Δεύτερη ζωή

                           Δεύτερη ζωή      (4)

Έπιαναν τα χέρια μου και από μυαλό…ξυράφι. Οι δικοί μου είχαν να το λένε και να το παινεύονται.

Τι σπουδές!, Πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, γλώσσες, εξειδικεύσεις….

Τι εφαρμογές! Τεχνικές, διακοσμητικές, μηχανικές, βοτανικές…

Τι πνευματικές ενασχολήσεις! Φιλοσοφία, αναγνώσεις, συγγραφή πεζού και ποιητικού λόγου….

Τι εφευρέσεις! ! ! Το δυνατό σημείο μου: Διαφανές τσιρότο σουτιέν, Πλακάκια διαίτης, Αυτόματος καθαρισμός σώματος, Χαλάκι υποδοχής, Κουδούνι εξώπορτας, Παράθυρο που σκοτεινιάζει, Μηχάνημα καθαρισμού πατάτας, Πιάτο αυτοκαθαριζόμενο, Ηλεκτρονικό μολύβι, Πιστόλι κατευθυνόμενης θέρμανσης, Ουροσυλέκτης μιας χρήσης, Χαρτομάντιλα- μυξομάντιλα και πολλά άλλα (μερικά χρόνια αργότερα (μου) τα έκλεψε η ΝΑΣΑ)…..

Ο εγκέφαλός μου ήταν συνεχώς σε υπερδιέγερση, δεν άφηνε τίποτα να περάσει απαρατήρητο, τα έπιανε όλα στο φτερό (που λένε και οι κυνηγοί)…

Η αλήθεια, βέβαια, ότι ήμουν συνέχεια στην πρίζα, δουλειά, μελέτη, εργαστήρια, εξοικονόμηση εσόδων, μπόνους…Χρόνος ελεύθερος- μηδέν.

Άγνωστες έννοιες για μένα, το φλερτ, το καφενείο, η ταβέρνα, ο αθλητισμός…

Παντρεύτηκα, μέσα στο γενικό πνεύμα της εξυπνάδας μου, γυναίκα με προίκα και έκανα παιδιά ρομποτάκια, μέσα στα πλαίσια της ορθολογιστικά οργανωμένης ζωής μου.

Διασκέδαση μηδέν, ως άχρηστη, χρονοφθόρα και δραχμοβόρα απασχόληση…

Τα χρόνια περνούσαν και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Οι φίλοι και οι συγγενείς με μακάριζαν. Τα μπράβο τους ήταν σε ημερήσια διάθεση.

Τι παιδί χαρισματικό, μέχρι τα 10-12 χρόνια μου. Τι έφηβος πανέξυπνος, μέχρι τα 17 μου. Τι νεαρός προικισμένος, μέχρι τα 22 μου. Τι ενήλικος ευρηματικός, μέχρι τα 40 μου. Τι άντρας μυαλωμένος, μέχρι τα 45 μου….

Με θαύμαζαν οι φίλοι και οι συγγενείς, εκτός…απ τον πατέρα μου Διαμαντή, ο οποίος όσο άκουγε τους άλλους να με εξυμνούν εκείνος χαμογελούσε και κάτι μουρμούριζε. Παραφύλαξα μια φορά στα 22 μου, πίσω απ την δερμάτινη ξεθωριασμένη πολυθρόνα του, η οποία το χειμώνα πάρκαρε κοντά στο τζάκι και το καλοκαίρι σε μια γωνιά του κήπου, και τον έπιασα στο μουρμουρητό.

-Τώρα θα μου πεις πατέρα τι μουρμουρίζεις.

-Να σου πω παιδί μου Θανάση, μια ζωή ζούμε όλοι, δεν υπάρχει δεύτερη, είτε με πολλά είτε με λίγα, θα έρθεις στα χρόνια μου και τότε θα αναπολείς τις χαρές της ζωής σου που πέρασε και θα καρτεράς το …ΤΕΛΟΣ.

Κάποιες στιγμές, στο κρεβάτι μέχρι να με πάρει ο ύπνος, τον θυμόμουνα και παραδεχόμουνα την αλήθεια του.

Μια ζωή ζούμε όλοι-δεν υπάρχει δεύτερη….

Και θες ο διάολος, θες ο αρχάγγελος, μούμεινε η ατάκα, και την πιπίλαγα κατά καιρούς. Μάλιστα κάποια στιγμή μούβαλε στο μυαλό και την τρελή ιδέα.

-Ρε Θανάση, είπα στον εαυτό μου, εσύ που όλα τα καταφέρνεις, εσύ ο φιλοσοφημένος, ο πολυδιαβασμένος, ο πολύξερος, ο εφευρέτης…δεν μπορείς να σκεφτείς κάποιο τρόπο, ώστε να πετύχεις …μια δεύτερη ζωή;

Ε λοιπόν είναι να μην τρυπώσει στο μυαλό μου μια ιδέα, έγινε το μότο μου και η έμμονη ιδέα μου. Γιατί να μη μπορώ να σκεφτώ, εγώ μια ΛΥΣΗ στο προαιώνιο αυτό πρόβλημα;

Τις ελεύθερες ώρες μου πλέον και αυτές που διέθετα για φιλοσοφία, τεχνολογία και έρευνες, την αφιέρωνα στην ΙΔΕΑ.

Άρχισα να κατεβάζω στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, ότι πιο πρόσφατο σχετικό άρθρο με το θέμα του μέσου όρου ζωής, υπό την επίδραση των τελευταίων τεχνολογικών εξελίξεων των τομέων Ιατρικής, Υγείας, Διατροφής, Άσκησης, Εργοφυσιολογίας, Βιομηχανικής του σώματος…

Όλοι προσπαθούσαν να κάνουν μοντέλα επιμήκυνσης ζωής, με αντικαταστάσεις οργάνων, με βότανα, με κοκτέιλ οργανικών σκευασμάτων, με συνδυασμό ρομποτικής και ζωντανών ιστών, τεχνητής αθανασίας κλπ.

Όλα αυτά είχαν το μειονέκτημα της αργής και μελλοντικής εφαρμογής, εμένα με ενδιέφερε το Σήμερα!, το θαυμαστό κοντινό Αύριο!

Η ζωή μου, στο πλησίασμα των 60 χρόνων είχε πάρει την κατηφόρα.

Η έμμονη ιδέα της δεύτερης ζωής με τυραννούσε, όχι μόνο σαν προοπτική πραγματικής δεύτερης ζωής, όσο σαν ο μόνος στόχος της ζωής μου που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω.

Αδυνάτησα, παραμέλησα τη σωστή διατροφή και άσκηση, καμπούριασα, ρυτίδες άρχισαν να σχηματίζονται στο πρόσωπό μου, απ το σταμάτημα αναζωογονητικών καλλυντικών

Και όπως όλα τα πράγματα στη γη και στη φύση έχουν μια τροχιά τύχης, έτσι έτυχε τελικά και σε μένα να ανακαλύψω τη σωτήρια λύση μου.

Την παραμονή των γενεθλίων μου της ηλικίας των 60 χρόνων, έπεσε τυχαία το μάτι μου στην  4^η σελίδα της εφημερίδας Τα Νέα και στη στήλη «Σαν σήμερα».

«15 Μαρτίου 1959, Βοστόνη:

Ο Άγγλος καθηγητής της Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης κος Γκλεν Μόρτον, συνοψίζει τα αποτελέσματα 2ετών ερευνών του εργαστηρίου Ανθρωποβιολογίας, στο διεθνές ετήσιο συνέδριο Βιολόγων στη Βοστόνη και αναφέρει ως περιληπτικό συμπέρασμα ότι: …μετά τις συστηματικές έρευνες της ομάδας μας, επαληθεύθηκε ο στόχος που είχαμε εξ αρχής θέσει, ήτοι η δυνατότητα επιμήκυνσης της προσδόκιμης φυσιολογικής ζωής του ατόμου πολύ επάνω απ τα σημερινά όρια των 60 ετών κατά μέσο όρο, και ίσως μέχρι τα 90 στο εγγύς μέλλον».

Για την συμπλήρωση της ΙΔΕΑΣ που εισχώρησε στο μυαλό μου, θυμάμαι τα αποτελέσματα  τελευταίων επιστημονικών μελετών που ανεβάζουν σήμερα το προσδόκιμο μέσο όρο ζωής μέχρι την ηλικία των 120 χρόνων..…..

Θα αναρωτηθείτε εύλογα, που βρίσκεται η καινούργια λύση, αφού πρόκειται για επιμήκυνση της πρώτης και μόνης ζωής και όχι η δεύτερη ζωή, για την επίτευξη της οποίας έχω ζαλίσει τους πιθανούς αναγνώστες αυτής μου της εξομολόγησης….

Σκεφτείτε λίγο, αν και το βλέπω αδύνατο να το καταλάβετε αμέσως, αφού εγώ ο ίδιος έκανα τόσα χρόνια να το λύσω.

Λοιπόν, για να μη σας τυραννάω:

Η ιδιοφυής ιδέα, Η ΙΔΕΑ είναι.

Γιατί θέλω δυο ζωές; Για να διορθώσω τα λάθη της πρώτης, για να ζήσω αυτά που δεν πρόλαβα στην πρώτη, για να αλλάξω πουκάμισο (σαν τα φίδια) και να παρουσιάσω ένα διαφορετικό πρόσωπο, για…, για….,

Για να ζήσω μια διαφορετική ζωή.

Άρα, δεν ενδιαφέρει τόσο το πόσα χρόνια θα είναι κάθε ζωή, αλλά να είναι λογικά αριθμητικά τα χρόνια της πρώτης και της δεύτερης ζωής, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής μας…

Εφόσον λοιπόν η ζωή μας διαρκούσε κατά μέσο όρο μέχρι τα 60 (μέχρι πρότινος),

μπορεί κανείς να σχεδιάσει να ζήσει μια δεύτερη ζωή απ τα 60 έως τα 120, έστω και μέχρι τα 100 (που ευελπιστούμε προς το παρόν) με πιθανή αναμονή στα 120….

Η ΙΔΕΑ είναι μεγαλοφυής…και απορώ πως δεν τη σκέφτηκα νωρίτερα, χωρίς βέβαια να υπολογίζω την απίθανη πιθανότητα να τη σκεφτόταν κάποιος άλλος, πιο φιλοσοφημένος άνθρωπος (αν είναι δυνατόν), από μένα….

Αμ έπος αμ έργο…την επαύριο, ημέρα που κλείνω τα 60:

- Έχεις απόλυτο δίκιο γέρο πατέρα, και του δίνω ένα κλειστό φάκελο, για να τον δώσει στη γυναίκα μου.

- Μα δεν εννοούσα …., ακούω ή δεν ακούω πίσω μου φεύγοντας….

Ο φάκελος περιέχει μια αναλυτική επιστολή με εξηγήσεις για την απόφασή μου να ζήσω τη δεύτερη ζωή μου όπως επιθυμούσα και με το σκεπτικό της ιδέας μου.

Επίσης περιέχει ένα συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο στη γυναίκα μου, για όλα τα περιουσιακά στοιχεία μας.

Έχω κρατήσει ένα σεβαστό ποσό, καλά υπολογισμένο, για τις ανάγκες της υπόλοιπης ζωής μου, και έχω, για τελευταία φορά, οργανώσει εισιτήρια, εξωτικό τόπο μετοίκησης, αλλαγές ονόματος εκεί, και γενικά όλα όσα θα χρειαστούν την πρώτη μέρα της εκεί εγκατάστασής μου.

Από κει και πέρα η ΔΕΥΤΕΡΗ ζωή μου θα πάψει να είναι οργανωμένη, θα ζήσω μια εκατό τοις εκατό διαφορετική ελεύθερη ζωή, ελπίζω μέχρι τα 120 μου χρόνια….

Στη νέα κατάσταση, στην χωρίς σχεδιασμό…. εργένικη ζωή, κοιμάμαι και ξυπνάω κατά βούληση….ζήσε τη στιγμή.

Δεν υπάρχει αύριο, υποχρεώσεις μηδέν, ανεμελιά, απρογραμμάτιστες κινήσεις. Μποέμικες εκδηλώσεις,…., γκομενιλίκια, ξενύχτια, παρέες.

Ελεύθερος χρόνος άπειρος, ηθικές αναστολές ανύπαρκτες, αυτό θα πει Δεύτερη ζωή.

Απέραντη απόλαυση, σκόρπισμα γήινων αγαθών, το χρήμα είναι για ξόδεμα….

Μπαρ, νυχτερινά κέντρα, σφαιριστήρια, πολυτελή ξενοδοχεία, τοπ μόντελ…

«Γλυκιά ζωή», Σπατάλες, τζόγος, ύποπτες συντροφιές…

Ξυπνάω ένα πρωί μέσα σ ένα χάρτινο κουτί. Οι τσέπες μου άδειες, ούτε κλειδιά, ούτε ταυτότητα, ούτε κάρτες.

Το στομάχι μου αναστατωμένο και διαμαρτυρόμενο. Τα ρούχα μου λερωμένα και ακατάστατα. Κρυώνω, πεινάω, πονάω…

Σε ένα κιόσκι διαβάζω την ημερομηνία στις εφημερίδες. Πέρασαν δυο χρόνια απ τη δεύτερη ζωή μου…….

Κουράστηκα, μια κούραση που ποτέ στο παρελθόν δεν είχα νιώσει, ακόμη κι όταν δούλευα σα σκυλί, για να μορφωθώ, για να στεριώσω την οικογένεια, για να γίνω χρήσιμος, για να ζήσω στη ρουτίνα.

Μέσα μου παλεύω, «δε θέλω να φιλοσοφήσω, αυτά ανήκουν στο παρελθόν, στην πρώτη ζωή, δεν πρέπει να τα σκέφτομαι, έχω κάνει συμφωνία με τον εαυτό μου, δεν γυρίζω στη σκουριασμένη πρώτη ζωή μου, ακολουθώ τη συμβουλή του γέρο πατέρα…».

Με κάποιο τρόπο, συγγραφική αδεία……βρέθηκα στην παλιά γειτονιά. Φρόντισα να φοράω γυαλιά και γένια, αγνώριστος.

Στην καφετέρια διέκρινα γνωστούς να παίρνουν τον καφέ τους. Τους ζήλεψα.

Περνάω έξω απ το σπίτι, κάνω το γύρο, στην αυλή ο γιος μου κάτι μαστορεύει στο ποδήλατο, η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα.

Μόλις προλαβαίνω και κρύβομαι καθώς η κόρη μου μπαίνει και βάζει το αυτοκίνητο στο γκαράζ, οι σφυγμοί επιταχύνονται.

Απ τη τζαμόπορτα διακρίνω τη γυναίκα μου να σιδερώνει. Έχει καμπουριάσει ή μου φαίνεται; Προλαβαίνω ένα δάκρυ πριν κυλήσει.

Προσπαθώ να πειθαρχήσω τα βήματά μου προς την αντίθετη κατεύθυνση και με δυσκολία το καταφέρνω. Αργά, αργά απομακρύνομαι απ την Πρώτη ζωή και τείνω να γλιστρήσω στην τόσο επιθυμητή κάποτε, Δεύτερη ζωή μου…

Ζαλισμένος πέφτω στο στύλο της ΔΕΗ, τι βλέπω! αγγελτήριο κηδείας.

«Τον πολυαγαπημένο μας πατέρα και παππού  Διαμαντή Αντωνόπουλο αποχαιρετούμε σήμερα Κυριακή 15/6/09 στο Γ΄Νεκροταφείο…τα παιδιά, τα εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς».

Και….Από κάτω διαβάζω (;) με κόκκινα γράμματα:

-        Γύρνα πίσω σέχουνε ανάγκη η γυναίκα και τα παιδιά, σε συγχωρέσανε…