Καρδιές στο φεγγάρι (7)
Η αντιπαράθεση στην κερκίδα ήταν πολύ έντονη.
Τα συνθήματα έδιναν κι έπαιρναν, μαζί επιδοκιμασίες κι από την άλλη αποδοκιμασίες. Τι σου είναι αυτή η αντίπαλη ομάδα, πολύ μισητή, αντιπαθείς παίκτες, είρων πρόεδρος, γεμάτος κακία προπονητής.
Τους μισούσε με όλο του το είναι.
Όταν τέλειωσε ο αγώνας, που έχασαν ένα μηδέν με ψεύτικο πέναλτι, η έντασή του ήταν τόσο δυνατή, που ήταν έτοιμος να έρθει στα χέρια με τους αντίπαλους φιλάθλους....
Τον συγκράτησα, όπως έκανα πολλές φορές σε διάφορα ζητήματα.
Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε σπίτια μας, με εξέπληξε πάλι...δεν μπορώ να πω πως δεν το περίμενα...αλλά πάντα με εκπλήσσει...
- Ρε Γιώργο, γιατί ήμουν τόσο επιθετικός, λάθος μου. Αυτή η ομάδα είναι κρίμα να βρίσκεται στην 3η θέση της βαθμολογίας, ενώ έχει τόσο καλούς παίκτες, συμπαθέστατο προπονητή και τόσο φιλικό πρόεδρο. Δίκαια μας νίκησαν, έπαιξαν καλύτερα.
- Αμάν Νικηφόρε, εσύ τους κατηγορούσες προηγουμένως.
- Λάθος μου, λάθος μου Γιώργο, το ποδόσφαιρο είναι ευγενικό σπορ και πρέπει να έχουμε καλή διάθεση για τους άλλους συλλόγους.
Ήξερα τα χούγια του και περίμενα το πισωγύρισμα, και δεν άργησε....
Πέρασε δίπλα μας ένα αυτοκίνητο με αντίπαλους φανς και σημαίες. Αυτοί ήταν μισοί κρεμασμένοι απ τα παράθυρα και τραγουδούσαν-θριαμβολογούσαν...
Ο Νικηφόρος πρασίνισε....
- Σανίδωσέ το Γιώργο να τούς φτάσουμε, τους δειλούς, τους κλέφτες του γκολ, θα....θα τους....ρε αλήτες, ρε ντενεκέδες....με τον αλήτη τον πρόεδρό σας, με ψεύτικο πέναλτι νικήσατε....θα....θα....
Φυσικά τόσο αυτοί, όσο και άλλα δικά τους αυτοκίνητα, ανταπέδωσαν τις ευγένειες, οπότε έσπευσα να οδηγήσω το αμάξι μου σε ένα στενό και να αποφύγω τα χειρότερα....
Είχα κι άλλες φορές παρακολουθήσει αντιφάσεις στη συμπεριφορά του Νικηφόρου, αλλά η σημερινή ήταν δυνατή.
Λόγω του ότι μεγαλώσαμε μαζί, είχα γνώση κάποιων αντιφάσεών του, αλλά σήμερα ξεπέρασε τον εαυτό του.
Αν θυμάμαι καλά, η ιδιόμορφη συμπεριφορά του φίλου μου, ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία... Τα συναισθήματά του ήταν αντικρουόμενα.
Τη μια μέρα παίζαμε στη γειτονιά μαζί και την άλλη μέρα κλεινότανε στο σπίτι και δεν ήθελε να δει κανέναν.
Στον πετροπόλεμο είχαμε φτιάξει τη συμμορία της γειτονιάς και είχαμε αντίπαλους τον επάνω μαχαλά, ταμπουρωνόμαστε πίσω από πόρτες, από γωνίες, παίρναμε θέσεις μάχης και μαζεύαμε ένα σωρό πέτρες ο καθένας, τις οποίες εκσφενδονίζαμε κατά των εχθρών. Ποιός το περίμενε ότι ο φανατικός Νικηφόρος θα δώσει τις πέτρες του σε αντίπαλο παίκτη...
- Τον λυπήθηκα ρε Γιώργο, είναι συμμαθητής μας στο σχολείο....
Όχι δεν ήταν σταθερά λυπησιάρης, πολλές φορές έβγαζε κακία, άφριζε, τσακωνότανε....απλώς είχε ιδιορρυθμίες.
Στις πρώτες γκομενοδουλειές της ιστορίας μας, στο σχολείο είναι γνωστό ότι σχηματίζονται ζευγαράκια (πλατωνικοί έρωτες βέβαια), έδειξε πάλι τα ίδια.
Η Ειρήνη ήταν το κορίτσι του και την ζήλευε τρομερά, όταν μιλούσε σε άλλο αγόρι μέσα στην τάξη.
Μετά από λίγο, αγαπούσε την Κατερίνα που ήταν ζευγάρι με το Χρήστο και τσακωνότανε για την "αγάπη" της. Μετάνιωνε και ξαναγαπούσε την Ειρήνη.
Οι άλλοι δεν τον ξέρανε και τους κακοφαινόταν, εγώ τον είχα συνηθίσει, αλλά και προσπαθούσα να τον συγκρατώ.
- Δεν ξέρω ρε Γιώργο, έτσι μούρχεται.
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο συνέχισε να είναι αντιφατικός, αλλά σε μεγαλύτερη δόση, ώστε λιγόστεψαν πολύ οι παρέες του, ανδρικές ή γυναικείες.
Ευτυχώς γι αυτόν ήταν ωραίο παιδί και όσες δεν τον ξέρανε έπεφταν στα δίχτυα του, αλλά μετά από λίγο....μπάι- μπάι....
Οι καθηγητές τον είχαν στη μπούκα, αλλά δεν μπορούσαν να του ρίξουν τη βαθμολογία, γιατί ήταν πολύ καλά διαβασμένος πάντα.
Σήκωνε το χέρι να απαντήσει σε ερώτημα και μόλις έπαιρνε το λόγο,
- Δεν το λέω, να ρωτήσετε άλλον....
Σηκωνότανε στον πίνακα να λύσει άσκηση, και αφού έφτανε πολύ σωστά μέχρι τη μέση, τα παράταγε και γύριζε στη θέση του.
Στις εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο, όπου έγραψε άριστα και πέρναγε σε πολλές σχολές, τυράννησε επί μια εβδομάδα τους γονείς του, με συνεχείς αλλαγές στις σχολές προτίμησης του μηχανογραφικού δελτίου.
Βγήκαμε μαζί πολιτικοί μηχανικοί του πολυτεχνείου και αμέσως καταταγήκαμε να υπηρετήσουμε τη στρατιωτική μας θητεία.
Είτε από τύχη, είτε από "μέσον", είτε συγγραφική αδεία, βρεθήκαμε στην ίδια μονάδα στα τεθωρακισμένα, υποψήφιοι υπαξιωματικοί.
Το τι καψόνια έφαγε η διμοιρία μας από το Λοχία δεν περιγράφεται. Κι όλα, βέβαια, εξαιτίας της αντιφατικότητας του Νικηφόρου.
Στα διαστήματα που ήταν πειθαρχημένος, είχε τις καλύτερες επιδόσεις στις ασκήσεις....άριστα σκοποβολή, άριστα δρόμο με εμπόδια, άριστα κάλυψη, άριστα θεωρία στρατηγικής....
Όταν όμως τον έπιανε το πείσμα....αλλοίμονο σε εμάς τους άλλους και σ αυτόν βέβαια.....καψόνια ανελέητα απ τον κομπλεξικό μεν, αλλά δικαιολογημένο σ αυτή την περίπτωση, Λοχία.
Στην καθιερωμένη ετήσια άσκηση της Μεραρχίας στο βουνό, ο Λοχίας δεν τον περιέλαβε στη μονάδα κρούσης, αλλά τον άφησε για κάλυψη στρατοπέδου.
Τη δεύτερη μέρα της άσκησης, στάλθηκε επειγόντως διμοιρία έκτακτης ανάγκης πίσω στο στρατόπεδο, γιατί ο εικονικός εχθρός είχε εισβάλει και αιχμαλωτίσει τη μονάδα.
Τι είχε συμβεί; Ο Νικηφόρος λυπήθηκε τους σκοπούς, τους άφησε να κοιμούνται και δεν συμπλήρωσε τα φυλάκια, με αποτέλεσμα να μπει το εικονικό εχθρικό στράτευμα και να αιχμαλωτίσει το στρατόπεδό μας, εξασφαλίζοντας μια ξεγυρισμένη στρατιωτική ήττα για τον Συνταγματάρχη-Διοικητή και καθυστέρηση στην προαγωγή του.....
Βγήκε στην αναφορά για παραπομπή στο στρατοδικείο και σώθηκε με μόνο 20 μέρες φυλακή, γιατί ευθαρσώς ομολόγησε το λάθος του και αφετέρου ο φάκελός του ήταν γεμάτος από αλλοπρόσαλλα πισωγυρίσματα, οπότε έφαγε και ο λοχίας μας 20 μέρες, για ακατάλληλη τοποθέτηση προσωπικού....
Πάλι καψώνια, πάλι περιπέτειες, αλλά όλοι οι συνάδελφοι τον αγαπούσαμε, για την καλή καρδιά του και δεν τον κατηγορούσαμε....
Στον πολιτικό βίο, η παραξενιά του χαρακτήρα του εντάθηκε.
Λυπόταν τον μεροκαματιάρη, που είχε δάνειο για σπίτι και του το κατασκεύαζε με καλύτερα υλικά και εκτός συμφωνίας εξτρά εργασίες, με αποτέλεσμα το τεχνικό γραφείο, στο οποίο δούλευε, να μην έχει τα κέρδη που περίμενε από τον πελάτη.
Άλλοτε πάλι, εκμεταλλευότανε τον πλούσιο πελάτη, και τον χρέωνε παραπάνω, ισοφαρίζοντας την προηγούμενη ζημιά και αναβάλλοντας την απόλυσή του, χωρίς βέβαια να είναι αυτός ο σκοπός του.
Σε μερικές περιπτώσεις τυραννούσε τα συνεργεία, γκρεμίζοντας και ξαναχτίζοντας, ανάλογα με τα συναισθήματα που τον κατείχαν τη συγκεκριμένη μέρα.
- Γιατί τα γκρεμίζεις Νικηφόρε;
- Έχει ξεφύγει απ το σχέδιο 1,5 πόντο και υπάρχει φόβος να πέσει σε κανένα περαστικό...
Όταν το ξαναχτίσανε, ο αρχιεργάτης μέτρησε και είχε απόκλιση 2,5 πόντους.
- Δεν πειράζει μάστορα, 2,5 πόντου είναι μέσα στα στατιστικά παραδεκτά, παίρνω εγώ την ευθύνη....
Όπως πάντα αλλοπρόσαλλος-και φοβισμένος και ατρόμητος!
Η ίδια κατάσταση και στις κοινωνικές του σχέσεις, βλέποντας ένα νεκρό πουλάκι στο πεζοδρόμιο αναλύθηκε σε λυγμούς και παρακάτω σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στάθηκε ψύχραιμος στο θάνατο ενός ηλικιωμένου.
Αυτός είναι ο Νικηφόρος, υπερευαίσθητος και σκληρός....
Με τις γυναίκες ήταν τυχερός, θες ότι ήταν όμορφο παλικάρι, θες ότι είχε ικανότητα στο ψηστήρι, ίσως όμως (όπως έχω μυριστεί) τον αρέσουν αυτές λόγω των ευαισθησιών του. Παρά τις αντίθετες περί του θέματος απόψεις, οι γυναίκες αρέσουν τους άντρες που κλαίνε και έχουν έντονα συναισθήματα.....και ο Νικηφόρος...άλλο τίποτα...
Η αλήθεια είναι ότι η Μάρθα, που έγινε αργότερα γυναίκα του, τυραννίστηκε πολύ, αλλά.....άντεξε.
Στην αρχή την είχε καλύτερή του φίλη, κατόπιν ένα διάστημα τη μίσησε, όταν αυτή είχε ένα φλερτ, μετά τη διεκδίκησε πεισματικά, κατόπιν την αγάπησε μέχρι λατρείας, κάποια περίοδο δεν την άφηνε να κυκλοφορήσει από ζήλεια.....γενικά εφάρμοσε επάνω στη σχέση μια ποικιλία συναισθημάτων, αλλά η Μάρθα ....επέζησε.
Στο γάμο τσακώθηκε με τα πεθερικά, σε λίγο τους αγάπησε και δεν ήθελε προίκα, άλλαξε 2-3 κουμπάρους, κατέληξε σε ένα πολύ καλό παιδί συνάδελφό του.....ώσπου… ήρθε η ώρα της τελετής....
Φίλησε τον παπά, νευρίασε με τη νύφη, γέλαγε με το λειτουργικό, ξέσπασε σε δάκρια στο χορό του Ησαία, θύμωσε με το ρύζι που του πετούσαν, φιλούσε όλους στο χαιρετισμό, έδιωξε τους φωτογράφους και στο τέλος παρέμεινε στη διάθεσή τους αρκετή ώρα....
Στο τραπέζι ήπιε πολύ, χόρεψε πολύ, έβγαλε λόγο, γέλασε, έκλαψε.........
Έχω παρατηρήσει, ως ψυχολόγος-συγγραφέας και κολλητός εικονικός φίλος του Νικηφόρου, ότι η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του αφορά κυρίως και ίσως μόνο...συναισθήματα.
Διαπίστωσα επίσης ότι με την πάροδο του χρόνου, αντί να μειώνεται η ευαισθησία, αυξανόταν.
Κατάφερα και τον έπεισα να εξεταστεί από ειδικό.
- Τι εννοείς; ψυχίατρο;
- Γιατί όχι; ψυχίατρο και ψυχολόγο γιατί η περίπτωσή σου Νικηφόρε είναι σοβαρή και αυξανόμενη με τα χρόνια.
Στην αρχή πήγαμε σε φίλο ψυχολόγο:
Ντιβάνι....ξάπλωμα, εξομολόγηση, παιδικά τραύματα, σχέσεις με γονείς και συγγενείς, παρέες, φιλίες, έρωτες........μπλα..μπλά...
- Δυστυχώς φίλοι μου, με μία συνεδρία δεν μπορώ να διαγνώσω, γιατί φαίνεται σοβαρή περίπτωση. Θα μου τον φέρνετε δυο φορές την εβδομάδα και μετά από ένα εξάμηνο θα έχουμε την πρώτη προκαταρκτική γνωμάτευση....
Φύγαμε τρέχοντας και δοκιμάσαμε με έναν πιο γνωστό ψυχολόγο.
Ντιβάνι....ξάπλωμα, εξομολόγηση, παιδικά τραύματα, σχέσεις με γονείς και συγγενείς, παρέες, φιλίες, έρωτες........μπλα..μπλά...
- Δυστυχώς φίλοι μου, με μία συνεδρία δεν μπορώ να διαγνώσω, γιατί φαίνεται σοβαρή περίπτωση. Θα μου τον φέρνετε τρεις φορές την εβδομάδα και μετά από ένα χρόνο θα έχουμε την πρώτη προκαταρκτική γνωμάτευση....
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι επισκέψεις στους άλλους δυο πανελλήνιας φήμης ψυχοθεραπευτές...
- Θα δοκιμάσουμε τώρα με τους ψυχίατρους.
- Τζάμπα ταλαιπωρείσαι κι εσύ μαζί μου Γιώργο, η περίπτωσή μου είναι αξεδιάλυτη.
- Όλα τα προβλήματα έχουν λύσεις, αρκεί να ψάξουμε.
Ο πρώτος ψυχίατρος, συστημένος από συγγενείς, ήταν σαφής:
- Μην ανησυχείτε, εγώ θα σας λύσω το πρόβλημα.
Τώρα, πραγματικά ανησύχησα, ακόμη περισσότερο με το ξαναμμένο βλέμμα του γιατρού....
- Κάθισε στην πολυθρόνα
- Μάλιστα
- Σταύρωσε τα πόδια σου
- Έτσι;
- Όχι έτσι, ανάποδα
- Μα το ίδιο είναι
- Κάνε αυτό που σου λέω χωρίς σχόλια, αν θέλεις να σε θεραπεύσω..
- Μάλιστα γιατρέ
Ωχ...Ωχ...Ωχ
Η κραυγή πόνου του Νικηφόρου, ακολούθησε ένα βάναυσο χτύπημα με σφυρί στο γόνατό του με όλη τη δύναμη του γιατρού.
- Επειδή η περίπτωση είναι ιδιάζουσα, πρέπει και το σφυράκι να είναι δυνατό, αν πάθετε ζημιά ξέρω έναν καλό ορθοπεδικό....και το μάτι να γυαλίζει....
Πρόλαβε να μας γράψει ένα κατεβατό ψυχιατρικά φάρμακα και να μας διαβεβαιώσει ότι θα θεραπεύσει άμεσα το σχιζοδιαλυτικό πνευματοφρενικό σύνδρομο του ασθενούς, με τη μέθοδο που περιγράφεται στις σημειώσεις των Φρόιντ και Γιάνγκ, που γράφτηκαν....μετά το θάνατό τους....τρέλα....
Φύγαμε ροβολώντας απ τις σκάλες του 6ου ορόφου και στον πρώτο σκουπιδοτενεκέ που βρέθηκε μπροστά μας, καταθέσαμε τη συνταγή του με τα φάρμακα.
- Αγαπητέ φίλε Γιώργο, όπως βλέπεις η περίπτωσή μου είναι δύσκολη, αν όχι ανίατη και τζάμπα τριγυρίζουμε στους τσαρλατάνους.
- Έχεις δίκιο Νικηφόρε, προτείνω μια τελευταία επίσκεψη στον εν ενεργεία καθηγητή Ψυχιατρικής του Καποδιστριακού πανεπιστημίου, τι στο διάολο κι αυτός τρελός θα είναι; και μετά τέρμα.
- Συμφωνώ για να σου κάνω το χατίρι, που με τραβολογάς, ηλίθιε, παλιοβλάκα, εξυπνάκια, φίλος είσαι εσύ ή φίδι, ενοχλητικέ, άσχετε, δεν κοιτάς καλύτερα τη δουλειά σου και να μ αφήσεις στον πόνο μου;
Όπως βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, σε δυο λεπτά από αγαπητός φίλος έγινα ενοχλητικός κλπ, η αρρώστια είναι σοβαρή.
- Σας παρακαλώ κύριε Γιώργο, περάστε έξω στην αίθουσα αναμονής, θέλω να εξετάσω μόνος τον ασθενή, είπε με σοβαρή κι επίσημη φωνή, πίσω απ το μεγαλοπρεπές γραφείο ο κύριος καθηγητής.
Μετά από μισή ώρα, βγήκε κατακίτρινος, σχεδόν τρέχοντας, ο Νικηφόρος απ το μεγάλο γραφείο.
- Τι έπαθες Νικηφόρε, μήπως σε χτύπησε;
- Όχι ευτυχώς, το σφυράκι του ήταν λιγότερο δυνατό απ τον άλλο τρελό, αλλά...με
έδεσε στην ειδική πολυθρόνα, ευτυχώς που δε μου έβαλε ζουρλομανδύα.
- Ε και τι έγινε;
- Με ανάγκασε να πιώ τρία χάπια, ένα κόκκινο, ένα κίτρινο κι ένα πράσινο.
- Και τα ήπιες;
- Τι να κάνω, να πνιγώ, τα χέρια μου ήταν δεμένα.
- Μετά;
- Μετά ήταν το χειρότερο, μου ζήτησε αμοιβή χίλια ευρώ για τη θεραπεία και αν
ήθελα απόδειξη χίλια πεντακόσια....
- Σώπα ρε Νικηφόρε και τα έδωσες;
Δεν είχα επάνω μου τόσα, και κράτησε ενέχυρο το ρολόι μου Ταγκ χόιερ και την ταυτότητά μου....
Βρε το ληστή!
Όπως καταλαβαίνουμε όλοι, το πρόβλημα του Νικηφόρου, αφενός ήταν δύσκολο, αφετέρου δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι ειδικοί να το λύσουν.
Τότε παρουσιάστηκε και έδρασε ο περιβόητος "από μηχανής θεός", με όχι βέβαια τόσο όμορφο τρόπο....
Ο Νικηφόρος, σαν πολιτικός μηχανικός ήταν υπεύθυνος, απ την οικοδομική εταιρεία, για την ανέγερση μιας νέας 8όροφης οικοδομής στα Βριλήσσια κα είχε αναλάβει την επίβλεψη εξολοκλήρου των εργασιών.
Εκείνο το πρωί είχε κακοξυπνήσει και στο εργοτάξιο, τα έβαλε με όλο το προσωπικό με αυστηρότητα, γιατί είχε καθυστερήσει το έργο.
Μεταξύ των άλλων κατσάδιασε και ένα ηλικιωμένο Πακιστανό εργάτη, για μικροζημιά στο μίγμα τσιμέντου.
Κατόπιν έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες ρουτίνας και μπήκε στο πρόχειρο γραφείο που του είχαν στήσει στο χώρο του εργοταξίου, να πιεί τον καφέ του.
- Αφεντικό, έχουμε πρόβλημα, παρουσιάστηκε ωχρός μπροστά στο Νικηφόρο ο
αρχιεργάτης.
- Τι τρέχει;
- Ο πακιστανός ο Ομέρ, βρίσκεται ψηλά πάνω στη σκαλωσιά και φαίνεται δεν μπορεί
να κατέβει ή φοβάται, δεν ξέρω, γιατί δεν ξέρει ελληνικά.
- Γρήγορα Κώστα, φέρε τον άλλο πακιστανό, πως τον λένε, που μιλάει ελληνικά.
- Τον Τζιμπούρ;
- Ναι μωρέ γρήγορα.
- Λοιπόν Τζιμπούρ, ρώτησέ τον τι έπαθε και τι θέλει.
Η συνομιλία στα πακιστάνικα μεταξύ Ομέρ στα 10 μέτρα ύψος και Τζιμπούρ στο έδαφος, αποκάλυψε ότι ο καημένος Ομέρ ανέβηκε να φτιάξει μόνος του ένα ημιτελές τμήμα του ικριώματος, αλλά έπεσε το κάτω δοκάρι και βρέθηκε απομονωμένος, χωρίς να μπορεί να κατέβει.
Κατάλαβε ο Νικηφόρος ότι ο καημένος ο πακιστανός στενοχωρήθηκε που τον μάλωσε για τη μικροζημιά στο τσιμέντο και φοβούμενος μήπως απολυθεί, θέλησε να επανορθώσει με μια δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά.
Ο Νικηφόρος χωρίς δισταγμό, έβγαλε το σακάκι και τα παπούτσια και άρχισε να σκαρφαλώνει στην σκαλωσιά, φωνάζοντας στον Τζιμπούρ:
- Πες του να κρατηθεί καλά απ την κολώνα και να μην κουνηθεί απ τη θέση του.
΄Οπως μας διηγήθηκε ο Κώστας ο Αρχιεργάτης, το βράδυ, δίπλα στο κρεβάτι του Νικηφόρου, στο Νοσοκομείο ΚΑΤ....
"Του φωνάζαμε όλοι να σταματήσει, αλλά αυτός δεν άκουγε και ανέβαινε τα επίπεδα της σκαλωσιάς σαν κατσίκι. Τρέξαμε 2-3 από πίσω του να τον βοηθήσουμε.
Όταν έφτασε στο από κάτω του Ομερ πάτωμα, τον είδε να έχει αγκαλιάσει ένα σιδερένιο στύλο, να κλαίει και να απαγγέλει προφανώς το κοράνι....
Παίρνει ο δικός μας το σχοινί που είχε μαζί του και μετά από τρεις προσπάθειες στο ύψος αυτό, καταφέρνει να το πιάσει ο Ομέρ και να το δέσει γύρω απ τη μέση του όπως του δείχνει το αφεντικό, και δένει γερά και ο ίδιος την άλλη άκρη στην κολώνα του δικού του επιπέδου.
Με κίνδυνο της ζωής του ο Νικηφόρος, γιατί ο Ομέρ φοβόταν να μετακινηθεί, κρεμιέται στον αέρα πιάνει τον ηλικιωμένο εργάτη και τον κατεβάζει στο δικό του επίπεδο.
Στο μεταξύ είχαμε φτάσει κι εμείς στο ίδιο επίπεδο, παίρνουμε τον πακιστανό και με προσοχή τον κατεβάζουμε στο έδαφος.
Κανείς μας δεν πρόσεξε τον ξεχασμένο ήρωα, ο οποίος φαίνεται απ την υπερπροσπάθεια που είχε κάνει ζαλίστηκε, παραπάτησε και έφτασε .....πριν από μας στο έδαφος, αφού ευτυχώς χτύπησε στην τέντα υλικών του 1ου πατώματος της σκαλωσιάς και ανέκοψε την κατρακύλα....
Τώρα λοιπόν, ο παράξενος συναισθηματικός φίλος μας, κείται στο νοσοκομειακό κρεβάτι, μπαταρισμένος απ την κορφή μέχρι τα νύχια και με γυψαρισμένα άκρα.
Οι πρώτες κουβέντες, όταν ξύπνησε....
- Τί έγινε ο Ομέρ;
- Εδώ απέξω είναι Νικηφόρε και κλαίει συνέχεια.
- Φώναξέ τον.
Μπήκε διστακτικά ο εργάτης και έπεσε και φιλούσε το γύψο στα πόδια του Νικηφόρου.
- Πέστε του συγνώμη από μένα επειδή τον μάλωσα και στείλτον στη δουλειά, με παρακάλεσε ο Νικηφόρος ενώ διέκρινα ένα δάκρυ στο μάτι του.
- Άντε ρε χαμένε Γιώργο, κοιμάσαι όρθιος; κάνε αυτό που σου είπα, τεμπελχανά, όλο καθισιό είσαι.
Ναι, θυμήθηκε τον καλό πρότερο εαυτό του, ο φίλος μου, άρα είναι καλά στο μυαλό!
Η Μάρθα φρόντιζε τον άντρα της το άλλο πρωί, πέρασα κι εγώ για ένα γεια, πέρασε κι ο χειρούργος την πρωινή βόλτα του στους ασθενείς....
- Η κατάσταση του Νικηφόρου είναι πολύ καλή, έχει γερή κράση, απομένει τώρα να περάσουν οι μέρες που θα βγάλει τους γύψους.
Φεύγοντας απ το δωμάτιο ο γιατρός μου έγνεψε κρυφά να τον ακολουθήσω. Ανησύχησα και ακολούθησα.
- Κύριε Γιώργο, δεν θέλησα να πω πρώτα στη γυναίκα του, γιατί δεν ξέρω πως θα
αντιδράσει.
- Με φοβίζετε γιατρέ, περί τίνος πρόκειται;
- Δεν πρόκειται για ζημιά μη φοβάστε, αλλά για κοιτάξτε εδώ στην ακτινογραφία
θώρακος;
- Πω...Πω...
- Κι εδώ στην αξονική τομογραφία, σ αυτό το σημείο;
- Πω...Πω..., πως το εξηγείτε γιατρέ;
- Λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σπάνιο ιατρικό συμβάν, σ έναν άνθρωπο με...2 καρδιές...!
...................................
Μια παγωμένη σιωπή ακολούθησε τα λόγια του, και μετά το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
- Α, γι αυτό! ! !
- Τί εννοείται κύριε Γιώργο;
Η διήγησή μου κράτησε αρκετή ώρα και ο χειρούργος με άκουσε με κομμένη την ανάσα, τόσο που δεν απαντούσε στο τηλέφωνο και είπε στη βοηθό του νοσοκόμα να μην μας ενοχλήσει κανείς.
Στο τέλος της αφήγησης , σχετικά με την ιδιορρυθμία του φίλου μου, που σίγουρα πλέον είχε σχέση με τις δυο καρδιές, χωρίς να ξέρω πως..., ο γιατρός έμεινε για λίγο σκεφτικός και μετά με ρώτησε:
- Ζουν οι γονείς του Νικηφόρου;
- Όχι δυστυχώς
- Πέστε μου την καταγωγή του και ημερομηνία γέννησης.
- Λιβαδειά, τάδε, τάδε.
- Ακούστε, θα κάνω μία έρευνα στο τοπικό νοσοκομείο που γεννήθηκε, είναι τέτοιο το περιστατικό που σίγουρα θα το έχουν καταχωρημένο με λεπτομέρειες, κάπου πηγαίνει το μυαλό μου και αν επιβεβαιωθεί θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι και για το πρόβλημά του...
Την άλλη μέρα το απόγευμα, πάλι στο γραφείο του γιατρού.
- Η έρευνα απέδειξε, αυτό που υποπτεύθηκα,
Ο φίλος μας ο Νικηφόρος προέρχεται από διαχωρισμό Σιαμαίων, εκείνη την εποχή ήταν σπάνια περίπτωση, χωρίς τη σημερινή τεχνολογία και επικεντρώθηκαν να σώσουν το ένα μωρό, στο οποίο παρέμειναν και οι δυο καρδιές, γιατί με τον τρόπο που ήταν συνδεδεμένες, δεν μπορούσε να αφαιρεθούν, χωρίς τον κίνδυνο να πεθάνει.
Ευτυχώς γι αυτόν οι δυο καρδιές δεν θα του δημιουργούσαν κανένα ορατό; πρόβλημα, εκτός βέβαια από αυτό το συναισθηματικό που διαπιστώσαμε.
Οι δυο καρδιές ανήκαν σε δυο διαφορετικά άτομα και φαίνεται ότι το ένα ήταν στενόχωρο και το άλλο χαρούμενος τύπος, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν συναισθηματικά ανάποδα τον Νικηφόρο.
Φαίνεται ότι οι γονείς δεν το είπαν στο Νικηφόρο, φοβούμενοι το σοκ, του "ο θάνατός σου η ζωή μου" και πήραν στον τάφο το μυστικό.
Έχω κάποια ιδέα σχετικά με βελτίωση της περίπτωσης του Νικηφόρου, με μια καινούργια μέθοδο καρδιοχειρουργικής στόμωσης, αλλά πρώτα πρέπει να μάθουμε ποιά απ τις δυο καρδιές πρέπει να σταματήσουμε και σ αυτό θα μας βοηθήσει η νευροχειρουργική επιστήμη.
Είμαι αισιόδοξος, πάμε να πούμε τα ευχάριστα στο ζευγάρι.
Το βραδάκι, η σκηνή στο δωμάτιο του νοσοκομείου θύμιζε παλιά ελληνική ταινία:
Ο Νικηφόρος μπανταρισμένος στο κρεβάτι να κρατά το χέρι της Μάρθας, και απ το καλοκαιρινό ανοιχτό παράθυρο να βλέπουν ένα ολόγιομο χρυσό φεγγάρι, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε το επίκαιρο λαικό τραγούδι...
Πες μου που πουλάν καρδιές
να σου πάρω μια
Πες μου που πουλάν καρδιές
να σου πάρω δυο..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου