, θα κοιτάξω μήπως μπορέσω να βγάλω κάτι.

Μεσολάβησαν 15 ημέρες, η ηθοποιός Ράισα έπαιζε άψογα το ρόλο της στο σπίτι.

Θα τα πληρώσεις μαζεμένα παλιάνθρωπε, μουρμούριζα μέσα απ τα δόντια μου, όταν προσπαθούσε να μου κάνει γλύκες.

- Τί είπες;

- Τίποτα αγάπη μου, θαυμάζω το γυμνασμένο κορμί σου, παρόλη την ηλικία σου...

- Ποια ηλικία, εμένα που με βλέπεις οι γυ...

- Ναι τι εννοείς;

- Θέλω να πω στα γή..πεδα είμαι πρώτος....

- Α, καλά...

Έφτασα στα σύνορα της Βουλγαρίας.

Πέρασα εύκολα τον έλεγχο της Ελληνικής πλευράς, ξέροντας ότι η ελληνική γραφειοκρατία δεν θα πρόλαβε να με αποκλείσει. Οι Βούλγαροι, με ένα μικρό μπαξίσι άφησαν εμένα και τη μηχανή να περάσουμε.... Πάλι στο δρόμο, στο πρώτο μοτέλ ξαπόστασα, τηλεφώνησα στην αδερφή μου στο νούμερο της Ροντίκας, έδωσα τις τελευταίες οδηγίες για τα παιδιά και κοιμήθηκα δέκα ολόκληρες ώρες.

Στο καφενείο του Ναυτικού ομίλου, στη νέα παραλία, συναντηθήκαμε με τον ντετέκτιβ. Μου άπλωσε στο τραπέζι τις φωτογραφίες που έβγαλε από έναν κόκκινο φάκελο.

Ο Ουρανός ήταν γκρίζος προς το μελιτζανί, φυσούσε ένας δυνατός βαρδάρης και ο καφές είχε κρυώσει στο φλιτζάνι.

Η ξανθιά και ο Βλαδιμίρ!

Πριν προλάβω να αντιδράσω, έβγαλε απ την τσάντα έναν μπλε φάκελο.

Οι φωτογραφίες αυτές δεν είχαν μέσα τον Βλαδίμιρ, είχαν όμως καλάζνικοφ σωριασμένα σε αποθήκη. Το όνομα του ενοικιαστή Σέργιος.

Άλλες φωτογραφίες με κοπέλες έξω από κλαμπ, ημίγυμνες που ξεχωρίζεις αμέσως το αρχαίο επάγγελμά τους, και σε μια άκρη μιας φωτογραφίας ο αδερφός ο Τζώνης.

Όπως εξήγησε ο κύριος Παπαδόπουλος, η αστυνομία ήταν στα ίχνη μιας σπείρας λαθρεμπόρων όπλων και λευκής σάρκας. Υπήρχαν και υπόνοιες για ναρκωτικά, αλλά καιροφυλακτούσαν να τους πιάσουν επ αυτοφόρω. Δεν αργεί η μέρα που θα το κάνουν, είναι σίγουροι για αρκετούς υπαίτιους και ελπίζουν να βάλουν όλο το σινάφι στη στενή, είναι θέμα λίγου χρόνου.

Όλα αυτά οι φίλοι μου τα έμαθαν μετά τα γεγονότα. Δεν ήθελα να μπλέξω κανέναν στα βρώμικα προσωπικά μου.

Ξεκίνησα την κουβέντα με τον άντρα μου, την ώρα του πρωινού που είχαν φύγει τα παιδιά στο σχολείο.

- Τελευταία σου ευκαιρία, πες μου την αλήθεια και συζητάμε την πορεία μας.

- Ράισα, πολύ μου μπαίνεις και δεν σε συμφέρει, ο Βλαδιμίρ μια φορά μιλάει.

- Κι αυτή ποιά είναι; και του πετάω στο τραπέζι τη φωτογραφία που είναι αγκαζέ με την ξανθιά.

- Εμ…Χμ..μιά πελάτισσα.

- Κι αυτές; πετάω στο τραπέζι τις σκληρές.

- Ε, άει σιχτίρ, άντρας είμαι έκανα ένα παραστράτημα.

- Και η συμφωνία; Και οι υποσχέσεις σου;

- Ρε Ράισα, πολύ με πιέζεις, και αυτή την περίοδο έχω πολλά τρεχάματα.

- Με την αστυνομία;

- Πως σου ήρθε τώρα αυτό;

- Να γι αυτό! Και πετάω στο τραπέζι τον μπλε φάκελο ανοιχτό απ όπου χύνονται έξω καλάζνικοφ, πόρνες κλπ.

Το ξύλο που έφαγα δεν περιγράφετε, με κλεισμένα απ τις γροθιές μάτια και πονεμένα όλα τα κόκαλα, έμεινα πεταμένη στο πάτωμα και κλειδωμένη στον ξενώνα.

Το πρωί με τσουβάλιασε στο πορτ μπαγκάζ της Μερσεντές και μετά από μισή ώρα ταξίδι με έβγαλε σε μια ερημιά.

Με έσυρε μέχρι το γκρεμό και με έβαλε στην άκρη κρατώντας με μόνο από το ένα χέρι.

- Σ αγαπούσα Ράισα και συνεχίζω να σ αγαπάω, αλλά…μπερδεύτηκες στις δουλειές μου, μεγάλα πρόσωπα κρέμονται από μένα και την επιτυχία μας. Μεγάλα συμφέροντα και υπολήψεις διακυβεύονται. Μας έμπλεξες με την αστυνομία.

Πρόσεξε τι θα σου πω για τελευταία φορά.

Θα σταματήσεις το ψάξιμο και κάθε ασχολία με τις δουλειές μας. Αν σε ρωτήσουν για οτιδήποτε θα αρνηθείς τα πάντα, αλλιώς θα με αναγκάσεις νε σε ρίξω στο γκρεμό. Σήμερα τη γλύτωσες.

Σ ακούω!

- Δεν με νοιάζει τι θα με κάνεις παλιάνθρωπε, σκότωσέ με, δεν υποκύπτω στις απειλές σου, θα σε καρφώσω στην αστυνομία.

- Δεν περίμενα αυτή την αντίδραση και με εκπλήσσεις. Θα σε κάνω όμως να με υπακούσεις, έχω τον τρόπο μου.

Λοιπόν αν δεν συμφωνήσεις, θα σκοτώσω τα παιδιά! Έχω πιστόλι στο σπίτι και θα τα εκτελέσω απόψε το βράδυ. Μετά θα το σκάσω για την Αλβανία και θα συνεχίσω εκεί τις δουλειές μου. Δεν αστειεύομαι, είμαι μπλεγμένος μέχρι το λαιμό και θα σκοτώσουν εμένα αν μας καταγγείλεις. Όσο για σένα θα σ αφήσω να ζήσεις για να τυραννιέσαι όλη σου τη ζωή που σκότωσες τα παιδιά σου, με την άρνησή σου.

Σ ακούω:

Το μυαλό μου, μέσα στη δίνη της τρομερής απειλής, περνάει από τα κύματα του πανικού στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Λες και είμαι γεννημένη για σκληρά παιγνίδια θανάτου, αποφασίζω άμεσα, ενώ κάποιο σχέδιο αρχίζει να αχνοφαίνεται…

- Σύμφωνοι Βλαδιμίρ, το κάνω μόνο για τα παιδιά μου, δεν θα αναμειχτώ.

 Από εδώ και πέρα θα ενεργώ μόνη, δεν θέλω να μπλέξω φίλους στα σχέδιά μου.

Ανακαλύπτω ότι οι κουνιάδοι μου εναλλάξ με παρακολουθούν, πάντα κάποιος με γυαλιά είναι σε απόσταση πίσω μου. Αυτό επιβεβαιώνει την αρχική πεποίθησή μου, ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα αλλάζουν για μένα και τα παιδιά και ότι το σχέδιό μου είναι εκ των ουκ άνευ.

Παίρνω το λεωφορείο Νέοι Επιβάτες- Θες/νίκη και κατεβαίνω στην αγορά, ευτυχώς έχω την κάρτα και ένα σεβαστό ποσό στην τράπεζα.

Ξεφεύγω απ τον Σέργιο, που είχε σήμερα βάρδια να με παρακολουθεί, μπαίνοντας στον Χόνδο με τα καλλυντικά και βγαίνοντας απ την πίσω πόρτα.

Κάνω ανάληψη τα λεφτά μου, εξαργυρώνω και την κάρτα, αγοράζω ένα λαπτόπ  και νοικιάζω δωμάτιο στο Ηλέκτρα Παλλάς στην πλατεία Αριστοτέλους. Εδώ το ορμητήριό μου.

Κάθομαι και γράφω στο λαπτόπ όλη την ιστορία με όλες τις λεπτομέρειες και το σώζω σε φάκελο στα αγαπημένα.

Συγκεντρώνω και όλες τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις αστυνομίας, φίλων, ντετέκτιβ, αδελφής, παιδιών κλπ

Ξαναβγαίνω με προσοχή και τώρα πλέον αγοράζω μια οκτακοσάρα μηχανή ΒΜV, θυμάμαι βέβαια από φοιτήτρια να οδηγώ μηχανάκι, αλλά για τη ΒΜV χρειάζομαι προπόνηση. Επίσης και για κάτι άλλες δουλειές.

Οι προετοιμασίες διήρκεσαν μια εβδομάδα. Όλες αυτές τις μέρες ήμουν η αγία Κασσιανή, όλα καλά.

Το πρωί, έφυγαν τα παιδιά για σχολείο, η αδελφή είχε κανονίσει για ψώνια στη Σαλονίκη και κάλεσα τον Βλαδίμηρο να μιλήσουμε.

- Τι θέλεις πάλι, δεν πιστεύω να έχουμε πάλι ντράβαλα;

- Όχι αγάπη μου, κάτι για τα έπιπλα.

Δεν περίμενε ότι θα βγάλω πιστόλι και θα το στρέψω αποφασιστικά επάνω του....

- Πρόσεξε γιατί έκανα προπόνηση στη σκοποβολή και είμαι αποφασισμένη για όλα!

- Αγάπη μου εγώ.....και για πρώτη φορά ο σκληρός άντρας έτρεμε σαν κοριτσάκι κοιτάζοντας απελπισμένος γύρω του.

- Από τότε που απείλησες τα παιδιά μας κάθαρμα, αποφάσισα ότι δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημά μας. Κάνε την προσευχή σου θεοσεβούμενε της κακιάς ώρας....

- Μη...θα..με...

Ο πρώτος πυροβολισμός, τρόμαξε στη βεράντα τα περιστέρια και έκανε ένα μικρό λεκέ στο λευκό πουκάμισό του, έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια να με πιάσει, όταν το χέρι μου ξαναπάτησε τη σκανδάλη..

Σαν υπνωτισμένη, σε ρόλο τιμωρού εκτελεστή και θέλοντας υποσυνείδητα να τελειώνω οπωσδήποτε με το κάθαρμα, συνέχισα τους πυροβολισμούς, όπως το είχα σχεδιάσει. Στο δικαστήριο, οι εφτά πυροβολισμοί δείχνουν βρασμό ψυχής και όχι επαγγελματική εκτέλεση, κάπου το είχα διαβάσει...

Τώρα απέμενε να πάρω την έτοιμη τσάντα μου και να τρέξω γρήγορα στη στροφή της τοπικής οδού Μπαξέ- Περαίας, όπου με περίμενε το ραδιοταξί.

Όπως μου είπε ο αστυφύλακας φρουρός στο δωμάτιο του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, όταν ξύπνησα, με βρήκαν ξαπλωμένη στη βεράντα αναίσθητη.

Προφανώς μου χάλασε το τόσο καλά οργανωμένο σχέδιο, ένα γλίστρημα από κουτσουλιά περιστεριού στη βεράντα.

Ο αιώνιος απρόβλεπτος παράγοντας όλων των αστυνομικών ιστοριών......

- Σας παρακαλώ αστυφύλακα, πρέπει να πάω τουαλέτα.

- Θα σας συνοδεύσω

Το μυαλό μου έπαιρνε ιλιγγιώδεις στροφές, μοναδική ευκαιρία για απόδραση, μετά αστυνομικό τμήμα, χειροπέδες και τέρμα...

- Θα με κρατήσετε λίγο γιατί ζαλίζομαι;

- Τέλος πάντων πάμε.

Μιά παραπαίουσα γυναικούλα με την ποδιά-νυχτικιά του νοσοκομείου, κρατημένη απ το μπράτσο του γιγαντόσωμου φρουρού αστυφύλακα, διασχίζει το διάδρομο....μπαίνει κουτσαίνοντας στις γυναικείες τουαλέτες.....πηδάει την κοντή μεσοτοιχία και πέφτει στις αντρικές....ανοίγει με προσοχή την εξώπορτα και βλέπει γυρισμένο το φρουρό να ανάβει τσιγάρο....ξεγλιστράει σαν φάντασμα και ανακατεύεται με τους άλλους όμοιας εμφάνισης ασθενείς.

Για πότε πέρασε απ την καντίνα του νοσοκομείου στην παράπλευρη έξοδο, πήδηξε στο μόλις ξεφορτωμένο ταξί, αγόρασε το μπουφάν του ταξιτζή και βρέθηκε στο πάρκινγκ της Μητροπόλεως, πίσω από το ΗΛΕΚΤΡΑ.

Η αδελφή της διάβαζε και ξαναδιάβαζε το μέιλ με το ιστορικό και κυρίως τις οδηγίες γι αυτήν και τα παιδιά....

Ο εισαγγελέας είχε φόρτο εργασίας.

Κράτηση για τον καημένο φρουρό που του ξέφυγε η κρατούμενη, οργάνωση της δίωξης, έρευνα σε πιθανά μέρη καταφυγίου, σε συγγενείς και φίλους και ακόμη τελευταία ελπίδα κλείσιμο συνόρων, ανάγνωση του μέιλ της δολοφόνου, συντονισμός των υπηρεσιών δίωξης εγκλήματος και σύνδεση με τα στοιχεία εις βάρος του θύματος που είχε συγκεντρώσει η αστυνομική Διεύθυνση....

Οι φίλοι διάβασμα με συμπάθεια του δικού τους πανομοιότυπου μέιλ....

Τα αδέρφια του Βλαδιμίρ, με ξεραμένους τους αφρούς στα χείλη από μένος για εκδίκηση, έχουν ξαμολήσει λυτούς και δεμένους να βρουν τη φόνισσα, αλλά και να κανονίσουν οδούς διαφυγής τους ή προστασίας της οργάνωσης από την αστυνομία.

Και είχαν πολλές ελπίδες γι αυτό, όπως αποδείχτηκε συν τω χρόνω.

Πλήρης αποσιώπηση της υπόθεσης όπλων, πορνείας, ναρκωτικών και λοιπά.

Η Ράισα βρήκε καταφύγιο σε παλιούς συντρόφους, αργότερα κατάφερε να βγάλει τα παιδιά και την αδελφή στην Ελβετία και από κει όλοι μαζί στην παλιά πατρίδα.

Οι μαυροντυμένοι Ρωσοπόντιοι, μαφιόζοι και μη, μαζεύονται και κρατούν τα έθιμά τους στο σπίτι της συμφοράς, κάθε επέτειο, εκείνη τη μέρα ο Τζίμης και η Αννούλα φροντίζουν να είναι στη Σαλονίκη.

Ο ΠΑΟΚ έχασε ένα χορηγό.