Ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ

   Ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ  (4)

Όταν πάτησε τα 40 άρχισε να ανησυχεί. Μέχρι τότε κορόιδευε τους θρήσκους, οποιασδήποτε θρησκείας, γιατί με το φόβο του θανάτου συμβιβάζονται και πιστεύουν σε Παραδείσους και αιώνια ζωή, ώστε να ξεπερνούν τις σοβαρές ατέλειες της άβουλης πίστης σε ένα Δημιουργό των πάντων, ενόσω η επιστήμη έχει φθάσει να εξηγεί τη φυσική και βιολογική ροή της ζωής και συνεχώς να ερευνά και να αποκαλύπτει τα όποια μυστήρια της φύσης.

Όσο περνούσαν τα χρόνια και έβλεπε να γίνεται πράξη η βεβαιότητα του πεπερασμένου της ζωής, τόσο βρισκόταν πιο κοντά στην κατάθλιψη.

Πέρασαν τα 50, τα 60 χρόνια του και προσπαθούσε να μη δείχνει το άγχος της μελλοντικής ανυπαρξίας που τον περίμενε σε κάποια γωνιά του δρόμου.

Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα φύγει για πάντα, απ τη ζωή, ότι οι μέρες θα ξημέρωναν χωρίς αυτόν, τα αγαπημένα πρόσωπα δεν θα τα ξανάβλεπε ποτέ, ότι τα αντικείμενα που μάζευε σ όλη του τη ζωή και τον εξυπηρετούσαν, θα πετάγονταν απ τα ίδια του τα παιδιά στα σκουπίδια, ότι τα ρούχα του θα πήγαιναν σε κάποιους άστεγους ξένους, ότι …ότι….ποτέ πια δεν θα…

Τον έπιασε κάποτε κάποιο πείσμα να παρακολουθεί τις εξελίξεις της επιστήμης στο πεδίο της μακροζωίας, τις έρευνες για τα γονίδια που επηρεάζουν τη γήρανση, ακόμη και την τεχνολογία των ρομπότ και των σύνθετων σωμάτων από ιστούς και μηχανές.

Διάβαζε εντατικά επιστημονική φαντασία, για ανθρώπους Σάιμποργκ, για εξωγήινους, για τις θεωρίας για  τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα, για τις πιθανότητες μετοίκησης σε άλλους πλανήτες και προσπαθούσε να χαλαρώνει ελπίζοντας ότι μέχρι να έρθει η ώρα του, η επιστήμη θα έφθανε σε κάποιο θαύμα παράτασης της ζωής.

Μεγάλη ελπίδα του και η τεχνολογία της αντικατάστασης μελών και οργάνων του σώματος απ τη μηχανική ιατρική.

Έτρεχε όπου άκουγε περί αθανασίας και περί παράτασης της ζωής.

Έβλεπε στον ύπνο του εξωγήινους να τον παίρνουν μαζί τους στον πλανήτη τους και να τον κάνουν αθάνατο.

Αθάνατος, η μαγική λέξη.

Στα 70 του ήταν έτοιμος να πουλήσει την καρδιά του για μια αιώνια ζωή, ευχόταν να τον ζητήσει ο Διάβολος σαν τον Φάουστ.

Ήταν έτοιμος, ώριμο φρούτο, να προσκυνήσει όποια θρησκεία που πιο εύκολα θα του υποσχόταν μια δεύτερη ζωή, αυτός ο άθρησκος, ο αρνητής, ο ρεαλιστής, ο πραγματιστής……

Με φρίκη (δεν) γιόρταζε τα γενέθλιά του…72, 73, 74…

-        Όχι δε μεγαλώνω άλλο, Όχι, Όχι…

-        Κύριε συγνώμη, έχετε κάποιο πρόβλημα;

Πετάχτηκε επάνω και συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν στο λιμάνι του Πειραιά, ξαπλωμένος σε ένα παγκάκι και θυμήθηκε τη βόλτα του εκεί και το ξαπόσταμα.

Πρέπει να τον πήρε ο ύπνος.

Ευχαρίστησε τον νεαρό που τον βοήθησε, ψελλίζοντας μέσα απ τα δόντια μια δικαιολογία.

-        Μην ανησυχείτε κύριε, βλέπω όμως ότι είστε αγχωμένος και τρέμετε, επιτρέψτε μου να σας προσφέρω ένα καφέ, και λέγοντας αυτά πετάχτηκε απέναντι στα 50 μέτρα στην υπαίθρια καντίνα και σε λίγο γύριζε με μια κούπα ζεστό καφέ.

Ο ηλικιωμένος φίλος μας άρχισε να πίνει και πρόσεξε καλύτερα τον νεαρό, είχε μαύρα μαλλιά, λευκό κοστούμι και παπούτσια, όμορφο πρόσωπο, έξυπνη φυσιογνωμία και κάτι μαύρα λαμπερά μάτια. Κάτι του θύμισε…

- Συγχωρείστε την αδιακρισία μου, αλλά σας άκουσα άθελά μου να μιλάτε για την ηλικία σας, για τα γηρατειά και μου φανήκατε αγχωμένος. Το θεωρώ δικαιολογημένο να φοβάται κανείς το θάνατο, γιατί μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε κανείς να τον αποφύγει, αλλά ποιος ξέρει στο μέλλον…

- Μου φαίνεται ότι βρήκα αδελφή ψυχή, αν κι εσείς είστε πολύ μακριά να σκέφτεστε το θάνατο, όμως κι εγώ ελπίζω σε κάποιο θαύμα…

- Δηλαδή πιστεύετε ότι κάποιο θαύμα μπορεί να σας δώσει την αθανασία;

- Παιδί μου πολύ θα ήθελα να πιστεύω κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς στην εποχή μας θαύματα δεν γίνονται, δυστυχώς…δυστυχώς…

- Μην το λέτε με τόση βεβαιότητα, εγώ πχ θα μπορούσα να στοιχηματίσω ότι είναι πολύ πιθανό να γίνει κάποιο θαύμα όταν κάποιος το θελήσει πραγματικά και με όλη του την ψυχή.

- Δεν θέλω να σε κλέψω, αλλά βάζω ότι θέλεις στοίχημα γι αυτό. Μακάρι να μπορούσε να γίνει και δίνω ότι μου ζητήσουν, αλλά μάταια…

- Λοιπόν με πεισμώσατε κύριε. Σας προκαλώ να σκεφτείτε αυτά που είπατε και αύριο βράδυ την ίδια ώρα εδώ, οπότε θα κλείσουμε το στοίχημα αφού όμως έχετε ένα 24ωρο να σκεφτείτε.

- Δεν χρειάζομαι 24 ώρες, και τώρα είμαι έτοιμος, να στοιχηματίσω, Χα, για τέτοιο θαύμα τα δίνω όλα τώρα αμέσως.

-Όχι, μη γίνεστε βιαστικός, παρά την ηλικία σας, θα το σκεφτείτε 24 ώρες και τότε μόνο θα γίνει ότι είναι να γίνει. Ραντεβού λοιπόν για αύριο 7 το απόγευμα ακριβώς..

Γέλασε από μέσα του για την αφέλεια του πιτσιρικά και πήρε την κούπα του καφέ να την επιστρέψει στον υπαίθριο καφετζή.

-Είστε καλύτερα; Σας είδα από μακριά που είχατε ζαλιστεί.

- Άς είναι καλά ο νεαρός που με βοήθησε και συ που μου έφτιαξες τον καφέ, είπε στο γέρο καφετζή.

Τον πρόσεξε καλύτερα και είδε ότι ήταν  πολύ μεγαλύτερος απ τον ίδιο, πολύ γέρος και ρυτιδιασμένος.

-        Αύριο το απόγευμα άμα έρθει στο ραντεβού ο νεαρός θα του πω να κάνει και σένα αθάνατο, σκέψου μπαρούφα που μου υποσχέθηκε το χαζόπαιδο.

-        Μπα τι λες.

-        Ναι, και του διηγήθηκε τη στιχομυθία και το στοίχημα.

-        Και δε μου λέτε κύριε, ας πούμε ότι αυτό το χαζόπαιδο που σας έδωσε αυτή την υπόσχεση έστω ας υποθέσουμε ότι μπορεί να σας δώσει την Αθανασία, να ζήσετε αιώνια. Θα τη δεχτείτε.

-        Σαν τρελός! Μα τι λες τώρα άνθρωπέ μου, ποιος γνωστικός δεν θα δεχότανε τέτοιο δώρο, να μην πεθάνει ποτέ, εσύ δεν θα το ήθελες;

-        Ούτε στα πιο φριχτά όνειρά μου. Ποτέ των ποτών.

-        Ε τι να πω, φαίνεσαι καθυστερημένος, παρόλο που είσαι πολύ πιο μεγάλος από μένα, μάλλον με το ένα πόδι στον τάφο, με συγχωρείς βέβαια με την παρομοίωση είναι άστοχη.

-        Όχι καθόλου άστοχη, έτσι είμαι με το ένα πόδι στον τάφο και περιμένω με αγάπη τη μέρα που θα βάλω και τα δυό.

-        Μα καλά, πως το σκέφτεσαι αυτό και με τέτοια σιγουριά.

-        Αφελή νέε μου, γιατί είσαι πολύ μικρότερος και δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη και δεν έχεις φιλοσοφήσει τη ζωή.

Η Ζωή φίλε μου δεν νοείται χωρίς το θάνατο. Πάρε την περίπτωσή μου και γιατί μακαρίζω να φύγω για πάντα.

Οι γονείς μας φυσικά έχουν φύγει, καθώς και θείοι και μεγαλύτεροι συγγενείς. Η γυναίκα μου με άφησε λίγο πριν, απ τα 3 παιδιά μου το ένα πέθανε και έχω μόνιμη κατάθλιψη απ αυτό. Τα άλλα δύο ζουν με τις οικογένειές τους στο εξωτερικό, θέλουν να με πάρουν κι εμένα αλλά δεν μπορώ να ζήσω μακριά απ τα αγαπημένα μου μέρη και τις θύμισές μου. Κι εκείνα όταν σπάνια έρχονται κάνουν αγγαρεία και βιάζονται να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, και δεν τα κακίζω, έτσι είναι η ζωή, ο καθένας με το χρόνο του και τους συνομηλίκους του. Απ τους φίλους πάλι, έχουν φύγει οι καλύτεροι και οι λοιποί έχουν τα κακά χάλια τους και δεν μπορούνε να βλεπόμαστε όπως θα θέλαμε.

Έχω απομείνει ένα κούτσουρο της ζωής, πηγαίνω σπίτι και όλα μου θυμίζουν τα αγαπημένα μου πρόσωπα, έχω απομείνει μόνος.

Ας πάρουμε και την άλλη περίπτωση, ας πούμε ότι ο νεαρός με κάνει Αθάνατο.

Πως θα ζήσω σε ένα μέλλον με άγνωστους, ενώ κάποια στιγμή θα φύγουν και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου και των φίλων και των γνωστών;

Και θα αλλάζουν όλα γύρω μου κι εγώ δεν θα έχω ούτε ακόμη και τις γνωστές εικόνες, το λιμάνι, τις βάρκες, τα καράβια, τα αυτοκίνητα, τα μαγαζάκια…και όλα αυτά που συνθέτουν αυτό που λέμε ζωή.

Θα καταφέρω λοιπόν να μετατρέψω το σημερινό κούτσουρο σε αιώνιο κούτσουρο.

Υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ αυτό; Πες μου.

Σκέψου λοιπόν φίλε μου και αποφάσισε. Η φύση όλα τα έκανε φθαρτά, κανένα αιώνιο, κάτι ξέρει περισσότερο.

Ο φίλος μας άκουσε προσεκτικά το γέρο καφετζή, στοχάστηκε στο δρόμο, στο σπίτι του, δεν τον έπιασε ύπνος το βράδυ.

Χάρηκε που είχε τη γυναίκα του δίπλα του και είχε το χέρι του στην πλάτη της όλο το βράδυ. Το πρωί έπαιξε όλος στοργή με τα μικρά εγγόνια του, φίλησε την κόρη του που έφυγε για τη δουλειά, καλημέρισε το γαμπρό του «να τους προσέχεις» του είπε και εννοούσε «όταν φύγω εγώ»….

Είχε πάρει την απόφασή του, ο γέρος μίλησε σοφά. Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου, να φύγει στην ώρα του (αν είναι τυχερός) και να δώσει τη σκυτάλη στο νέο αίμα.

Κατέβηκε στο λιμάνι για το ραντεβού με το νεαρό, αποφασισμένος να του πει το μεγάλο ΟΧΙ.

Όπως ερχότανε απ τη Νίκαια, έπεσε σε μεγάλο μποτιλιάρισμα, αγχώθηκε γιατί του άρεσε πάντα να είναι ακριβής στα ραντεβού του, έκοψε δρόμο, άλλαξε πορείες και τελικά 7 ακριβώς μπήκε απ την κύρια είσοδο του λιμανιού, απέναντι στον ηλεκτρικό. Έκανε λίγο λεπτά να φτάσει στο σημείο του ραντεβού, αλλά ήδη είχε γίνει 7 και 2 λεπτά.

Το σημείο του ραντεβού έρημο, άφαντος ο νεαρός. Γύρισε να πάει στη καντίνα να ρωτήσει το γέρο αν τον είδε και να του πει για την απόφασή του, «θα τον κεράσω και ένα καφέ σκέφτηκε». Όμως η καντίνα έλειπε.

Στα 50 μέτρα είναι το φυλάκιο του λιμενικού. Όταν ρώτησε για την καντίνα και το γέρο καφετζή, δείχνοντάς του το σημείο που είχε παρκάρει, ο λιμενικός τον κοίταξε περίεργα:

Δεν έχω δει ποτέ τέτοιο γέρο εδώ ούτε καντίνα, άλλωστε μέσα στο λιμάνι απαγορεύεται……