Εξάρχεια 1950

Καρδιά της Αθήνας

Χωματένιοι δρόμοι

Περίοδος πείνας

Κατοχικοί νόμοι.

Των Εξαρχείων αναπολώ τα περασμένα μεγαλεία,

Ήταν ακόμα γειτονιά,

Χιλιοτρυπημένοι τοίχοι και χαλάσματα δώρα απ τη Γερμανία,

Και το ημιυπόγειο του Νώντα του ζωγράφου στη γωνιά…

Το διώροφο που μέναμε Οικονόμου και Τσαμαδού,

Με εσωτερική αυλή και φίσκα οι ανέσεις…

Αδύνατα και άσιτα κατοχικά παιδιά,

Γυρίζαμε ο ήλιος ως να δύσει,

Στου Στρέφη τις πλαγιές με τη μαθητική ποδιά.

Στο χωματένιο δρόμο παίζαμε γκαζάκια

Και δίτερμα στην Τοσίτσα  ποδοσφαιρικό που οι νερατζιές της έγιναν όπλα των φοιτητών στο ένα ένα τέσσερα και στο Κυπριακό.

Το καλοκαίρι στο πάρκο του Άρεως τα απογεύματα,

Οι μάνες μας κουτσομπολιό, πλεχτό,

Παιδιάστικα πεσίματα και κλάματα και γέλια

Και τις γιορτές και Κυριακές κέρασμα παγωτό….

Δεν ήταν οι γονείς μας από τζάκια,

δεν μέναμε στη θρυλική «μπλε πολυκατοικία»,

Ούτε και στο Φλοράλ ψωνίζαμε γλυκά  αλλά απέναντι στου ΒΟΞ το σινεμά τα υπόγεια ήταν μπιλιάρδα υπαίτια για τα σκασιαρχεία.

Η πλατεία και τα γύρω στενά, με τα έξοχα τότε διατηρητέα,

στέκια κάποιων διανοούμενων περιθωριακών,

πέρασαν ως τις μέρες μας από φωτιά και σίδερο

οργάνων τάξεως, ναρκομανών κι αναρχικών.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον φτωχό μας Άσιμο,

που στις συνθέσεις του κυλούσε η τρέλα του κι ο έρως,

και που στη θλιβερή αυτοκτονία του άφησε διαθήκη

τους δίσκους του, «Είμαι παλιάνθρωπος», και «Κλάστε ελευθέρως».

Ήταν η χρυσή εποχή του Οικονομίδη, των κλαμπς, του βερμούτ,

των τεντυμπόηδων, των γιαουρτιών, του στραβά στο στόμα

τσιγάρου, του χαρτζιλίκι….

Ήταν η εποχή του Φούντα και της Μελίνας στην Καλλιδρομίου,

«φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι, φύγε χάσου…»

Και.. το βράδυ που γυρίζαμε στο σπίτι, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον αστυφύλακα της γειτονιάς… Την ταυτότητά σου!….

Θυμάμαι…