ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ

Της Σαλονίκης ομορφιές, ποιες να πρωτοθαυμάσω;

Λευκό πύργο, Αρετσού, διάχυτη ατμόσφαιρα γλυκού ερωτισμού,

μαζί μ αρώματα καφέδων και μπουγάτσα,

Σέιχ σου, Καλαμαριά, και τα επιβλητικά τα Κάστρα,

τη νύχτα αποφάσισα λαδάδικα να πα να διασκεδάσω..

Κάνω φλας μπακ στη μνήμη μου και βλέπω καραβάκια,

βόλτες  στην παραλία, θαλάσσια πικνίκ, 

βυζαντινά χαλάσματα, Καμάρα και Καπάνι,

γοητευτικές πασαρέλες καλλιστείων στην Τσιμισκή,

Μικράς Ασίας μαγειρική, σε Αρετσού, Μπαχτσέ τσιφλίκ…

Απ την πολύφερνη αυτή νύφη θερμαϊκού,

με κουλτούρα και ομορφιά βυζαντινή,

που με γέννησε και με παίδεψε γεωπόνο φοιτητή,

απέδρασα σαν κλέφτης με μια καυτή κούκλα μελαχρινή.

Τι να θυμηθώ και πώς να ρίξω τελευταία μου ζαριά,

αφού όλοι οι ποιητές απ το σιντριβάνι μέχρι Βαρδάρη αγκαζέ,

τούς ήρωες  μεγαλέξαντρο και μπαοκάρα εξύμνησαν,

και τελικά κατέληξαν πλατεία αριστοτέλους για τσουρέκι και καφέ.

Εξάρχεια 1950

Καρδιά της Αθήνας

Χωματένιοι δρόμοι

Περίοδος πείνας

Κατοχικοί νόμοι.

Των Εξαρχείων αναπολώ τα περασμένα μεγαλεία,

Ήταν ακόμα γειτονιά,

Χιλιοτρυπημένοι τοίχοι και χαλάσματα δώρα απ τη Γερμανία,

Και το ημιυπόγειο του Νώντα του ζωγράφου στη γωνιά…

Το διώροφο που μέναμε Οικονόμου και Τσαμαδού,

Με εσωτερική αυλή και φίσκα οι ανέσεις…

Αδύνατα και άσιτα κατοχικά παιδιά,

Γυρίζαμε ο ήλιος ως να δύσει,

Στου Στρέφη τις πλαγιές με τη μαθητική ποδιά.

Στο χωματένιο δρόμο παίζαμε γκαζάκια

Και δίτερμα στην Τοσίτσα  ποδοσφαιρικό που οι νερατζιές της έγιναν όπλα των φοιτητών στο ένα ένα τέσσερα και στο Κυπριακό.

Το καλοκαίρι στο πάρκο του Άρεως τα απογεύματα,

Οι μάνες μας κουτσομπολιό, πλεχτό,

Παιδιάστικα πεσίματα και κλάματα και γέλια

Και τις γιορτές και Κυριακές κέρασμα παγωτό….

Δεν ήταν οι γονείς μας από τζάκια,

δεν μέναμε στη θρυλική «μπλε πολυκατοικία»,

Ούτε και στο Φλοράλ ψωνίζαμε γλυκά  αλλά απέναντι στου ΒΟΞ το σινεμά τα υπόγεια ήταν μπιλιάρδα υπαίτια για τα σκασιαρχεία.

Η πλατεία και τα γύρω στενά, με τα έξοχα τότε διατηρητέα,

στέκια κάποιων διανοούμενων περιθωριακών,

πέρασαν ως τις μέρες μας από φωτιά και σίδερο

οργάνων τάξεως, ναρκομανών κι αναρχικών.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον φτωχό μας Άσιμο,

που στις συνθέσεις του κυλούσε η τρέλα του κι ο έρως,

και που στη θλιβερή αυτοκτονία του άφησε διαθήκη

τους δίσκους του, «Είμαι παλιάνθρωπος», και «Κλάστε ελευθέρως».

Ήταν η χρυσή εποχή του Οικονομίδη, των κλαμπς, του βερμούτ,

των τεντυμπόηδων, των γιαουρτιών, του στραβά στο στόμα

τσιγάρου, του χαρτζιλίκι….

Ήταν η εποχή του Φούντα και της Μελίνας στην Καλλιδρομίου,

«φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι, φύγε χάσου…»

Και.. το βράδυ που γυρίζαμε στο σπίτι, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον αστυφύλακα της γειτονιάς… Την ταυτότητά σου!….

Θυμάμαι…

Σαράντα χρόνια Γεωπονία

Χαιρετίζω τον συρφετόν αυτόν

και στην καρδιά μου έχω τον πόνον

των παλαιών αγαπημένων συμφοιτητών

ήδη φάτσες συνταξιούχων γεωπόνων.

Πρώτη δουλειά τους απόντες να θυμίσουμε,

τα παλικάρια που πριν της ώρας τους μας φύγαν,

τη μνήμη τους αιώνια να τιμήσουμε

κει πάνω στον παράδεισο που πήγαν.

Εδώ τώρα, βλέπω μουστάκια, φαλάκρες, γενειάδες

και πρόσωπα αδελφικά και οικεία,

θυμάμαι εργαστήρια, παρουσίες και νταλκάδες,

κάποτε πούμασταν στην πρώτη ηλικία.

Πριν από πολλές δεκαετίες,

αφού περάσαμε ποτάμια δυστυχίες,

φτάσαμε στου πτυχίου το απόκτημα

περνώντας χίλιες περιπέτειες, μα κι ένα ονειρικό αγρόκτημα.

Σκονάκια, κλέψιμο, αντιγραφές

και διάβασμα καμιά φορά στ αναγνωστήριο,

όλο διαλείμματα και μ άλλο φύλο επαφές,

είχαμε καταντήσει βιολογικό αντιδραστήριο.

Μας έδερνε αιώνια αφραγκία,

λέγαμε το τσιγάρο-τσιγαράκι,

αλλά αποτελούσαμε συγκοινωνούντα αγγεία

για να πετύχουμε το ευλογημένο πενταράκι.

Και σήμερα εδώ, σεβάσμιοι παππούδες,

μα με γεμάτο πια το πορτοφόλι,

μοιάζουμε με χορτασμένες αρκούδες

και περισσεύουν τα προγούλια και οι κώλοι.

Η επανασύνδεση αυτή έχει αιτία

μια φιλία που κρατάει σαρακονταετία,

δε μας κατέχει καμιά πλέον αγωνία

γιατί μας ενώνει πάντα η θρυλική Γεωπονία.

Η επέτειος περιλάμβανε εκδηλώσεις

που έθιμα του εξήντα αναβίωσαν

και για τις μετά εικοσαετία εντυπώσεις

οι οργανωτές στο Μεντιτεράνεαν μας δεξίωσαν.

Ακολούθησε επίσκεψη Βεργίνα

και γευσιγνωσία στου Μπουτάρη,

που συνδύασε της Μακεδονίας τη βιτρίνα

Με το κλασικό ελληνικό γιοματάρι.

Γεωπονική επίσκεψη συνέβη στο αγρόκτημα

με επιστημονικών επιμορφώσεων μεγαλεία

και βροχή η καρπαζιά και χειροκρότημα

σε ποιητική σατυρική απαγγελία.

Η φροντίδα για το υπόλοιπο πρωινό

οδήγησε σε Μουσείο Βυζαντινό,

όπου με κουλτουρέ κανόνες

μαγευτήκαμε απ τις Αλβανικές εικόνες.

Η διασκέδαση δεν μπαίνει σε καλούπια,

αλλά οι γεωπόνοι μπήκαν και στα Κιούπια,

που δεν φημίζονται άδικα

σαν το ανφάν γκατέ στα Λαδάδικα.

Εκεί συνέβηκε η επίσημη εκτροπή,

απ των καρντάσιδων την οργανωτική επιτροπή

και με διαδικασίες περιωπής

έγινε η εκλογή της Κρητικής επιτροπής.

Συγχρόνως έγιναν βραβεύσεις παραμυθάδων,

τραγουδιστάδων, χορευταράδων, καλοφαγάδων

και εν μέσω φωνασκιών και μαντινάδων,

ανακηρύχθηκε ο κρητικάτσης Γιώργης Πρόεδρος των φωνακλάδων.

Με τη σημερινή επιτυχία νωπή,

συγχαρητήρια στην τέλεια οργανωτική επιτροπή

(Χατζημηνάογλου Γιάννης, Κεκρίδης Λεφτέρης, Λαϊοπούλου Νίκη, Ζηλίδου Βούλα)

ετοιμαστείτε λοιπόν καρντάσια για μια νέα γοητεία,

στην Κρήτη την επόμενη πενταετία.

και τώρα που τελείωσε η ωραία μας εκδήλωση

κι αφού για τα καλά ξεσηκωθήκατε,

ας θυμηθούμε κάποιου φιλοσόφου δήλωση:

«έρημά μου νιάτα που τσαλακωθήκατε».

Γιώργος Γιαννόπουλος

11/6/06

Δολοφόνος ονείρων

Μέσα απ το κελί μου βλέπω τον ουρανό,

με τα αμέτρητα αστέρια να λάμπουν στα σκοτάδια,

άπειρα αλλά τόσο αληθινά στη φαντασία μου,

με πληθυσμούς γεμάτους ευτυχία και γαλήνη…

Ένας περαστικός κομήτης διακόπτει την ονειροπόληση,

η εξαίσια ουρά του αγγίζει περνώντας

τους πλανήτες της γειτονιάς μου και τους λούζει με μια

παραμυθένια μωβ απόχρωση, θλίψη που μένουν πίσω

στην αιώνια κοσμικά ακινησία τους.

Τα δεσμά που με κρατούν φυλακισμένο,

δεν αντέχουν την ηρεμία της καλοκαιριάτικης νύχτας,

πασχίζουν να θρυμματιστούν και μαζί να σπάσουν

ότι κι αν είναι αυτό που με συνδέει με την πραγματικότητα…

Ο φεγγίτης του μυαλού μου θολώνει, τα άστρα κρύβονται,

μαύρες τρύπες απορροφούν την απελπισία μου,

κυματίζουν γύρω μου παράλληλα σύμπαντα,

παράξενες μορφές εξωγήινης υπόστασης με κοιτούν μα απορία….

Σας γράφω μέσα απ το κελί της φυλακής μου,

που καταδικάστικα σε ισόβια μοναξιά γιατί,

σε πλήρη διαύγεια και χωρίς αναστολές,

δολοφόνησα τα όνειρά μου….

Τι κακοί που είν οι Τούρκοι,

Τι κακοί που είν οι Τούρκοι,

που στην ΑΟΖ μας μπαίνουν,

τι σατανικοί οι Βούλγαροι,

που σε χαμηλούς μισθούς μας παραβγαίνουν…

Μακεδονοκλέφτες οι σκοπιανοί,

βγαίνουν αριστερά μας,

με ακτινωτές σημαίες και Αλεξάνδρου αγάλματα

μας θίγουνε τα όσια κι όλα τα ιερά μας…

Σατανικών Βαλκάνιων διάφορες φυλές,

και απ αυτούς κυρίως Αλβανοί, που παίρνουν

των αθώων βλασταριών μας τις δουλειές,

που οι καημένοι άνεργοι στις καφετέριες μένουν…

Κατάμαυροι Αφρικανοί, σωστοί μαυραγορίτες,

απλώνουν στα πεζοδρόμια πραμάτειες μαιμούδες,

σοδειάζουν τσάμπα φράουλες και υποσχέσεις φρούδες,

αλλά με όλα τα κομφόρ διαμένουν σε σουίτες,,

Πακιστανά παιδάρια στήνονται στα φανάρια,

μ ένα κουβά ξεπλένουνε τις βρώμικες τις κούρσες μας,

και με τα ευγενών μάρκων λαθραία τσιγάρα, 

χορταίνουν οικονομικά τις χαρμανίσιες φούμες μας.

Ούτως πως, αξιοποιούμε διαμερίσματα κι ανήλεια υπόγεια,

καλύπτουμε εργατικές  κι αναξιοπρεπείς δουλειές,

κρατάμε στα παιδιά μας θέσεις διευθυντών,

και αποκτούμε πολύχρωμες σεξουαλικές τσουλιές…

Τι κι αν γεμίζουν πτώματα οι γαλάζιες θάλασσές μας,

κι αν απ τελωνεία μας τόνοι ναρκωτικά θα μπούνε,

τι κι αν ορισμένοι ανταγωνίζονται τους ντόπιους μας ληστές,

οι άρχοντές μας, πάντα στο πνεύμα των αρχαίων μας γκρινιάζουν,

χρυσαυγίζουνε, μα στην ουσία… είλωτες αποκτούνε…

Σήμερα θα μιλήσουμε για καλές τέχνες…

Θαυμάζω τα πλούσια σε νοήματα

και ευαισθησίες έργα των ποιητών μας,

σ αυτά τα περήφανα χρόνια,

που δυσφημούνται σαν χρόνια κρίσης…

Και των πεζογράφων μας τα αριστουργήματα,

των ζωγράφων τα ζωντανά χρώματα,

των γλυπτών τις πλούσιες γυναικείες καμπύλες,

των μουσικών τις ουράνιες συνθέσεις,

Των ακαδημαικών τις βαθυστόχαστες σοφίες….

Όλοι αυτοί προσφέρουν τα ταλέντα τους,

για να αναδιοργανωθεί αυτή η δήθεν

κρίσιμη οικονομική και κοινωνική κατάσταση….

Οι καλές τέχνες οργιάζουν υπέροχα,

αυτές τις χλιδάτες εποχές, παρουσιάζοντας

τα πλουμιστά έργα τους…

Τα αεράτα ποιήματα, τα θρίλερ αστυνομικά,

τις μελό  νουβέλες, τους υπερρεαλιστικούς πίνακες,

τα αγαπησιάρικα μουσικά κομμάτια,

τις περισπούδαστες πολιτικές

και πολιτιστικές αναλύσεις, και κραυγάζουν….

Ουρλιάζουν αισθησιασμούς, κράζουν έρωτες,

βρυχώνται νέες αισθητικές τεχνολογίες ομορφιάς,

ώστε μ όλα αυτά τα θαυμαστά προιόντα

να ενισχυθεί και βελτιωθεί το ήδη υπέροχο

βιοτικό μας επίπεδο.

Να αυξηθεί η τεράστια σύνταξη του γέρου,

Να μειωθεί η σχεδόν ανύπαρκτη ανεργία,

Να ενισχυθούν οι ισχυροί οργανισμοί παιδείας, υγείας,

Να ξεχειλίσει το ήδη γεμάτο καλάθι της νοικοκυράς…

Να ξεκαρδιστούν στα γέλια τα χαρούμενα πρόσωπά μας….

Και θα πεις κι ένα τραγούδι

Θα το χωνέψεις θες δε θες,

όσα εγκλήματα και κρίματα έχεις κάνει,

όποιες ασχήμιες και ορφάνιες αν σε βαρύνουν,

όσο αίμα κι αν σούχει λερώσει το αρμάνι….

Είσαι σαν στόχος σε λαικό πεδίο βολής,

έχεις επάνω σου βαρίδια απανθρωπιάς,

αφεντικό είσαι στους γης τους κολασμένους,

πρέπει και σίγουρα ακριβά θα το πληρώσεις…

Μέσα απ αγώνες, αντιστάσεις και θυσίες,

θα διεκδικήσουμε τα δίκια του λαού μας,

κι όλα όσα έχεις κλέψει και ληστέψει και βιάσει,

θα τα πληρώσεις, θα καεί το πελεκούδι,

και στο τέλος…. θα πεις κι ένα τραγούδι….

Θα δώσουν λόγο!

Αν νομίζουν ότι δεν θα λογοδοτήσουν κάποτε,

αργά ή γρήγορα, οι πλουτοκράτες,

είναι πολύ γελασμένοι….

Αν θεωρούν ότι δεν έχουν ευθύνες για την καταστροφή,

οι κυβερνώντες, οι κρατούντες και οι εικονικά

αντιπολιτευόμενοι, λανθάνουν σοβαρά….

Αν βαυκαλίζονται ότι θα γλυτώσουν την κατακραυγή,

οι διευθυντάδες, οι προιστάμενοι, οι αφισοκολλητές,

θα φάνε καλά….

Αν χαμογελάνε δήθεν αδιάφορα, όσοι υπόσχονται

λαγούς με πετραχήλια στον κοσμάκη,

είναι βαθειά νυχτωμένοι….

Οι ευθύνες θα αποδοθούν, αναλογικά βέβαια και υπεύθυνα,

όσα χρόνια κι αν περάσουν, και σ αυτούς που στηρίζουν

ή μετακομίζουν από γραμμή σε γραμμή

και θέλουν να πιστεύουν ότι τους ξεχνάμε….

Οι ευθύνες δεν σβήνονται, Θα δώσουν λόγο!

Θα αντέξει;

Κοντεύει, είναι στο τσακ ν απογοητευτεί,

αυτός που πίστευε, που ορκιζόταν,

που προσπαθούσε να προσηλυτίσει φίλους

και συγγενείς, αυτός που…

Πρώτα ήταν ο παππάς, μετά ο Πάπας,

λίγο οι Εβραίοι, οι Τεξανοί, ο Ολάντ,

οι Αργεντινοί…

Μετά τα σκισίματα που έγιναν καταγγελίες,

διαπραγματεύσεις, τσιτάτα…

Μετά οι μεταγραφές αγνών και αθώων; πολιτευτών,

τώρα τελευταία οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες,

ο Στουρνάρας…

Και να οι αγκαλιές, να τα χαμόγελα,

να τα λεγόμενα σέλφις…

Αλλά δεν θα απογοητευτεί, θα βρει, όπως και στο παρελθόν

δικαιολογίες, θα ελπίσει στις ελπίδες…

Θα αντέξει όμως;

Ευτυχώς γλιτώνουμε απ τη μόρφωση

Ο εφιάλτης των παιδικών μας χρόνων στο πρωινό ξύπνημα

για σχολείο και το όνειρο της αργίας απ αυτό,

ήρθε η ώρα να δικαιωθεί…

Μπράβο τους που κλείσαν τα μισά σχολεία,

όποια κορόιδα εξακολουθούν να θέλουν σπουδές, ας μείνουν…

Τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά ακρίβηναν

σχεδόν απαγορευτικά, μόνο για τα χαζά

πλουσιόπαιδα είναι προσιτά…

Τα  εναπομείναντα ιδρύματα, κατώτερης και

μέσης εκπαίδευσης ξέμειναν από δασκάλους,

Ω, τι χαρά…θα δοθεί η δυνατότητα για

περισσότερο παιγνίδι  και χαβαλέ…

Τα πανεπιστήμια ευτυχώς μεταρρυθμίστηκαν,

εξαθλιώθηκαν οι τεράστιοι μισθοί, κόπηκαν τα υπέρογκα κονδύλια

για τη λειτουργία τους… και με την ευνοική εξέλιξη της έλλειψης επαγγελματικής ααποκατάστασης θα μειωθεί κάποτε

και η μανία της δήθεν μόρφωσης.

Και βέβαια για τα ανώτατα ιδρύματά μας ανοίγει ο δρόμος

για νέους, πιο εύκολους διορισμούς καθηγητών μ ελάχιστα

προσόντα…. άρα συμφέροντες μισθούς…

Κυρίως εξαφανίστηκαν τα επάρατα έξοδα για έρευνα,

ακούς έρευνα!, Αφού μπορούμε να τη μάθουμε απ τις εφημερίδες

για τα κορόιδα των ξένων ιδρυμάτων.

Μάλιστα όπως φεύγουν τρέχοντας για έξω,

τα δήθεν επιστημονικά καλύτερα μυαλά, γλυτώνουμε, ουουου έξοδα…

Άλλωστε και οι μετανάστες κάποια στιγμή θα φύγουν

και θ ανοίξουν οι καλές δουλειές για εργάτες, γκαρσόνια κλπ,

καθώς και οι καφετέριες έχουν ακριβήνει,

και οι σκηνοθέτες  και οι φερέλπιδες νέοι μας,

σκοτώνοντας την ώρα τους ως καλλιτέχνες,… έγιναν υπεράριθμοι….

Καφενεία, σουβλατζίδικα, μπαράκια,

υπηρεσίες στις τουρίστριες τα καμάκια,

άνετη στέγαση στων πάρκων τα παγκάκια,

ιδού το λαμπρό μέλλον για τα ελληνάκια….

Δε μασάμε…

Τη χώρα μας μαστίζει μια ήπια ανεργία,

δεν είναι υγιές φαινόμενο, ούτε πρωτοτυπία,

άσχετα αν τα ποσοστά μας προκαλούν ιλίγγους,

γιατί ήμαστε δειλοί βαθμού υπερθετικού…

Παρόλο όμως το δράμα που ζούνε τα παιδιά μας,

ακόμη και μεγαλύτεροι που έχουν οικογένεια,

βρίσκονται κάποιοι αχάριστοι, θρασείς σ ευρεία έννοια,

που ενώ έχουν δουλειά, κακώς παραπονούνται…

«Δουλεύουμε ευσυνείδητα με όλους τους κανόνες,

μα τα σκληρά αφεντικά πιέσεις δε μασάνε,

μας έχουνε απλήρωτους για μήνες και για χρόνια»….

Τους λεν τα αφεντικά, πως είν αχάριστοι

για τα παράπονά τους,

γιατί σ αντίθεση με τους πολλούς αυτοί έχουν εργασία,

υπόσχονται δε σ όλους αυτούς, να έχουν ίσως δουλειά,

αλλά απλήρωτη ανταμοιβή αιώνια…

Γη και ύδωρ

Δώσαμε, δώσαμε,

άλλα με την αφέλειά μας

και τα περισσότερα με το ζόρι,

και τι ζόρι….

Πουλήσαμε το σπίτι μας ή προσπαθήσαμε,

ή μας το πήρε η τράπεζα,

πουλήσαμε το αυτοκίνητο τζάμπα,

πουλήσαμε τους φίλους, τους έρωτες…

Τελικά πουλήσαμε την ψυχή μας,

όχι στο Διάβολο, στους γιούς του…

Και πλέον αυτοί που ευαγγελίζονται

τη σωτηρία μας,

μας ξεπουλάνε και τα ασημικά

και τις ψεύτικες ελπίδες που μας δώσανε…

Γη και ύδωρ στους γιούς του Διαβόλου….

Ανησυχώ

Τελευταία είμαι πολύ ανήσυχος
καθώς και αγχωμένος,
βλέποντας και ακούγοντας
τους πρόσφατους ψιθύρους.

Λένε η κρίση πέρασε,
η τρόικα πως θα φύγει,
πως θα ξαναγυρίσουμε
στους ντόπιους παραδείσους...

Ακούγεται πως οι πλούσιοι
κι άγριοι γερμανοί,
θ ανοίξουν τα παγκάρια τους
και χρήμα θα μοιράσουν...

Πως οι πολεμοκάπηλοι 
θ ανοίξουν εκκλησίες
και στα παλαιστινόπαιδα
θα στείλουνε παιγνίδια...

Μα εγώ πολύ ανησυχώ
για τούτα τα καμώματα,
μη φύγει ο λύκος απ το μαντρί
και μόνα αφήσει τα πρόβατα...

Ανησυχώ ανήσυχα
και τρέμει η καρδιά μου,
πως θα μπορέσω μόνος μου
αφέντης στη σοδειά μου...

Και τώρα τι θα γίνουμε
άμα τελειώσει η κρίση;
γιατί αυτοί οι βάρβαροι
ήταν μια κάποια λύση....

ΓΓ

Σήμερα θα μιλήσουμε για καλές τέχνες…

Θαυμάζω τα πλούσια σε νοήματα

και ευαισθησίες έργα των ποιητών μας,

σ αυτά τα περήφανα χρόνια,

που δυσφημούνται σαν χρόνια κρίσης…

Και των πεζογράφων μας τα αριστουργήματα,

των ζωγράφων τα ζωντανά χρώματα,

των γλυπτών τις πλούσιες γυναικείες καμπύλες,

των μουσικών τις ουράνιες συνθέσεις,

Των ακαδημαικών τις βαθυστόχαστες σοφίες….

Όλοι αυτοί προσφέρουν τα ταλέντα τους,

για να αναδιοργανωθεί αυτή η δήθεν

κρίσιμη οικονομική και κοινωνική κατάσταση….

Οι καλές τέχνες οργιάζουν υπέροχα,

αυτές τις χλιδάτες εποχές, παρουσιάζοντας

τα πλουμιστά έργα τους…

Τα αεράτα ποιήματα, τα θρίλερ αστυνομικά,

τις μελό  νουβέλες, τους υπερρεαλιστικούς πίνακες,

τα αγαπησιάρικα μουσικά κομμάτια,

τις περισπούδαστες πολιτικές

και πολιτιστικές αναλύσεις, και κραυγάζουν….

Ουρλιάζουν αισθησιασμούς, κράζουν έρωτες,

βρυχώνται νέες αισθητικές τεχνολογίες ομορφιάς,

ώστε μ όλα αυτά τα θαυμαστά προιόντα

να ενισχυθεί και βελτιωθεί το ήδη υπέροχο

βιοτικό μας επίπεδο.

Να αυξηθεί η τεράστια σύνταξη του γέρου,

Να μειωθεί η σχεδόν ανύπαρκτη ανεργία,

Να ενισχυθούν οι ισχυροί οργανισμοί παιδείας, υγείας,

Να ξεχειλίσει το ήδη γεμάτο καλάθι της νοικοκυράς…

Να ξεκαρδιστούν στα γέλια τα χαρούμενα πρόσωπά μας….

Ψέμα

Ψέμα, ψευδολογία, ψεύδος, απάτη,

τρικλοποδιά, τύλιγμα, φαλκίδευση, φενάκη,

 τσουβάλιασμα, υπεξαίρεση, κοροιδία, θρασύτητα,…

σε άπειρους τόνους, με ιλιγγιώδη ταχύτητα,

 σε αμέτρητα χιλιόμετρα, σε αναρίθμητες ποσότητες,

 σε τεράστια ποικιλία και ωμότητες….

κυριαρχούν στην πολιτική και κοινωνική ζωή μας!

Χαμένα

Σαν ένα ξεροκόμματο στην Κατοχή,

όπως μια μπόρα φθινοπωρινή,

ίδιο με το γιουχάϊσμα περιοδεύοντος θιάσου,

σαν τα φώτα του λιμανιού, το ξημέρωμα…

Μοιάζεις με παπαρούνα που γέρνει στ αεράκι,

δείχνεις φοβισμένος μαθητής νυχτερινού σχολείου,

βήμα βήμα στη στοά της αμφιβολίας,

πέτρα ξασπρισμένη απ τα κύματα…

Κι όμως ήσουν βράχος σε μακρινό σβησμένο φάρο,

έσπαγαν πάνω σου τα νερά της αμφισβήτησης,

ήσουν μαέστρος με μαγική μπαγκέτα,

ανεμοθραύστης σε αγχωμένα όνειρα…

Κοίτα τον ήλιο κατάματα,

αφουγκράσου το ζεστό καλοκαιριάτικο αεράκι,

όρθωσε μαρμάρινο στήθος στον εφησυχασμό,

γιγαντώσου για όλα τα χαμένα…..

Το λευκό σύννεφο

Ξύπνησα το πρωί με μια σκοτούρα,

κι άνοιξα παραθύρι στα κλεφτά,

τα γαλανά μου μάτια γίναν σκούρα,

αντικρίζοντας μαύρα σύννεφα στον ουρανό φρικτά.

Η διάθεσή μου βυθίστηκε στο χάος,

οι αισθήσεις μου μυρίστηκαν σατανική βροχή,     

κατάρες κίτρινες ζωγράφισαν τα νέφη

και  στο μυαλό μου μαύρη ταραχή.

Ταξίδεψαν λευκά τα σύννεφα στο σύμπαν,

μέσα από θύελλες κι από λιβάδια χέρσα,   

είδαν πολλά τα μάτια τους και μαύρισε η ψυχή τους,

που στον ανθρώπινο κόσμο μας απουσιάζει η μπέσα.

Ένας λύκος ούρλιασε…

Ο βρυκόλακας διψάει για αίμα…

Ακονίζει ο χάρος το δρεπάνι…

Κόκκινες πλημύρες….

Στιγμές ευτυχίας

Είναι γνωστό ότι η ευτυχία

αποτελείται από στιγμές,

και περιόδους μικρής διάρκειας χλωμές…

Μες απ την κλειδαρότρυπα του χρόνου

διακρίνεις τέτοιες στιγμές οξυγόνου,

σε εικόνες διαφορετικές απ αυτές

που πιστεύουμε,

αλλά δεν ζηλεύουμε, όπως

 Όταν με ευδαιμονία χτυπάει τη δόση του

ο ναρκομανής,  ή

Όταν δέχεται επισκεπτήριο ο ισοβίτης, ή

Όταν κάνει διάλειμμα για τσιγάρο

ο ανθρακωρύχος, ή

Όταν βλέπει ενδιαφέρον στον κάδο

ο ρακοσυλλέκτης, ή

Όταν φωτογραφίζεται μπροστά στο τσαντίρι

του ο γύφτος, ή

Όταν πεθαίνει κάποιος συμπολίτης

για τον νεκροθάφτη, ή τέλος

Όταν πετυχαίνει η κλοπή δημόσιου χρήματος

απ τον εκατομμυριούχο….

Μια θεά η Σάσα Ντάριο

«Να ή ευκαιρία» να ξαναγαπήσουμε τη Θεά,

τη Σάσα Ντάριο που τα χειροκροτήματα κι ο θαυμασμός,

αντηχούσαν στις σκηνές κάθε βραδιά

και στην εμφάνισή της γινόταν χαλασμός!

Ξεκίνησε  αγριολούλουδο στα πρώτα βήματά της

γρήγορα  έβγαλε πέταλα, έγινε μπουκέτο κρίνα,

και μέσα στα χαρίσματα και τα αισθήματά της,

ανέδειξε τα ταλέντα της σε χορεύτρια και θεατρίνα.

Από την πλούσια διεθνή κι Ελληνική καριέρα,

αναφέρεται η αξιόλογη παρουσία στο σινεμά,

ξεχωρίζει επίσης στη θεατρική σκακιέρα,

αλλά κυρίως πιάνεται στου χορού τα χρυσά δεσμά.

Καλλιτέχνης κορυφαίου χορευτικού πορτραίτου,

διέπρεψε πρώτη χορεύτρια στο «Καρναβάλι»

αποθεώθηκε στο «Μπολερό»

και θριάμβευσε στις «Βραδιές μπαλέτου».

Έζησε και ζει, ζωή συναρπαστική και γνήσια,

το μπρίο της κι η ομορφιά είναι μαγική και θεική,

με αλαβάστρινο κορμί και χάρη παραδείσια,

αναδείχτηκε η Σάσα βασίλισσα χορού στη Λυρική.

Πέρα όμως απ τα ταλέντα της,

τη χάρη κι ομορφιά της,

το πιο μεγάλο χάρισμα

ειν η πλούσια καρδιά της!

Κάποιοι φίλοι

Κάποιοι φίλοι κι η γυναίκα του
κατακρίνουν τον ποιητή,
Γράφεις μόνο τα αρνητικά, είσαι απαισιόδοξος...
Μάλιστα μια καλή φίλη παρατήρησε,
έχεις υπαρξιακά προβλήματα...
Θα συμμορφωθώ είπε,
Ξύνει τα μολύβια, στρώνει το πληκτρολόγιο,
φέρνει δίπλα του το καλάθι των αχρήστων και...
Πετάει όσα έγραψε για τις σφαγές παιδιών στη Γάζα,
όσα σημείωσε για τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς
των φίλων αμερικάνων,
Ρίχνει στη φωτιά τις αναφορές για φόρους,
μειώσεις, ανεργία των νέων,
Τσαλακώνει τις κατακρίσεις του για παιδεία και υγεία,
Μετανιώνει που τόνισε το φθαρτό του χρόνου,
την εκτίμηση της στιγμής....
Και ξεκινάει να γράφει αισιόδοξα και διασκεδαστικά,
για τα γκομενιλίκια του Όλαντ, τα μπούγκα - μπούγκα
του Μπερλουσκόνι, για τον Ολυμπιακό...
Ακόμη για τις προσευχές του Ομπάμα, του Πατριάρχη,
του Πάπα...κατά της φτώχειας και του πολέμου....
Κι εκεί επάνω τον πιάνει ενα αισιόδοξο 
ακατάσχετο γέλιο.......

Θυμάμαι

Τι αναμνήσεις μούρχονται στο νου από μια εποχή

μίζερη αλλά χιλιοτραγουδισμένη,

που οι μικρότεροι φίλοι των  λίγων δεκαετιών,

δεν μπορεί να αναγνωρίζουν σήμερα,

τα  Εξάρχεια σαν μια άγρια κάποτε, αλλά ζωντανή και τρυφερή περιοχή…

Η πλατεία και τα γύρω στενά, με τα έξοχα τότε διατηρητέα,

στέκια κάποιων διανοούμενων περιθωριακών,

πέρασαν ως τις μέρες μας από φωτιά και σίδερο

οργάνων τάξεως, ναρκομανών κι αναρχικών.

Υπέροχο αττικό τοπίο ο λόφος του Στρέφη,

κι οι νερατζιές της Τοσίτσα ως το μουσείο,

που οι καρποί τους όπλα των φοιτητών, στο Κυπριακό

και στο ένα ένα τέσσερα,

ενάντια στο πάντα πατριδοκάπηλο σκηνικό….

Ξεχώριζαν με την ταπεινή τους διακόσμηση οι μουριές,

οι χωμάτινοι δρόμοι γεμάτοι ξυπόλυτα αλάνια,

οι πολλές  τρύπες από σφαίρες στους τοίχους των πέτρινων σπιτιών,

και τα χαλάσματα απ τις βόμβες των γερμανών, κρυψώνας

για τα πρώτα φλερτ αγοριών, κοριτσιών και μουρνταριές….

Η θρυλική «μπλε πολυκατοικία», με την ιστορία της

και τους επιφανείς ενοίκους ….

το Φλοράλ και το ΒΟΞ αργότερα, που στα υπόγειά του με τα ποδοσφαιράκια, έπαιζαν κρυφτό οι καθηγητές του 5^ου γυμνασίου, 

με τους κοπανατζήδες ανηλίκους…

Το μπιλιαρδάδικο του Τζανή, που καπνίσαμε

τα πρώτα χύμα τσιγαράκια,

που τρώγαμε σφαλιάρες απ τους μάγκες,

ενώ παριστάναμε τα σκληρά αντράκια…

Τα «μαθήματα οδήγησης» απ τους μεγαλύτερους,

στην κλεμμένη απ τον πλούσιο πατέρα μαούνα,

που ο δικός μας « νταής δάσκαλος» μας έδινε το τιμόνι και ούρλιαζε,

δε σε γαργαλάει το γκάζι βρε μπουμπούνα;

(τότε δεν είχε ανακαλυφθεί η μεγαλειότης «μαλάκας»).

Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον φτωχό μας Άσιμο,

που στις συνθέσεις του κυλούσε η τρέλα του κι ο έρως,

και που στη θλιβερή αυτοκτονία του άφησε διαθήκη

τους δίσκους του, «Είμαι παλιάνθρωπος», και «Κλάστε ελευθέρως».

Ήταν η χρυσή εποχή του Οικονομίδη, των κλαμπς, του βερμούτ,

των τεντυμπόηδων, των γιαουρτιών, του στραβά στο στόμα

τσιγάρου, του χαρτζιλίκι….

Ήταν η εποχή του Φούντα και της Μελίνας στην Καλλιδρομίου,

«φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι, φύγε χάσου…»

Και.. το βράδυ που γυρίζαμε στο σπίτι, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον αστυφύλακα της γειτονιάς… Την ταυτότητά σου!….

Θυμάμαι…

Η δόση θέλει έρωτα

Αχ δόση περισσότερο μου λείπεις
σε περιμένει όλος ο λαός πολύ…...
τώρα που στην ελλάδα θέλω να μείνεις..
εσύ πετάς και φεύγεις σαν πουλί.

Η δόση στις Βρυξέλες θέλει έρωτα
και πράγματα της Μέρκελ αφανέρωτα.
Έλα στις τράπεζές μου ως το πρωί….
Παράτα τα μπερδέματα,
δε λέει η νύχτα ψέματα.
Δώσε απόψε του αντώνη νέα ζωή….

Αχ δόση η αγάπη σου με καίει….
τις στάχτες μας μαζεύω το πρωί,
την ώρα αυτή που διάφανοι κι ωραίοι
μοιάζει η συγκυβέρνηση σαν τρεις μικροί θεοί….

Εσύ θλιμμένο παλικάρι,

εσύ κορίτσι απελπισμένο,

σε γέρασαν πρόωρα τα βάρη,

σε έναν κόσμο μολυσμένο…

άσε τα δάκρυα να ποτίζουν

τη χέρσα κι άγονη ζωή σου,

θλίψη και πόνος σε τσακίζουν,

κάνουν κομμάτια την ψυχή σου…

Δουλειά κι αγάπη επιθυμείς,

Στόχο μια νέα κοινωνία,

Κατάληξ εφιάλτη να ζεις

Με πόνο, αδικία κι ανομία…

Άσε τα δάκρυα να κυλίσουν,

Σφίξε τα χέρια σαν γροθιά,

καρδιά και πνεύμα να μιλήσουν- παλέψουν

σa μια πελώρια μπαλωθιά…

Κι εσύ χαροκαμένε της ζωής οδοιπόρε,

Που έχτιζες … πατρίδες,

Που είχες τη ισονομία αμόρε,

Σου στέρησαν σπίτι κι ελπίδες…

Ένα τσιγάρο, ένα ουίσκι, μια πυρκαγιά

Όσα συμβαίνουν γύρω μου

ματώνουν το μυαλό μου,

κοντεύω απ τη θλίψη μου τελείως να κλατάρω,

και δίκαια ξανάρχισα τσιγάρο να φουμάρω…

Σημεία, ασχήμιες, τέρατα

παίζουν χορό σατύρων,

σαν νάρθανε δεινόσαυροι και ιπταμένοι δίσκοι,

οπότε κλάψες και σφαγές πνίγω σ ένα ποτήρι ουίσκι…

Θα φέρω πυροσβεστική, θα επιτάξω τανκς,

μάγους και ψυχαναλυτές καθώς και αστρολόγους,

να αποκρούσουν τέρατα, βοήθεια παναγιά,

και σ όλες τις ασχήμιες τους θ ανάψω πυρκαγιά…

Κ ι έτσι με τη μαγκιά μου κι ένα στριφτό τσιγάρο,

θα αναστήσω όνειρα σ ένα καζάνι ρούμι ,

έναν καινούργιο κόσμο θα στήσω στιβαρά,

αφού τον προηγούμενο  τον ρίξω στην πυρά…