Σαν όνειρο

Σαν όνειρο (8)

- Σοφία, ξύπνα, άργησες για το σχολείο..

- Λίγο ακόμα καλέ μαμά.

- Η ώρα είναι 7 και σε δέκα λεπτά θα περάσει το σχολικό, ίσα που προλαβαίνεις..

Μόλις ειπώθηκε η λέξη σχολικό, ήρθε σαν αστραπή η εικόνα εκείνου, Για πότε σηκώθηκε, έφαγε το πρωινό σε ένα λεπτό και τα άλλα εννέα λεπτά στη ντουλάπα να διαλέγει φουστάνι, ακριβώς μόλις πάρκαρε μπροστά στο σπίτι, άνοιξε την πόρτα και επιβιβάστηκε, χαρίζοντας το πιο γοητευτικό χαμόγελό της σ εκείνον!

Κάθισε στη θέση πίσω απ τον οδηγό και μέσα απ τον καθρέφτη χαμογελούσε ερωτικά στο πρόσωπό του.

Από πολύ μικρή είχε ένα πηγαίο ερωτισμό, μια υπέρμετρη συναισθηματική διάθεση, για κάθε ωραίο νεαρό που συναντούσε.

Η μάνα της, η ηθοποιός Μαρίνα Αγγέλου, ανησυχούσε τρομερά και προσπαθούσε να την συνεφέρνει και να την έχει περιορισμένη.

Μεγαλώνοντας, ανέπτυξε μια κοκεταρία, ένα λικνιστικό περπάτημα, ένα λάγνο βλέμμα και κυριολεκτικά έκαιγε καρδιές....

Το πολύ περίεργο σ αυτή την ιστορία είναι ότι, τουλάχιστον μέχρι τα 18της, είχε ερωτισμό πλατωνικό. Ερωτοτροπούσε με τα μάτια, με αισθησιακές κινήσεις, με την εν γένει στάση της, αλλά....δεν προχωρούσε.

Αρκούνταν σε βλέμματα θαυμασμού, ικανοποιούνταν με κομπλιμέντα, αρέσκονταν σε ουρές θαυμαστών, αλλά δεν δεχόταν....άγγιγμα...χειρονομία...

Ήταν αγνή στο σώμα και φαντασιωμένη στο μυαλό.

Μέχρι να φτάσουν στο σχολείο, ο οδηγός είχε αντιληφθεί, και από προηγούμενες μέρες το άγριο φλερτάρισμα της 11χρονονης μαθήτριας και για πλάκα ανταποκρινότανε με πονηρές ματιές μέσα απ τον καθρέφτη του σχολικού, ενώ όταν κατέβαιναν τα παιδιά μπήκε μπροστά και τα βοηθούσε στη σκάλα, όταν ήρθε η σειρά της Σοφίας της άπλωσε το χέρι να πιαστεί...

- Ευχαριστώ....και με μια ναζιάρικη κίνηση απέφυγε το χέρι και πήδηξε με χάρη απ τη σκάλα.

Στην 5η τάξη του δημοτικού είχε ερωτευτεί τους τρεις από τους συμμαθητές της και "έπαιζε" μαζί τους, στα δέντρα της αυλής ήταν σε όλα χαραγμένη μέσα σε καρδιές...Σοφία-Αντρέας, Σοφία- Νίκος, Σοφία-Αλέκος......

Με τον τελευταίο, τον Αλέκο, είχε συνέχεια σαν συμμαθητή και θαυμαστή, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο που ανήκαν κι αυτά στο ίδιο ιδιωτικό εκπαιδευτικό συγκρότημα.

Στο ημερολόγιό της θα μπορούσε να διαβάσει κανείς, απέραντα κατεβατά και σχόλια και ερωτικές μυστικές εξομολογήσεις γι αυτόν...

Και στη σελίδα με ημερομηνία 18 Απριλίου:

"Θρίαμβος....Ζήτω η αγάπη....Ζήτω ο έρωτας....Επιτέλους τόκανα!.....Αλέκος= αγάπη...."

Το επόμενο χρονικό διάστημα, μέχρι το τέλος της μαθητείας στο Λύκειο, η Σοφία ζούσε επιτέλους το μεγάλο έρωτα, Σοφία-Αλέκος, αγάπη-λατρεία, προσγειωμένο όνειρο,

ρεαλιστική φαντασίωση, Ρωμαίος και Ιουλιέτα....

Όπως τα όνειρα, που διαρκούν το πολύ μια νύχτα, έτσι και ο ονειρώδης έρωτας διήρκεσε μια φωτεινή περίοδο και .....

Οι δυο πολύ καλοί μαθητές Λυκείου, διαγωνίστηκαν στις εισαγωγικές και μετατράπηκαν άμεσα σε δυο ακαδημαϊκούς φοιτητές, αλλά....σε διαφορετικές σχολές και τόπο.

Η Σοφία πέτυχε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Νομική, αλλά...ο Αλέκος στην Ιατρική Θεσ/νίκης, υπολειπόμενος μισή μονάδα απ την αντίστοιχη σχολή της Αθήνας.

Τα δυο παιδιά έπεσαν να πεθάνουν, μόνη λύση τα κινητά και η ανταλλαγή φλογερών ιμέιλ.

Ο Αλέκος κατέβαινε σαββατοκύριακα και αναβίωνε το πάθος, αλλά γρήγορα η κατάσταση άρχισε ν αλλάζει....Μάτια που δεν βλέπονται......

Στη Σοφία επανήλθε ο παλιός ερωτισμός που είχε καταλαγιάσει μετά τη γνωριμία του Αλέκου, αλλά όχι απιστία αλλά σαν σπορ, σαν αθώο φλερτ και όχι ότι ξέχασε ή αποφάσισε να χωρίσει τον έρωτά της.

Όπως θα περίμενε κάθε καλός αναγνώστης αισθηματικών νουβελών, τα μαντάτα, αρκετά βέβαια διαστρεβλωμένα από καλοθελητές που ζήλευαν το ζευγάρι, έφτασαν στ αυτιά του Αλέκου και τον θορύβησαν τόσο, ώστε κατέβηκε άμεσα στην Αθήνα και πήγε να βρει την Σοφία για να τις ζητήσει εξηγήσεις.

Έκανε το λάθος ή εξεπίτηδες και δεν της τηλεφώνησε προηγουμένως, γιατί γνώριζε το πρόγραμμά της και ήθελε να την αιφνιδιάσει, Ήταν πρωί, κατέβηκε απ το αεροπλάνο, πήρε το μετρό, Σύνταγμα, Νομική σχολή, ώρα μαθήματος, κυλικείο, καφές και αναμονή για διάλειμμα....

Ξεχύθηκε το κύμα στο διάλειμμα για φραπεδιές και να η Σοφία με παρέα τρία αγόρια μπαίνουν όλο γελάκια και χαρές, παίρνουν τους καφέδες και οι δυο νεαροί φοιτητές κάθονται σε ένα τραπεζάκι, ενώ η Σοφία με τον τρίτο, έναν ψηλό ξανθό παίδαρο κάθονται παράμερα μόνοι τους και σκυμμένοι κουβεντιάζουν με μεγάλη οικειότητα...

Το τραπέζι τους απέχει δυο μέτρα απ του Αλέκου, αλλά τους χωρίζει μια ζαρντινιέρα. και δεν τον είδε η Σοφία.

Όταν κάτι ψιθυρίζει το αγόρι κοντά στο αυτί της Σοφίας, αυτή γυρίζει, τον αγκαλιάζει και τον φιλάει (απ την άλλη πλευρά και δεν είναι φανερό αν είναι φιλί στο στόμα, αλλά έτσι δείχνει για τον Αλέκο).

Κατακόκκινος πετάγεται επάνω, παραμερίζει το φυτό που τους χωρίζει και με μια σπηλαιώδη φωνή....

"Αντίο"

Αντηχεί σαν κεραυνός στ αυτιά της Σοφίας και σαν μια αστραπή ο ...Αλέκος....στα μάτια της....κολώνα παγωμένη και άλαλη....δεν μπορεί να σηκωθεί, σαν εφιάλτης που δεν μπορείς να κινηθείς και να αποφύγεις το κακό....

Όταν σε μερικά δευτερόλεπτα, που μοιάζουν αιώνας, απαγκιστρώνεται απ την καρέκλα, τρέχει σαν σίφουνας, σκουντάει ανθρώπους, ρίχνει καρέκλες, σπάει ποτήρια και...έξω στο πλακόστρωτο προλαβαίνει τον Αλέκο, τη στιγμή....που μπαίνει στο ταξί.....

- Αλέκο, βρήκε τη λύση απ το πρόβλημα γι αυτό τον φίλησα, γύρνα πίσω, σ αγαπάω.......

«Κάποτε τον έρωτα

χωρίζει παρεξήγηση

και βράδια αξημέρωτα

περνούν χωρίς εξήγηση».

Μέσα στο ταξί, βέβαια, δεν ακούστηκε η αγωνιώδης επίκληση της Σοφίας, αλλά κυριάρχησε η κατάθλιψη από ένα σβησμένο όνειρο....

Όπου συμβαίνει μια ατυχία, έχει παρατηρηθεί ότι ακολουθούν κι άλλες, το ταξί τράκαρε στην άλλη γωνία με φορτηγό εφοδιασμού σούπερ μάρκετ και ο Αλέκος με τον ταξιτζή βρέθηκαν στο πεζοδρόμιο. Οι περαστικοί τους έδωσαν τις πρώτες βοήθειες, αλλά όταν συνήλθαν, ο Αλέκος διαπίστωσε ότι έλειπε η τσάντα του με τα κλειδιά, το λαπτόπ και το κινητό του.

Έψαξε σαν τρελός, αλλά είχε κάνει φτερά από κάποιον συμπονετικό συμπολίτη...

Εκεί κοντά έμενε ένας παλιός φίλος και του χτύπησε την πόρτα.

- Ρε Ντίνο, εσύ δεν μου είχες μιλήσει για τους γιατρούς χωρίς σύνορα, είσαι μέλος;

- Όχι μέλος Αλέκο μου, σαν φοιτητής της ιατρικής μπορείς να είσαι βοηθός και όταν πάρεις το πτυχίο, γίνεσαι μέλος.

- Άκου Ντίνο, πρέπει να φύγω αμέσως απ την Ελλάδα, θα σου εξηγήσω μετά, και θέλω να μάθεις αν μπορώ σαν βοηθός να πάω σε αποστολή στην Αφρική πχ και παράλληλα εκεί να τελειώσω την ιατρική.

- Τηλεφωνώ τώρα.

Η υπόθεση κανονίστηκε, υπάρχει ανάγκη από χέρια στη Σομαλία, όπου είναι μεγάλες οι ανάγκες για ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και παράλληλα βρέθηκε η κοντινή πόλη, όπου το πανεπιστήμιο κάνει δεκτό αίτημα να φοιτήσει μέλος των γιατρών χωρίς σύνορα, που προσφέρουν τεράστιες ανιδιοτελείς υπηρεσίες.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι μια διεθνής, ανεξάρτητη, ιατρική, ανθρωπιστική οργάνωση που στόχο έχει την παροχή ιατρικής βοήθειας οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη χωρίς καμία φυλετική, θρησκευτική, πολιτική ή άλλη διάκριση. Δεσμεύονται τα μέλη της να προστατεύουν τους πληθυσμούς που περιθάλπουν ενημερώνοντας την κοινωνία  για όσα βλέπουν να συμβαίνουν στις περιοχές όπου εργάζονται και καταγγέλλοντας την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Η Σοφία κόντευε να τρελαθεί, τηλεφωνούσε και άφηνε μηνύματα στο κινητό του Αλέκου, σιωπή. Μηνύματα και τεράστια ιμέιλ στην ηλεκτρονική του διεύθυνση, σιωπή.

Τηλέφωνα στους γονείς, οι οποίοι δεν ήξεραν τίποτα και ανησυχούσαν κι αυτοί το ίδιο. Ενόχλησε κάθε συγγενή και φίλο στην Αθήνα, ταξίδεψε στη Θεσ/νίκη και έπιασε συμφοιτητές και κάθε άλλον που πιθανώς θα ήξερε για τον Αλέκο.

Τελικά έμαθε, μετά από 3 μέρες, απ τους γονείς του, που απαρηγόρητοι την πληροφόρησαν ότι έφυγε για το εξωτερικό χωρίς να τους πει που και θα τους τηλεφωνούσε κάποια στιγμή.....Τους παρακάλεσε όταν μάθουν κάτι να την ειδοποιήσουν....

Πέρασαν 3 μήνες και δεν είχε ιδιαίτερη πληροφόρηση παρά μόνο ότι είχε πάει με τους γιατρούς χωρίς σύνορα...

Η ζωή της δεν άξιζε πλέον, δεν είχε ενδιαφέρον, ο Αλέκος ήταν το παν γι αυτήν...κι αυτός είχε χαθεί...ανεπιστρεπτί...

Ψάχνοντας τους γιατρούς χωρίς σύνορα, δεν μπόρεσε να τους υποκλέψει την πληροφορία, που είχε φροντίσει ο Αλέκος να μην διαρρεύσει...

Στο δρόμο της βρέθηκαν και άλλες κοινωφελείς διεθνείς οργανώσεις και σε μια στιγμή απελπισίας, εντάχθηκε στους Δικηγόρους του κόσμου και έφυγε απ την Ελλάδα σαν βοηθός σε Νομική αποστολή για την Κολομβία.

Ο Αλέκος, βρέθηκε σε μια παραζάλη...πόλεμος φυλών, μετακινήσεις πληθυσμών, έλλειψη τροφίμων και νερού, αρρώστιες...και κυρίως η μάστιγα της Αφρικής...το Ειτζ.

Παρ ότι φοιτητής, μαθήτευσε δίπλα σε ειδικευμένους και έμπειρους πολέμιους της κατάρας αυτής και έμαθε πολλά πράγματα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έγινε εξπέρ, σε πρακτικό βέβαια επίπεδο, αλλά μπορούσε να διακρίνει με μια ματιά τα συμπτώματα και να εφαρμόσει την αρμόζουσα θεραπεία, αφού πέρασαν απ τα χέρια του σα ν βοηθού-νοσηλευτή, εκατοντάδες περιπτώσεις.

Δυστυχώς τα μαθήματα στο τοπικό πανεπιστήμιο, ήταν στην τοπική γλώσσα και δεν μπορούσε φυσικά να παρακολουθήσει, οπότε αποφάσισε να σφίξει την καρδιά του και να γυρίσει στη Θεσ/νίκη.

Για τη Σοφία δεν υπήρχε καμία σχεδίαση, είχε πετρώσει την καρδιά του απ την απογοήτευση για την απιστία της και παρ ότι, καμιά στιγμή δεν έφευγε απ τη σκέψη του η εικόνα της, είχε αποφασίσει να την ξεχάσει, να τη σβήσει....αχ πόσο δύσκολο ήταν...

Τις υγρές νοτερές μέρες της εξορίας του, η κατάθλιψη είχε μονιμοποιηθεί και προσπαθούσε να τη γιατρέψει, γιατρεύοντας τους καημένους μαύρους ασθενείς του Ειτζ, τους ασθενείς του....

Γύρισε ένα αγνώριστο ερείπιο στη σχολή του και στην οικογένεια, και συνέχισε τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο.

Συνέχιζε την εντατική απασχόληση με τα μαθήματα, αλλά επειδή είχε γίνει γνωστή η εμπειρία του για το Ειτζ, είχε απασχόληση εθελοντική και στα αντίστοιχα τμήματα νοσοκομείων.

Ένας φίλος τον πληροφόρησε ότι η Σοφία έφυγε στο εξωτερικό, αισθάνθηκε ένα άσχημο τσίμπημα, γιατί όσο και να το είχε αποφασίσει, ενδόμυχα έλπιζε...σε μια συνάντηση...

Έδιωξε τις ανίερες σκέψεις και συνέχισε την 22ωρη απασχόληση, με υπόλοιπο 2 ώρες ύπνο.

Η Σοφία με δυο συνάδελφους Δικηγόρους, βρίσκεται στην Μπογκοτά της Κολομβίας και διαπραγματεύονται με τον εκπρόσωπο ενός καρτέλ ναρκωτικών, την απελευθέρωση ενός ομήρου αστυνομικού με ανταλλαγή 2 εμπόρων που ήταν φυλακή.

Η διαπραγμάτευση μεταξύ αστυνομίας και καρτέλ γίνονταν με τη μεσολάβηση διεθνών οργανισμών και όχι απευθείας, γιατί το κράτος δεν ήθελε να νομιμοποιήσει την ύπαρξη των καρτέλ, αλλά συζητήσεις οφ δι ρέκορ...

Βρίσκονταν οι τρεις τους, σε ένα κρησφύγετο των εμπόρων ναρκωτικών στο βουνό, όπου είχαν μεταφερθεί με δεμένα μάτια και συζητούσαν για την ασφαλή ανταλλαγή των ομήρων.

Οι έμποροι, βλέποντας το ενδιαφέρον της αστυνομίας, άρχισαν να έχουν κι άλλες απαιτήσεις και οι συζητήσεις ήταν έντονες και σκληρές, αλλά και ιδιαίτερες καθώς οι δικηγόροι έπρεπε σε κάθε φάση να ενημερώνουν και να παίρνουν εντολές ή απαντήσεις με τον ασύρματο απ τον αρχηγό της αστυνομίας, στα αγγλικά, ενώ η γλωσσική επάρκεια σ αυτή τη γλώσσα του αξιωματικού ήταν περιορισμένη.

Ώσπου έγινε το...μπάχαλο.

Ενώ είχε προχωρήσει η συμφωνία σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα σημεία με τους δυο εκπροσώπους του καρτέλ και συζητούσαν τις λεπτομέρειες της μεταφοράς... παρουσιάστηκε ο Βαρόνος του καρτέλ της Μπογκοτά αυτοπροσώπως…..ο Δον Λούτσο….

Ένα γεροδεμένος γενειοφόρος, με κόκκινα μάτια και σκαμμένο αυστηρό πρόσωπο, που και η εμφάνισή του και μόνο απέπνεε τρόμο….και…απαίτησε απελευθέρωση κι άλλου ενός φυλακισμένου.

Ο Διοικητής της αστυνομίας εξερράγη και έβρισε άτιμο τον Βαρόνο.

Ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε….

Οι δικηγόροι μας πάγωσαν, είδαν τις τρίχες της γενειάδας να πετάγονται σαν σκαντζόχοιροι και το μάτι του Βαρόνου να γυαλίζει.

Αυτός έκλεισε τον ασύρματο κι άρχισε να περπατάει πάνω κάτω εξαπολύοντας κολομβιανές βρισιές….

Σε 5 λεπτά έγινε το κακό..

Ελικόπτερα του στρατού έφτασαν πάνω απ το κρησφύγετο, που φαίνεται ότι είχαν εντοπίσει από τη συχνότητα του ασύρματου, και άρχισαν να γαζώνουν το οίκημα, αδιαφορώντας και για τους δικηγόρους απεσταλμένους….

Οι συμμορίτες δεν αιφνιδιάστηκαν, άνοιξαν μια καταπακτή και έσπρωξαν όλους, μαζί και δυο που τραυματίστηκαν, μέσα σε ένα τούνελ.

Σκυφτοί για ένα περίπου χιλιόμετρο και κατατρομαγμένοι οι δικηγόροι σύρθηκαν στο άνοιγμα στην άλλη πλευρά του βουνού και αντίκρισαν τα μάτια τους,…..ένα πολυτελέστατο θέρετρο…..

Είναι το λημέρι του Βαρόνου, σε μια κρυφή χαράδρα, που καλύπτεται από γιγάντια δέντρα και βράχους, με την προσωπική του κατοικία, πισίνα, πάρκο, παιδική χαρά, μπαρ κλπ για την οικογένεια και οικήματα για τα άλλα μέλη και τους φρουρούς.

Τους έβαλαν, όμηρους πλέον, στο ίδιο οίκημα με τον ανώτερο αξιωματικό, όμηρο, ο οποίος άκουσε απογοητευμένος για την δυσμενή κατάληξη των διαπραγματεύσεων.

Με ανακούφιση είδαν ότι δεν τον είχαν κακομεταχειριστεί, αλλά τους καινούργιους ομήρους; Θα τους είχαν καλή μεταχείριση;

Στο μεταξύ ο Αλέκος είχε κατέβει Αθήνα στο πατρικό σπίτι για τις διακοπές των Χριστουγέννων.

Ακολούθησε την ίδια εξουθενωτική διαδρομή εργασίας, απασχολούμενος βοηθητικά στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, στο τμήμα Έιτζ, που με χαρά δέχτηκαν οι γιατροί την ειδικευμένη βοήθειά του.

- Γιατρέ…. Αλέκο…εσείς είστε;

Στο γραφείο δεχόμενος τον επόμενο ασθενή, πάγωσε αντικρίζοντας τον …αντίζηλο, αυτόν με τον οποίο τον απάτησε η Σοφία….μπροστά του ζωντανός, αλλά…εμφανώς αδυνατισμένος…..μα τι θέλει αυτός εδώ ;

- Εγώ είμαι, δεν θέλω κουβέντες μαζί σου, μα εσύ τι δουλειά έχεις εδώ;

- Μα γιατρέ, είμαι ασθενής με Ειτζ και συνεχίζω θεραπεία….

- Μα, πως; Θέλω να πω…

- Ναι γιατρέ είμαι ομοφυλόφιλος και κόλλησα απ το φίλο μου….

Ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής του Αλέκου, είναι μπροστά του.

Απ το ιστορικό του Παύλου, πληροφορήθηκε ότι από 16 ετών είναι γκέι και …απ την εξομολόγησή του για το τρομερό λάθος που έζησε στηρίζοντας την καημένη τη Σοφία, και αναπαράστησε στον Αλέκο το στιγμιότυπο …

Είχαν καταφέρει μαζί με τη Σοφία να βρουν τη λύση σε ένα νομικό πρόβλημα του ποινικού κώδικα που τους είχε δώσει σαν τεστ ο καθηγητής και φιλήθηκαν αδελφικά….

Του διηγήθηκε τις απελπισμένες προσπάθειες που έκανε η Σοφία να τον βρει, με τηλέφωνα, κομπιούτερ, φίλους συγγενείς, στέκια….

Τελικά, ζωντανό ράκος, έφυγε στο εξωτερικό με τους δικηγόρους του κόσμου…

- Πες μου που βρίσκεται, και τραντάζει απ τους ώμους ο γιατρός τον δύσμοιρο ασθενή του..

- Δεν ξέρω, αλλά θα ρωτήσουμε, θα…

Παράτησε σύξυλο το ιατρείο σε ένα σαστισμένο συνάδελφο γιατρό και πήρε τους δρόμους.

Τώρα ο Αλέκος ήταν άλλος άνθρωπος, καιρό είχε να νοιώσει ζωντανός, με έντονη επιθυμία να χαρεί τη ζωή, να βρει την αγαπημένη που τόσο αδίκησε….

Έκανε δυο μέρες να μαζέψει τις πληροφορίες που χρειάστηκε, την τρίτη πετούσε για Μπογκοτά.

Στο αρχηγείο της αστυνομίας του διηγήθηκαν τα περιστατικά από τη δική τους πλευρά και δεν διάκρινε διάθεση να βοηθήσουν του Έλληνες ομήρους.

Από τις διεθνείς οργανώσεις των δικηγόρων είχαν γίνει πολλές προσπάθειες άκαρπες μέχρι τώρα, γιατί οι έμποροι θεωρούσαν αναξιόπιστη την αστυνομία και βαριά προσβολή το βομβαρδισμό, όπου είχαν τραυματιστεί δικοί τους άνθρωποι.

Όλα σκοτείνιασαν, είχε βρει επιτέλους τη μοναδική του αγάπη και κινδύνευε να παραλάβει το πτώμα της…

- Δείξτε μου που είναι το κρησφύγετο του καρτέλ ναρκωτικών.

Ο Διευθυντής πληροφόρησε τον Αλέκο ότι, ισχυρό πλήγμα είχαν δεχθεί στην Κολομβία τα καρτέλ ναρκωτικών, πριν από ένα μήνα με τη σύλληψη 240 ατόμων που ενέχονται στην παραγωγή και τη διακίνηση κοκαΐνης και ηρωίνης. Στην επιχείρηση της αστυνομίας της Κολομβίας, σε συνεργασία με τις αρχές ασφαλείας άλλων χωρών, κατασχέθηκαν επίσης 340 τόνοι χημικών ουσιών που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή των ναρκωτικών και ανακαλύφθηκαν επίσης 14 εργαστήρια επεξεργασίας ναρκωτικών ουσιών. Στην επιχείρηση είχαν λάβει μέρος στελέχη των αρμόδιων υπηρεσιών από τη Βολιβία, τη Βραζιλία, τον Ισημερινό, τον Παναμά, το Περού, τη Βενεζουέλα και τις ΗΠΑ.

Ένας απ τους λίγους βαρόνους που απέμειναν είναι και ο Δον Λούτσο, ο πιο σκληρός απ όλους και ο οποίος μετά τις επιθέσεις έχει γίνει ανένδοτος σε συνεννοήσεις.

- Δεν με ενδιαφέρει, επιμένω, δείξτε μου το δρόμο…

«Όταν χωρίζουν δυο πουλιά,

σκοτώνεται η αγάπη,

και όταν ξαναβρίσκονται

χρυσώνεται το χάπι».

Αφού του έδειξαν το χάρτη, ανέλαβε ένα τζιπ της αστυνομίας να μεταφέρει τον Αλέκο εφοδιασμένο με ένα σακίδιο με τα ιατρικά του εργαλεία και παγούρι νερό, σε σημείο του βουνού που απέχει περί τα δυο χιλιόμετρα απ το κρησφύγετο.

Ασυνήθιστος σε ορεινές διαδρομές, εξαντλήθηκε με τη βασανιστική αυτή διαδρομή σε θάμνους και βράχους και κάθισε σε ένα ξέφωτο να ξεκουραστεί.

Βρέθηκε αμέσως περικυκλωμένος από γενειοφόρους οπλισμένους σαν αστακούς.

Με τα λίγα ισπανικά του, τους εξήγησε ότι θέλει να δει το βαρόνο Δον Λούτσο, και αυτοί με το άκουσμα του ονόματος, τον κοίταξαν σαν να τον λυπούνται, του έδεσαν τα μάτια και σπρώχνοντας τον έσυραν σε μια κοντινή απόσταση και τον πέταξαν σε ένα δωμάτιο.

Με ένα απότομο άνοιγμα της πόρτας από έναν βλοσυρό φρουρό, πέρασε αγέρωχος ο Δον Λούτσο !

Θεόρατος, γενειοφόρος, άγριος, κακομούτσουνος…ένα τέρας της φύσης, κάθισε απέναντι α τον Αλέκο στο τραπέζι και με κακοποιημένα αγγλοισπανικά:

- Τι θέλεις αμίγκο, γιατί ζήτησες να με δεις; Θαυμάζω το θράσος και την άγνοια κινδύνου σου…όποιος με βλέπει δεν ξαναγυρίζει πίσω….

- Βαρόνε, Δον Λούτσο, δεν λογαριάζω τον κίνδυνο προκειμένου να δω την αγαπημένη μου που κρατάς όμηρο εδώ. Ήρθα να σε παρακαλέσω να μου τη δώσεις γιατί δεν έχει κάνει τίποτα εναντίον σου και είναι μια φοιτήτρια που ήρθε εδώ να βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις. Ξέρω ότι έχεις τη φήμη δίκαιου ανθρώπου και επικαλούμαι τον ανδρισμό σου….

- Άστα αυτά, τι προσφέρεις για αντάλλαγμα.

- Μα….δεν έχω….μπα τι βλέπω εδώ; Και σηκώνεται απ την καρέκλα και πλησιάζει τον Βαρόνο…

Εκείνος πετάγεται με ετοιμότητα όρθιος, βγάζει το πιστόλι του και

- Κάτσε κάτω γκρίνγκο θα σε καθαρίσω…

- Με συγχωρείς Δον Λούτσο….αλλά είμαι γιατρός και διακρίνω κάτι ύποπτα σημάδια, για το καλό σου άσε με να δω…

Ο άγριος αρχισυμμορίτης πήγε να αγριέψει, αλλά στάθηκε για λίγα λεπτά σκεπτικός.

- Είσαι γιατρός;

- Ναι και θέλω να σε εξετάσω.

- Τέλος πάντων, ρίξε μια ματιά, γιατί πράγματι τελευταία έχω κάτι ενοχλητικούς πόνους και αδυναμία…., αλλά πρόσεξε, το πιστόλι σε σημαδεύει στην κοιλιά και με την παραμικρή κίνηση….

Πλησιάζει ο Αλέκος, κοιτάζει τα μάτια με τον ιατρικό φακό, βλέπει τη γλώσσα του, ακούει τους σφυγμούς και τα ακροαστικά….και

- Αρχηγέ έχεις σοβαρό πρόβλημα, αλλά ευτυχώς για σένα το πρόβλημά σου είναι της ειδικότητάς μου, πες μου από πότε και τι ακριβώς συμπτώματα έχεις;

Διστακτικά στην αρχή και με λεπτομέρειες, όπως όλοι μας που σεβόμαστε το γιατρό μας έτσι κι εκείνο το αγρίμι έγινε αρνάκι στα χέρια του Αλέκου…και του ανέφερε τα προβλήματα υγείας του.

- Βαρόνε, είσαι ομοφυλόφιλος;

Ούτε κεραυνός να είχε πέσει στο δωμάτιο!

Ο σκληρός, άγριος αρχιεγκληματίας πετάχτηκε απ τη θέση του και σημάδεψε με το όπλο τον Αλέκο, ο οποίος ενδόμυχα έκανε την τελευταία προσευχή του…..

Μεσολάβησαν μερικά αιώνια δευτερόλεπτα αναποφασιστικότητας, με το όπλο προτεταμένο προς το κεφάλι του γιατρού και…μετά χαμήλωσε ο σκληρός, άγριος αρχιεγκληματίας το πιστόλι……έβαλε τα κλάματα κι έπεσε στα πόδια του Αλέκου!

- Γιατρέ μου σ εξορκίζω, μην πεις κουβέντα σε κανέναν, ιδίως στους δικούς μου, κι εγώ θα ελευθερώσω το κορίτσι σου.

Λοιπόν άκουσε Δον Λούτσο, σαν γιατρός θα τηρήσω το ιατρικό απόρρητο, κανείς ποτέ δεν θα μάθει τίποτα για σένα. Αλλά θέλω να σε παρακαλέσω να ελευθερώσεις τους 3 δικηγόρους…

- Καλά, άντε…

- Περίμενε δεν τελείωσα, θα ανταλλάξεις και τον αξιωματικό, με τους δυο δικούς σου, όπως ήταν η συμφωνία η αρχική και εγώ με την κοπέλα θα μείνουμε εδώ, θα σε βάλω σε πρόγραμμα αποτελεσματικής θεραπείας για ένα μήνα και μετά φεύγοντας εμείς θα σου δώσω φαρμακευτική αγωγή και θα είσαι εντάξει.

- Σύμφωνοι γιατρέ, θα κάνετε τις διακοπές σας στο καλύτερο σπίτι εδώ στις εγκαταστάσεις μου, υπό την προστασία μου…

Η Σοφία δεν πίστευε στα μάτια της, ο Αλέκος εδώ, ο Αλέκος τη σώζει, ο Αλέκος σώζει όλους τους όμηρους, ο Αλέκος κι αυτή σε διακοπές…..

Βρήκε την αγάπη της, τη ζωή της, τον άνθρωπό της, το νόημα της ζωής, το μήνα του μέλιτος….

Ξυπνάει και έχει στο πλευρό της τον Αλέκο της, αναρωτιέται, ήταν όνειρο όλα αυτά; αλλά προσέχει το σκαμμένο και με γένια, πρόσωπο του άντρα της ζωής της.

Σαν όνειρο…

«Καρδιά που αντέχει χωρισμό,

είναι πολύ γενναία,

δεν λογαριάζει τους λιμούς

ούτε και τον σεισμό».