Η Λέσχη Σκακιστών Παγκρατίου έμοιαζε εκείνη τη βραδιά σαν περίπτερο τσαρικού παλατιού, με φωταγωγημένες τις σάλες και κόσμο να πηγαινοέρχεται με ένα ποτό στο χέρι, λες κι όλοι ανάμεναν με ανυπομονησία ν’ αρχίσει η συναυλία του διάσημου τενόρου.
Η νύχτα ήταν γλυκιά κι ένα μικρό αεράκι στροβίλιζε τα πεσμένα κίτρινα φθινοπωρινά φύλλα απ’ τις μουριές της οδού Αγησιλάου, που κι αυτές έσκυβαν να συμμετάσχουν στη γιορτινή ατμόσφαιρα της Λέσχης.
Απόψε ξεκινούσε το ένα από τα 4 γκρουπ προκριματικών για την πρόκριση στην τελική φάση του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος ανδρών στο σκάκι και είναι μαζεμένοι εδώ, για να αγωνιστούν, οι 20 καλύτεροι Αθηναίοι σκακιστές. Τα άλλα 3 γκρουπ γίνονται στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και το Ηράκλειο.
Ο διαιτητής των αγώνων βάζει τα ρολόγια σε ετοιμότητα και πατάει πρώτος το κουμπί έναρξης του σκακιστικού ρολογιού στο πρώτο τραπέζι.
Αυτόματα επικρατεί σιγή. Η συνηθισμένη για τους φίλους του σκαιού ατμόσφαιρα αγώνων. Δεν κουνιέται φύλλο. Στην αίθουσα υπάρχουν10 τραπέζια με σκακιέρες και 20 σκακιστές. Όλοι σκυμμένοι στην παρτίδα τους, γι αυτούς υπάρχει μια σκακιέρα, ένα χρονόμετρο και ο αντίπαλος.
Ακόμη και όταν σηκώνονται να ξεμουδιάσουν περιμένοντας την κίνηση του αντιπάλου, δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον, μπορεί να ανταμώσουν φάτσα τον κολλητό τους και να μην τον χαιρετίσουν.
Στο βάθος το τραπεζάκι του διαιτητή, ο οποίος κυκλοφορεί ανάμεσα στα τραπέζια έτοιμος να λύσει τα τυχόν προβλήματα που θα παρουσιαστούν. Τους θεατές χωρίζει από τον αγωνιστικό χώρο μια ταινία. Όσο περνάει η ώρα και προχωρεί το παιγνίδι, η εικόνα μέσα στη λέσχη αλλάζει.
Οι θεατές αρχίζουν και συγκεντρώνονται στα τραπέζια με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ή σ’ αυτά των φαβορί ή όπου συμβαίνει κάποια ταραχώδης εξέλιξη με θυσίες και ένταση ή σ’ εκείνες τις σκακιέρες που παρουσιάζεται πίεση χρόνου και στον ένα σκακιστή απομένουν μερικά δευτερόλεπτα πριν πέσει η σημαία του και μηδενιστεί.
Γνωστό είναι ότι στις αγωνιστικές παρτίδες κάθε παίκτης έχει χρονόμετρο και μετριέται η ώρα που καταναλώνει, έναντι της καθορισμένης ώρας, συνήθως 2 ώρες. Όποιος σκακιστής λοιπόν καταναλώνει πρώτος το 2ωρό του ( με ένδειξη του χρονομέτρου που αναπαρίσταται με ένα σημαιάκι), μηδενίζεται και χάνει την παρτίδα, ανεξάρτητα θέσης.
Η ένταση των θεατών δεν συγκρίνεται βέβαια με την ένταση των ίδιων των παικτών. Πρόσωπα σκεφτικά, που μετρούν ατέλειωτες βαριάντες και προσπαθούν να μαντέψουν την έξυπνη κίνηση του αντίπαλου, ενώ παράλληλα εφαρμόζουν το δικό τους σχέδιο.
Κάποια μάτια λαμπερά από την κατάληξη του σχεδίου που κατάστρωσαν.
Κάποιες εκφράσεις απογοήτευσης, όσων δεν βρίσκουν την κατάλληλη απάντηση.
Κάποια στόματα σφιγμένα αποφασιστικά, που δεν θέλουν να αποχωριστούν το όραμα της νίκης. Κάποια χέρια ιδρωμένα, κάποια πόδια που κινούνται κάτω απ το τραπέζι, ισόχρονα με το μέτρημα των κινήσεων του κατόχου τους.
Ο διαιτητής συναντά τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας, που ήρθε από καθήκον γι αυτή την επίσημη διοργάνωση και τον ρωτά:
«Πώς είναι το επίπεδο των παρτίδων Φίλιππα; Έχουμε αρκετούς καλούς παίκτες σ’ αυτό το τουρνουά και νομίζω θα γίνει μάχη για την πρόκριση των πέντε.»
«Καλό είναι το επίπεδο, Πρόεδρε, και ταλαντούχοι οι παίκτες που έχουν προκριθεί. Ε, εγώ όμως σαν πιο παλιά καραβάνα αναπολώ τους παιχταράδες που έχουν περάσει απ τα χέρια μου σαν διαιτητή αλλά και σαν προπονητή. Πούναι ο Ιωαννίδης, ο Καπελάρης, ο Στέλλακας και κυρίως εκείνο το μαργαριτάρι ο νεαρός Γρηγορίου.»
«Αλήθεια τι έγινε αυτός, μετά την τρομερή εκείνη παρτίδα, που του στοίχισε το πρωτάθλημα, εξαφανίστηκε»
« Θυμάσαι πως έγινε, Πρόεδρε, έτσι; Ήταν η έκπληξη των αγώνων. Είχε κερδίσει το εφηβικό πρωτάθλημα και προκρίθηκε στους τελικούς ανδρών, όπου έπαιζαν τα θηρία της εποχής. Και κατάφερε να τους εκπλήξει πάλι όλους και να βγει αντίπαλος για το στέμμα με το μεγάλο μαιτρ Ιωαννίδη. Και εκεί έπαιξε μια φοβερή παρτίδα με τακτικές κινήσεις και μια υπέροχη θυσία πύργου για δυο πιόνια.
Έφτασε λοιπόν σε πίεση χρόνου, είχε 5 δευτερόλεπτα για 1 κίνηση που έκανε ματ τον αντίπαλο. Τότε!! σατανική περίπτωση.
Κάποιος από τους μαζεμένους πάνω απ’ την παρτίδα σκούντησε το τραπέζι, έπεσε το ποτήρι το νερό επάνω στο πόδι του Γρηγορίου, εκείνος έκανε να προφυλαχτεί και….πάει ο χρόνος, έπεσε η σημαία του και μηδενίστηκε, πριν προλάβει να κάνει την καταπληκτική του κίνηση που έκανε ματ τον αντίπαλο και θα τον ανακήρυσσε πρωταθλητή.
Παρόλο το δίκιο, που ήταν με το μέρος του, ο διαιτητής αναγκάστηκε να τον μηδενίσει. Ήταν τότε 17 χρόνων και υπερβολικά ευαίσθητος, έφυγε τρέχοντας και, όπως μάθαμε μετά απ τον πατέρα του στις επανειλημμένες προσπάθειές μας να τον ξαναγυρίσουμε στο σκάκι, εκείνος παράτησε τους αγώνες και εξαφανίστηκε από το σπίτι του.
Τον βρήκαν οι γονείς του νηστικό και ταλαιπωρημένο, μετά από 10 μέρες, αφού περιπλανήθηκε σε σπίτια γνωστών. Έκανε για ένα διάστημα φυσιολογική ζωή, αλλά το νεκρό βλέμμα και η απάθεια ήταν τα πρώτα βήματα μιας κατάθλιψης, που μετά από μερικά χρόνια τον οδήγησε σε νευρολογική κλινική. Κρίμα για το σκάκι, κρίμα και για τον άνθρωπο».
«Κύριε διαιτητή, ελάτε παρακαλώ», τον αναζητά ο βοηθός του. Φεύγοντας ο Φίλιππος και προσεγγίζοντας ένα τραπέζι ο Πρόεδρος, δεν μπόρεσαν να δουν μια φιγούρα που εμφανίστηκε στην είσοδο της Λέσχης.
Ένας άντρας, ηλικίας περίπου 30 χρόνων, ντυμένος λίγο συντηρητικά, μπήκε διστακτικά και περιέφερε το βλέμμα του στην αίθουσα. Μια λάμψη στα μάτια του.
Λες και εγκλιματίστηκε απότομα, προχωρεί σταθερά προς τα τραπέζια, κινείται πλέον με άνεση, περνάει από παρτίδα σε παρτίδα, εξετάζει με μάτι ειδικού, αλλού χαμογελάει, αλλού επιδοκιμάζει με το βλέμμα, αλλού στέκεται για λίγο.
Είναι κατακόκκινος, έχει πυρετό, έξαψη.
Ο βοηθός διαιτητής, από το τραπεζάκι στο βάθος, τον παρατηρεί και του κάνει εντύπωση ο τρόπος συμπεριφοράς του και η έξαψή του, φοβούμενος δε μήπως δημιουργηθεί κανένα επεισόδιο, πηγαίνει κοντά στον διαιτητή και του αναφέρει το γεγονός.
Εκείνος τον ψάχνει με το μάτι, τον βλέπει, τον πλησιάζει…
«Με συγχωρείτε κύριε, έρχεστε λίγο στο γραφείο;» του προτείνει χαμηλόφωνα, για να μη ενοχλήσει τους αγωνιζόμενους.
Φτάνουν στο γραφείο, κάθονται οι τρεις τους και καθώς πάει να ξεκινήσει τη συζήτηση και να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του άγνωστου ο Φίλιππος, διακρίνει καλύτερα το πρόσωπό του, ταράζεται και κραυγάζει:
«Γρηγορίου παιδί μου, εσύ είσαι;.»
Όλοι στην αίθουσα στρέφονται ενοχλημένοι προς το μέρος του διαιτητή, εκείνος τους αγνοεί, αγκαλιάζει τον αγαπημένο του παίκτη και αφοσιώνεται σ αυτόν. Ενώ συζητούν και θυμούνται τα παλιά, κάποια δυσλειτουργία μεταφέρει τον διαιτητή στο χώρο των αγώνων και επιστρέφοντας…. άφαντος ο Γρηγορίου.
----------------------------------------
«Για να δω, αυτό το βιβλίο -Η χαμένη άνοιξη- είναι το απαραίτητο σύγγραμμα για την αποκατάσταση της ψυχονευρωτικής ρευματοπάθειας. Δεν το έχω στη βιβλιοθήκη μου, στο πανεπιστήμιο. Θα σας το ζητήσω αργότερα λόρδε μου, να το μελετήσω. Καληνύχτα σας, φιλήστε μου τα παιδιά.»
Ο τύπος που απομακρύνεται με σοβαρό προσεγμένο περπάτημα, είναι καλοντυμένος με γκρι ριγέ κοστούμι, σιελ πουκάμισο, κόκκινη γραβάτα, φιξαρισμένο μαλλί και υπογένειο.
Τάλε κουάλε, καθηγητής πανεπιστημίου.
«Ποιος είναι ο κύριος, Κώστα;» ρωτάει το γιο της η κυρία Θέκλα θαυμάζοντας την απομακρυνόμενη επιβλητική φιγούρα, αλλά πριν προλάβει ο Κώστας να την ενημερώσει, κόβεται… πέφτει το μάτι της στα πόδια του τύπου, φοράει σαγιονάρες.
«Α, κατάλαβα.»
Είχε επισκεπτήριο, το Κυριακάτικο αυτό απόγευμα, που αναμενότανε με ανυπομονησία απ τους τροφίμους, για να δεχτούν τους συγγενείς και φίλους μαζί με τα δώρα τους σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα στη ρουτινιάρικη καθημερινότητα της κλινικής.
Η κα Θέκλα είχε φτάσει αργοπορημένη, μέσα στο κομψό ταγέρ και με το φιλντισένιο μπαστουνάκι ανά χείρας και ο Κώστας, που την περίμενε στο τραπέζι της υποδοχής, έψαξε τα βιβλία που του έφερε. Ένα απ αυτά ήταν και η παρέμβαση του «κου καθηγητή».
«Μητέρα, ο διευθυντής με διαβεβαίωσε ότι αν συνεχιστεί η πρόοδός μου και σε συνδυασμό με τα χάπια μου, θα κάνει πρόταση στην επιτροπή να πάρω εξιτήριο, τον άλλο μήνα. Σε παρακαλώ επιβεβαίωσέ το κι εσύ, για σιγουριά».
«Θα πάω τώρα αμέσως και θα σου φέρω τα ευχάριστα.».
------------------------------------------
Η μικρή γιορτή έχει τελειώσει, ο μπουφές μοιάζει ξεθυμασμένη δεξίωση εγκαινίων νηπιαγωγείου. Χάρτινα πιάτα, ποτήρια, μισοάδεια ή άδεια μπουκάλια κόκα κόλα- πορτοκαλάδας-λεμονάδας στα τραπέζια και στο πάτωμα. Όπου πατήσεις κολλάς.Υπόλοιπα τούρτας, σερπαντίνες, καπελάκια, χαρτοπόλεμος. Μια αποκριά μες τον Αύγουστο.
Ο Κώστας συγκινημένος, με λίγη σαντιγί τούρτας στο πηγούνι, περνάει μπροστά από όλους τους «πρώην συγκάτοικους» και τους φιλάει σταυρωτά.
Σε μια άψογα στοιχισμένη παράταξη, διακρίνεις ένα γιατρό με στηθοσκόπιο, ένα αξιωματικό, ένα ράφτη, ένα κορίτσι των λουλουδιών, μια κυρία πουδραρισμένη με το κρινολίνο της, μια καθαρίστρια, ένα νοσοκόμο, ένα μάγειρο.
Και να θέλει να ξεχωρίσει κανείς τους φυσιολογικούς από τους ασθενείς, είναι μάταιο στον τόπο και χρόνο που ζούμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
-----------------------------------------------
Ο Φίλιππος, παλιός παίκτης, προπονητής, παράγοντας και τώρα διεθνής διαιτητής της σκακιστικής ομοσπονδίας, προσπαθεί να πείσει τον Πρόεδρο.
«Άσε να κάνω μια προσπάθεια, Πρόεδρε, δεν ξέρεις μπορεί να τα καταφέρω, αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα τον βάλεις, κρίμα να χάσει το σκάκι τέτοιο ταλέντο και η εθνική ομάδα ένα τέτοιο στέλεχος, μην ξεχνάς ότι φέτος είναι χρονιά Ολυμπιακών αγώνων και τους διοργανώνουμε εμείς.»
«Καλά, κάνε την προσπάθειά σου και εγώ θα το φέρω με εισηγητική πρόταση στο Συμβούλιο της ομοσπονδίας. Πρόσεξε όμως, μέτρησέ τον αν εξακολουθεί να είναι ο Κώστας Γρηγορίου, ο μαιτρ. Μην ξεχνάς ότι πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που σταμάτησε», συμφώνησε ο Πρόεδρος.
«Μην ανησυχείτε, θα τον παίξω εγώ ο ίδιος, μια προετοιμασμένη παρτίδα από διεθνείς αγώνες και θα δω αν είναι ενήμερος και αν θα απαντήσει σωστά. Επίσης θα του δώσω ένα ταχύρρυθμο πρόγραμμα προπόνησης με τον Γκραν μαιτρ προπονητή της εθνικής, αφού του εξηγήσω την περίπτωση», απάντησε ο Φίλιππος μέσα στη χαρά του.
--------------------------------------------
Ο Κωστάκης έχει μανία με τη μπάλα ποδοσφαίρου, που του έκανε δώρο τα Χριστούγεννα ο Αι Βασίλης. Την καθαρίζει, τη γυαλίζει, αλλά εκείνη η άτιμη προτιμάει τις λάσπες και παρασύρει τα λουστρίνια παπούτσια, τις άσπρες κάλτσες και το κοντό παντελονάκι, ώστε κάθε φορά που επιστρέφει απ τους αγώνες, να είναι ένας σωστός λασποδοσφαιριστής.
Η κα Θέκλα γκρινιάζει:
«Αχ αυτός ο πατέρας σου, ο Άι Βασίλης ήθελα να πω, σε τι μπελάδες μας έβαλε. Τι θα γίνεις βρε αγόρι μου όταν μεγαλώσεις, μπαλαδόρος; Κοίτα να μάθεις γράμματα και άσε τις μπάλες».
«Θα γίνει μεγάλος μαθηματικός, κόρη μου, θα στον κάνω εγώ σαϊνι. Ήδη στο σκάκι ο εγγονός μου έχει μεγάλη πρόοδο, 8 χρονών παιδί και δυσκολεύομαι να τον κερδίσω. Εγώ ένας μαιτρ του κλαμπ της Εκάλης. Τον έχω εφοδιάσει και με τα βιβλία του Σιαπέρα και τα έχει μάθει απ έξω. Ας τον να ξεδίνει λίγο με το ποδόσφαιρο, γιατί είναι μεγάλο βάρος το διάβασμα και η μελέτη στην ηλικία του», παρεμβαίνει ο παππούς, Κώστας Γρηγορίου.
-----------------------------------------------
Ο Φίλιππος απ τη νευρικότητά του, φτάνει ένα τέταρτο ενωρίτερα στο ραντεβού των 10, στο σπίτι του Κώστα Γρηγορίου.
Τον περιμένουν στο σαλόνι όλοι αραδιασμένοι, με έκδηλη την αγωνία στα πρόσωπα.
Η κα Θέκλα, ο πατέρας, ο παππούς και ο ίδιος ο Κώστας.
Το σαλόνι τυπικό μιας μεσοαστικής οικογένειας, με μια γωνιά του να καταλαμβάνει η βιβλιοθήκη, όπου ξεχωρίζουν 3 ράφια με σκακιστικά βιβλία και πολλά βραβεία, κύπελλα αγώνων, καθώς και φωτογραφίες από τις οποίες, ο Φίλιππος ξεχωρίζει τον παππού Κώστα Γρηγορίου στο σκακιστικό κλαμπ της Εκάλης.
Ο Φίλιππος ταπεινά απευθύνεται στην οικοδέσποινα.
«Τι με κερνάς κα Θέκλα για να σου πω τα ευχάριστα;»
Η συζήτηση για το σκακιστικό μέλλον του Κώστα κράτησε, όσο χρειάστηκε για να απολαύσουν όλοι το βύσσινο γλυκό του κουταλιού της μαμάς Θέκλας.
Συμφώνησαν σε όλα, με δεδομένο ότι είχαν και τη σύμφωνη γνώμη των γιατρών της κλινικής, ότι ο Κώστας μπορεί άφοβα να γυρίσει στη δουλειά του μαθηματικού ερευνητή στο πανεπιστήμιο και μπορεί επίσης να ξανασχοληθεί με το αγωνιστικό σκάκι.
Στο σκακιστικό επίπεδο, ο Κώστας διαβεβαίωσε το Φίλιππο, ότι όλα αυτά τα χρόνια ενημερωνότανε για τους διεθνείς αγώνες, τις παρτίδες και τη θεωρία του σκακιού. Μόνο η προπόνηση του έλειπε.
Την άλλη μέρα οι σκακιστικοί κύκλοι διάβασαν το έκτακτο δελτίο της ομοσπονδίας και ενημερώθηκαν με ευχάριστη έκπληξη για την επιστροφή στη δράση του σπουδαίου σκακιστή.
Η ομοσπονδία του επέτρεψε, κατά παρέκκλιση, να λάβει μέρος στους τελικούς του Πρωταθλήματος ανδρών και τον ενέταξε στην προεθνική ολυμπιακή ομάδα.
Ο Γρηγορίου γρήγορα προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες. Ήρεμος και με πλήρη σωματική και πνευματική υγεία, αφοσιώθηκε στη δουλειά του, στο σκάκι, στους φίλους…
Στους τελικούς του πρωταθλήματος έκανε αξιοπρεπή εμφάνιση και κατετάγη 4ος στη γενική βαθμολογία.
Από την προεθνική ομάδα προκρίθηκε στους 8 της εθνικής, που θα αγωνιστούν στους ολυμπιακούς σκακιστικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης.
Ο Φίλιππος πανευτυχής, γιατί συνέβαλε στην αποκατάσταση και ενεργοποίηση του αγαπημένου του σκακιστή, συνέχισε το δημιουργικό του έργο ως διαιτητής και προπονητής.
Οι σκακιστές των διάφορων τουρνουά, άκουγαν και πάλι τη γνωστή προτροπή του, για το ξεκίνημα των παρτίδων:
«Ελάτε παιδιά, ετοιμάστε τα χρονόμετρα. Κάνω την πρώτη κίνηση!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου