Δολοφόνος ονείρων

Μέσα απ το κελί μου βλέπω τον ουρανό,

με τα αμέτρητα αστέρια να λάμπουν στα σκοτάδια,

άπειρα αλλά τόσο αληθινά στη φαντασία μου,

με πληθυσμούς γεμάτους ευτυχία και γαλήνη…

Ένας περαστικός κομήτης διακόπτει την ονειροπόληση,

η εξαίσια ουρά του αγγίζει περνώντας

τους πλανήτες της γειτονιάς μου και τους λούζει με μια

παραμυθένια μωβ απόχρωση, θλίψη που μένουν πίσω

στην αιώνια κοσμικά ακινησία τους.

Τα δεσμά που με κρατούν φυλακισμένο,

δεν αντέχουν την ηρεμία της καλοκαιριάτικης νύχτας,

πασχίζουν να θρυμματιστούν και μαζί να σπάσουν

ότι κι αν είναι αυτό που με συνδέει με την πραγματικότητα…

Ο φεγγίτης του μυαλού μου θολώνει, τα άστρα κρύβονται,

μαύρες τρύπες απορροφούν την απελπισία μου,

κυματίζουν γύρω μου παράλληλα σύμπαντα,

παράξενες μορφές εξωγήινης υπόστασης με κοιτούν μα απορία….

Σας γράφω μέσα απ το κελί της φυλακής μου,

που καταδικάστικα σε ισόβια μοναξιά γιατί,

σε πλήρη διαύγεια και χωρίς αναστολές,

δολοφόνησα τα όνειρά μου….