Φαντασία

                                Φαντασία     (8)

Καθόμουν στο παράθυρο του γραφείου και κοίταζα αφηρημένος τον κήπο. Είναι η συνηθισμένη θέση μου μετά από μια κουραστική επέμβαση, η σημερινή βέβαια ήταν εξουθενωτική.

Άρχισα στις 7,30 και τέλειωσα τώρα μετά από 5 ώρες.

Το μεσημεριανό φως έχει μια διαπεραστική μεταλλική γυαλάδα, ενώ το τετράγωνο του ηλιόλουστου κήπου στο τζάμι μου, είναι κακόγουστα φανταχτερό, σαν πριμιτίφ σκηνή ζούγκλας.

Έκλεισα τη μικρή σχισμή στις κουρτίνες του γραφείου κι αμέσως το σκοτάδι έγινε απόλυτο, λες κι έσβησε ξαφνικά ο κόσμος.

Οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες, η θλίψη των συγγενών αβάσταχτη, η προσπάθεια υπεράνθρωπη….κι όμως βοήθησε η "φαντασία"....

Τη χρησιμοποιούσα μόνο στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, μήπως αυτού του μικρού αγγέλου δεν ήταν τέτοια;

Όταν ήρθε η μάνα του στο ιατρείο, ήταν μια απόλυτη ικεσία..

- Γιατρέ μου, πέφτω στα πόδια σας, σώστε το παιδί μου, μόνο εσείς μπορείτε...

Είχε γυρίσει όλους τους ειδικούς γιατρούς και είχε πάρει τη μόνιμη επωδό:

- Δυστυχώς δεν υπάρχει σωτηρία!

Η απελπισία της, την έκανε να ακούσει τις φήμες για το γιατρό που έχει κάνει θαύματα και να κρεμαστεί σ αυτόν....

- Δεν σας υπόσχομαι τίποτα, η περίπτωση είναι δυστυχώς κατά 99% χαμένη, αλλά θα κάνω μια ύστατη προσπάθεια....

Ήταν απ τις λίγες φορές, αυτές που οι φήμες των ανθρώπων μεγαλοποιούν, που ήμουν αποφασισμένος να πετύχω...θα το εφαρμόσω επακριβώς....θα το οργανώσω....

Μέσα στο χειρουργείο, και μετά τα διαδικαστικά, έφτασα στην κρίσιμη στιγμή....έπρεπε να κοπούν οι αρτηρίες με τη σωστή σειρά, ενώ τα δυο πολύτιμα όργανα θα σταματούσαν για μερικά δευτερόλεπτα, τότε έπρεπε να προλάβω τη σωστή διόρθωση, αλλιώς θα συνέβαινε το μοιραίο.

Στάθηκα σε νιρβάνα......φαντάστηκα τη μάνα ενώ νανούριζε το παιδί στην κούνια του, μετά είδα το παιδί με το ποδήλατό του, κατόπιν τον πατέρα του να το πηγαίνει στο σχολείο, ύστερα τους δυο γονείς γεμάτους αγωνία στην αίθουσα αναμονής και....τελευταία εικόνα ....τη σωστή σειρά των τομών στο θώρακα του παιδιού για τη διόρθωση.

- Γρήγορα, το νυστέρι Νο 2, εσύ Κώστα το σφιγκτήρα, εσύ......

Όταν το παιδί άνοιξε τα μάτια, στο θάλαμο.......εγώ είχα φύγει και είχα κλειστεί στο γραφείο μου.

Πάντα μετά τη σωστή χρήση της "φαντασίας", αισθανόμουν εξουθενωμένος και αποσυρόμουν. Δεν συνέβαινε συχνά, μόνο όταν .......

Νεότερος είχα προσπαθήσει να εκμεταλλευτώ την ιδιότητα αυτή και λυπάμαι, γιατί το είχα καταφέρει, αλλά απ την άλλη νομίζω ότι στη θέση που έχω έρθει μπορώ να βοηθήσω περισσότερο....

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ την αρχή....

Όπως πολλά παιδιά, από μικρός είχα μεγάλη φαντασία. Φανταστικό κολλητό φίλο, φανταστικά οικιακά ζωάκια, φανταστικά παιγνίδια, φανταστικά φαγητά και παγωτά....Ένας κατ ανάγκη φαντασιόπληκτος ήμουν.

Θα μου πείτε γιατί όλα φανταστικά; Γιατί η οικογένεια πολυμελής, τα οικονομικά ισχνά, το σπίτι καλύβι, οι παρέες ελάχιστες, γενική ένδεια.

Φανταζόμουν αρκουδάκι, αυτοκινητάκι, μπάλα, μπογιές, στρατιωτάκι....

Μεγαλώνοντας φαντασιωνόμουν εκδρομή, παγωτό, ποδόσφαιρο, κρυφτό, ποδήλατο....

Θα ήταν στην 6η δημοτικού, όταν έκανα την παρατήρηση που θα άλλαζε τη ζωή μου.

Παρατήρησα ότι μερικές φορές έβγαινε πραγματική μια απ τις φαντασιώσεις μου....όταν φαντάστηκα ότι πάω εκδρομή στη θάλασσα, μετά ότι είχα ένα ωραίο σωσίβιο, ύστερα ότι έπαιζα μπάλα με τα παιδιά στην άμμο, κατόπιν ότι έκανα ποδήλατο και μετά έτρωγα ένα ωραίο παγωτό χωνάκι.....έτυχε και ήρθε η θεία μου στο σπίτι και μου έφερε ένα απαράλλαχτα ίδιο παγωτό χωνάκι! Σύμπτωση!

Οι αρκετές παρόμοιες συμπτώσεις μου κίνησαν την περιέργεια.

Όταν πλέον, ανέβηκα στον παράδεισο, τότε ενθουσιάστηκα:

Τι συνέβη. Μια απ τις πολλές φαντασιώσεις μου εκείνη την ημέρα ήταν το κορίτσι του δικηγόρου, που έμενε στο επιβλητικό διώροφο στην άκρη της γειτονιάς, η Αναστασία!

Ήταν η θεά της γειτονιάς και της έκτης δημοτικού, της τάξης μου. Όλοι οι επίδοξοι γόητες ξεροστάλιαζαν να την κάνουν φιλενάδα τους (με την τότε έννοια της φιλενάδας, κανένα φιλάκι και γράψιμο στον τοίχο: πχ Δημήτρης-Αναστασία και καρδιά).

Ε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια του μαθήματος μέσα στις φαντασιώσεις ήταν ότι έγινε φιλενάδα μου. Όταν έγινε διάλειμμα βγήκαμε στην αυλή και γύρω απ την Αναστασία σχηματίστηκε ο συνήθης κύκλος θαυμαστών. Όπου ξαφνικά παρατάει τους υποψήφιους έρχεται κοντά μου, με πιάνει αγκαζέ και λέει φωναχτά σε όλους: Είμαι το κορίτσι του Δημήτρη! Το τι έγινε δεν περιγράφεται...

Έκτοτε ανέβηκα στο πρώτο επίπεδο ερωτιάρηδων της τάξης, άλλαξε η μαθητική ζωή μου.

Άρχισα να προσέχω τις συμπτώσεις.

Κατάλαβα ότι με κάποια συχνότητα, όταν έκανα μερικές φαντασιώσεις, κάποια απ αυτές γινότανε πραγματικότητα.

Ξεκίνησα λοιπόν να πειραματίζομαι, σημειώνοντας τις φαντασιώσεις.

Στήθηκα στη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος και φαντάστηκα ότι φοράω το σιελ πουκάμισο, κατόπιν κρατάω τη ρακέτα του τένις, στη συνέχεια ένα καπέλο, μετά φοράω παπούτσια αθλητικά Αντίντας, ύστερα ένα ακριβό ρολόι, μετά μια γραβάτα.....αλλά δεν βλέπω ανταπόκριση.

Απογοητευμένος φεύγω, στρίβω τη γωνία και....μπροστά μου μια σακούλα...την ανοίγω....και ένα ζευγάρι ολοκαίνουργα αθλητικά παπούτσια Αντίντας.

Ενθουσιάστηκα, το πείραμα πέτυχε, κοιτάζω όλο ενδιαφέρον το τετράδιο με τις σημειώσεις: Είναι η τέταρτη φαντασίωση....

Πρέπει να επαληθευθεί η διαδικασία, για σιγουριά, αλλά και με άλλου είδους φαντασιώσεις, όχι αντικείμενα αλλά διάφορα.

Οργάνωση:

1η φαντασίωση, ότι είμαι στην εξοχή, 2η ότι τρώω ένα σάντουιτς, 3η ότι έρχεται κοντά μου ένα ελάφι, 4η ότι είμαι μέσα στο ποτάμι σε μια βάρκα....

Πολύ δύσκολη περίπτωση έβαλα για επαλήθευση, αλλά πρέπει να ξέρω τα όριά μου.

Μέχρι το βράδυ δεν υπήρξε εξέλιξη.

Στον ύπνο μου όμως ονειρεύτηκα βαρκάδα και ξυπνώντας το πρωί ήρθε ο θείος Μένιος και πήρα εμένα και την αδερφή μου για βαρκάδα στο ποτάμι!

Ωραία λοιπόν, βρίσκομαι μπροστά σε ένα παράξενο φαινόμενο, το οποίο πρέπει να εκμεταλλευτώ για να καλυτερέψω τη ζωή μου, πως;

Σαν έφηβος, χρησιμοποίησα τη "φαντασία" για γκόμενες, το τι επιτυχίες είχα δεν περιγράφεται.

Στη συνέχεια και παράλληλα, χρειαζόμουν χαρτζιλίκι, χρειαζόμουν ρούχα μοντέρνα....

Είχα πολλές τέτοιες ανάγκες, αλλά και μια φιλοσοφία λίγο μεγαλίστικη για την ηλικία μου. Δεν ήμουν φαταούλας, είχα καλές βάσεις απ την οικογένεια και ήμουν δίκαιος.

Αποφάσισα κάποια στιγμή, ότι θα χρησιμοποιώ τη "φαντασία" μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης, γιατί ήθελα να ζω με τις δυνάμεις μου και την  προσωπικότητά μου.

Ιεράρχησα τις ανάγκες, με τη βοήθεια της "φαντασίας" βρήκα μια καλή δουλειά για τον πατέρα, πήραμε ένα δάνειο και αγοράσαμε σπίτι, βρήκα κι εγώ μια δουλειά που μου επέτρεπε να σπουδάσω και, χωρίς τη "φαντασία", με το σπαθί μου άρχισα φοιτητική καριέρα.

Σχεδόν είχα παρατήσει τη "φαντασία", γιατί δεν υπήρξα καμιά απ τις ανάγκες που είχα αποφασίσει ότι θα ήταν απαραίτητη η χρήση της.

Η ζωή, βέβαια, έχει και το πεπρωμένο, που κανένα κόλπο δεν μπορεί να το αλλάξει.

Πέθανε από γεράματα ο αγαπημένος παππούς και παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες με τη "φαντασία", δεν μπόρεσα να αποτρέψω, το ίδιο αργότερα με τη γιαγιά......

Η ζωή μου προχώρησε, έκανα οικογένεια, έγινα νοικοκύρης....

Από τις καλές ιατρικές σπουδές, κατάφερα να διοριστώ σε Δημόσιο νοσοκομείο και ασκούσα ευσυνείδητα την ιδιότητα του χειρούργου.

Εκεί, ξαναθυμήθηκα τη "φαντασία". Σε περιπτώσεις που υπήρχαν περιθώρια παρέμβασης για τη σωτηρία του ασθενούς, τη χρησιμοποιούσα.

Δυστυχώς, η ιδιότητα μετρούσε σε λίγες περιπτώσεις, που και η γενική κατάσταση του ασθενή, βοηθούσε.

Έτυχε να κάνω μερικές πετυχημένες παρεμβάσεις, εκεί που οι άλλοι συνάδελφοι, του δικού μας ή άλλου νοσηλευτικού ιδρύματος, σήκωναν τα χέρια.

Έτσι μου βγήκε η φήμη του θαυματοποιού γιατρού, την οποία όχι μόνο δεν καλλιέργησα αλλά αρνούμουν αυτής της τιμής.

Κι έτσι φτάσαμε στο αρχικό περιστατικό του καταδικασμένου από τους άλλους παιδιού, που κατάφερα να σώσω, και που ενίσχυσε τη φήμη του θαυματοποιού, ακόμη και μεταξύ των συναδέλφων μου.

- Γιατί κάθεσαι στο σκοτάδι Δημήτρη; Ξέρω, η ανάπαυση του πολεμιστή (είναι ο Διευθυντής της κλινικής, που όπως πάντα έρχεται να με συγχαρεί).

- Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα...

- Σίγουρα κουράστηκες σωματικά, αλλά παρατήρησα ότι είχες και πνευματικό αγώνα με τον εαυτό σου. Θέλω να σε συγχαρώ και να σου πω ότι θαυμάζω την ψυχική σου δύναμη και τη φαντασία. Πως φαντάστηκες και σχεδίασες μια τόσο πετυχημένη παρέμβαση με πιθανότητες επιτυχίας μια στις χίλιες;

- Ναι διαθέτω φαντασία.

- Ξέρεις τι λένε οι βιολόγοι περί την φαντασία;

Η βάση της φαντασίας είναι το είκασμα η παράστασις ή εικονοπλασία ως όρος απόδοσης του imagery.

- Και οι ψυχολόγοι διατείνονται ότι η βάση της είναι ψυχική λειτουργία και αντλεί το υλικό της από παραστάσεις του παρελθόντος και παραστάσεις του παρόντος.

- Θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω ότι σύμφωνα με την πλατωνική αντίληψη, η φαντασία είναι η δημιουργική ικανότητα της ψυχής, που δημιουργεί «φαντάσματα», στηριγμένη σε στοιχεία της πραγματικότητας.

- Έχεις δίκιο, έτσι πρέπει να βλέπουμε τη φαντασία, και εγώ ειδικά την έχω σε μεγάλη υπόληψη και προσπαθώ να την αξιοποιώ.

Έβλεπα ότι ο φίλος μου ο Διευθυντής είχε όρεξη για συζήτηση, παραδόξως γιατί είναι ένας λιγομίλητος άνθρωπος. Κάτι έχει σκοπό να μου πει και το φέρνει απ έξω..

-Λοιπόν η οικογένεια; η αξιαγάπητη γυναίκα σου η Δέσποινα, πως είναι; Ελάτε καμιά μέρα για φαγητό;

- Ευχαρίστως.

-Τι λες για το Σάββατο στο εξοχικό στο βουνό;

-Εντάξει, θα συνεννοηθώ με τη Δέσποινα και θα σου πω.

Άφησα το αυτοκίνητο στις ρίζες του λόφου για να περπατήσουμε.

Ήμασταν σε μια χρυσή βουνοκορφή οι δυο μας, εμείς μόνο και ολόγυρα ο αέρας γαλανός ατέλειωτος και τόσο απαλός.

Διαγράφεται μπροστά μας, σε δριμύ απριλιάτικο φόντο, ένας ξεπλυμένος γαλάζιος ουρανός με μουτζούρες νεφών, άσπρο του πάγου, γκρίζο του μώλωπα, σταχτί. Από όλες τις καμινάδες των χαμηλών σπιτιών στήλες καπνού ταξιδεύουν προς τα πίσω, λες κι ένας ολόκληρος στολίσκος σαλπάρει από δω για το πέλαγος.

Πράγματι ήταν ένα όμορφο μεσημέρι, με καλό φαγητό και εκλεκτό ποτό, αισθάνθηκα μια γλυκιά ζαλιστική ευφορία και μια ελευθερία στο νου....

Στη βιβλιοθήκη, μ ένα πούρο Αβάνας, κλασσική μουσική...οι δυο μας, ενώ οι κυρίες έκαναν μια βόλτα στο εξοχικό τοπίο....

- Πως αισθάνεσαι Δημήτρη;

- Πραγματικά είμαι λίγο μακριά απ τις συνήθειές μου στο πιοτό, αλλά αισθάνομαι μια υπέροχη αποχαύνωση, μια χαλάρωση στο νου, λες και ο χρόνος σταμάτησε στις ρίζες του λόφου, εκεί που άφησα το αυτοκίνητο, και δεν προχωρεί καθόλου, αφήνοντάς με να απολαύσω αυτό το υπέροχο απόγευμα....

- Ο χρόνος Δημήτρη είναι σχετικός.

- Ναι Νίκο και παρουσιάζει μια τρομερή ιδιομορφία. Έχει δυο όψεις. Είτα αργοσέρνεται οδυνηρά σαν σαλιγκάρι που γλιστράει μέσα στο ίδιο του το γλοιώδες έκκριμα ή προσπερνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σα χαλασμένη μηχανή προβολής παλιού σινεμά.

- Έτσι είναι, οι φιλόσοφοι έχουν αποφανθεί: "ο χρόνος δεν είναι σταθερός και μόνο οι βλάκες τον βλέπουν έτσι". Και η φαντασία είναι η πιο δημιουργική σπίθα για την ανάπτυξη.

- Συμφωνώ Νίκο, ενώ κοίταζα  στον ορίζοντα έναν γιγάντιο ήλιο να κατρακυλάει αργά πάνω στο ρηχό του τόξο και να χρωματίζει τον ορίζοντα με μια χρυσή πιτσιλιά.

- "Η φαντασία πλαισιώνεται από την ωμή πραγματικότητα της ζωής....ονειρεύεσαι ένα άπιαστο όνειρο που θα καλπάσει σε δυο άλογα, θα συμμαχήσει σε μια ανιδιοτελή συμμαχία, με όλα τα άγρια στοιχεία της φύσης, με γνώμονα το κοινό καλό ....θα περιφρουρήσει τους αδύνατους σε θέληση, θα χαϊδέψει με απαλές κινήσεις την ομορφιά, προσπαθώντας να μη την αλλοιώσει ....

Μια ραψωδία από χρώματα, μπερδεμένα σε μια φαντασία χορού, ζωής , χρωμάτων....

Μια φαντασία, πέρα από προβλήματα και προβληματισμούς, πέρα από ερωτήσεις και ερωτήματα.....

Χρειάζεται φαντασία η ζωή μας , για να έχει χρώμα.....

Όχι όμως φαντασιόπληκτους για να σκοτώσουν την ομορφιά της ...."

Είναι ένα ποίημα που έγραψα σε μικρή ηλικία...

- Είναι θαυμάσιο Νίκο, να λοιπόν που ο Διευθυντής μου αποκαλύπτεται ευαίσθητη ψυχή και ποιητής...

- Έλα τώρα Δημήτρη, με κολακεύεις.

- Δεν σε κολακεύω καθόλου Νίκο, να φανταστείς ότι εγώ δεν έχω καθόλου ποιητική φλέβα και το ρεπερτόριό μου περιορίζεται σε μερικούς στίχους από λαϊκά τραγούδια, όπως:

Δε φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει

που σ' έπλασε όπως ήθελε αυτή

η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε

πως θα μ' ανοίξεις την καρδιά μου την κλειστή

Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο

που βγαίνει πάντα αλήθεια

και δεν αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές

και μια πληγή στα στήθια

Δε φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει

γι αυτό μην κλαις που φεύγω βιαστικά

σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω

για της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά

Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο

που βγαίνει πάντα αλήθεια

που δεν αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές

και μια πληγή στα στήθια.

- Καταπληκτικό, θυμάσαι όλους τους στίχους!

- Είναι που με ενδιαφέρει πολύ η φαντασία, που όπως είπε και ο Αινστάιν:

"Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση"

- Με την ευκαιρία Δημήτρη, έχω μεγάλη περιέργεια για την ιδιαίτερη σχέση σου με τη φαντασία, είναι κάτι που από καιρό ήθελα να σε ρωτήσω αλλά δεν θέλω να φανώ αδιάκριτος, αν θέλεις μου απαντάς......

Έφτασε και στο στόχο, όπως είχα καταλάβει και το γυρόφερνε, αλλά θες το κρασί, θες η χαλαρή διάθεση, θες ένας τόνος σεμνότητας που διακρίνω στο χαρακτήρα του....

- Θα σου απαντήσω Νίκο, θα είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μαθαίνει το μυστικό μου, αλλά με μια προϋπόθεση, ότι δεν θα το κοινολογήσεις πουθενά, σύμφωνοι;

- Σύμφωνοι

- Λοιπόν είναι ένα χάρισμα της μοίρας; (που δεν πιστεύω σ αυτήν). Ρέπω προς τις φαντασιώσεις από μικρή ηλικία.....κλπ....κλπ....Λοιπόν κάθε φορά που έχω διάφορες φαντασιώσεις, κάποια απ αυτές γίνεται πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι διαπίστωσα πως αυτό συμβαίνει στην τέταρτη κατά σειρά φαντασίωσή μου. Φυσικά το θαύμα αυτό συμβαίνει με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και για εφικτές περιπτώσεις, πχ δεν γίνεται να φανταστώ ότι περπατώ στο φεγγάρι και να συμβεί.

- Φοβερό, και δεν μου λες βρε Δημήτρη, πως προέκυψε να πραγματοποιείται η τέταρτη φαντασίωση και όχι κάποια άλλη;

- Δεν έχω μπορέσει να το ανακαλύψω, και αρκούμαι στην πράξη....

- Δημήτρη, η λογική λέει ότι το 4, κάποιο ρόλο παίζει στη ζωή σου και πρέπει να το βρούμε.

- Το σκέφτηκα και εγώ αλλά πως;

- Σκέψου στο σπίτι με την ησυχία σου, τι σχέση μπορεί να έχει το τεσσάρι και αύριο στο γραφείο θα φωνάξουμε και τον Παπαδόπουλο, τον ψυχαναλυτή και θα το ψάξουμε.

-Καλώς, αλλά δεν θα; του πούμε για τη "φαντασία", μόνο ότι αυτός ο αριθμός θεωρείται παράγων αρμονίας στη ζωή μου και πρέπει να τον εξακριβώσουμε.

Φύγαμε, όταν είχε προχωρήσει το σκοτάδι, απ το εξοχικό του Νίκου, εγώ γεμάτος σκέψεις για το μαγικό νούμερο.

Πόσο μελαγχολικό ήταν αυτό το βράδυ που αρνιόταν να τελειώσει και εξουθένωνε τον εαυτό του κι ολοένα αραίωνε μέσα στο ωχρό βορινό φως.

Με είχε προβληματίσει ο φίλος και χρειαζόμουν χαλάρωμα και αναδιάρθρωση των σκέψεων.....

Στον ύπνο μου, πελώρια τεσσάρια χόρευαν γύρω μου, μαύροι τραγουδούσαν ύμνους στο 4, κορίτσια με μπικίνι ξαπλωμένα στην άμμο σχημάτιζαν το νούμερο με το σώμα τους.....

Ξύπνησα δυο τρεις φορές και ήπια κάμποσα ποτήρια νερό..... το πρωί ήμουν κατασταλαγμένος με μια λύση μπροστά στα μάτια μου....ήμουν έτοιμος να συζητήσω με τους φίλους γιατρούς....

Έχω το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό και με μια χαλάρωση στο πνεύμα, χαζεύω το πρωινό.

Ανοιξιάτικοι αέρηδες ξεχειλίζουν τους δρόμους σαν αβαρές νερό. Η άσφαλτος αστράφτει, μια ισχυρή ριπή ανέμου ταρακουνάει τα αυτοκίνητα που τρεμουλιάζουν επάνω στους τροχούς, χορεύοντας.....

Με την άκρη του ματιού...είδα τη νταλίκα στην απέναντι λωρίδα της Λεωφόρου Πάρνηθας......αισθάνθηκα μια γλυκιά ζαλάδα.....λευκό φως.....λευκή στολή......λευκό σκοτάδι.....

Τρέξανε αμέσως μόλις ήρθε και υποδέχτηκαν το ασθενοφόρο, το χειρουργείο εσπευσμένα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο ίδιος ο Διευθυντής με πράσινη ποδιά και μάσκα διευθύνει την ομάδα....

Μετά από αγωνιώδη μάχη 4 ωρών, ο Διευθυντής καταϊδρωμένος εξηγεί στη γυναίκα του Δημήτρη:

- Κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό Δέσποινα, δυστυχώς ενώ διορθώσαμε κάπως τις πολλές βλάβες, δεν κατορθώσαμε την ανάνηψη, είναι σε κώμα και δεν ξέρουμε αν και πότε θα επανέλθει.....

Τον έτρωγε η έννοια το Νίκο, ξέρει τόσα για τα θαύματα που μπορεί κάνει ο φίλος του, αλλά πέσανε στην περίπτωση που βρίσκεται σε κώμα και δεν μπορεί ο ίδιος να φτιάξει τη "φαντασία". Αδικία...Αλλά πρέπει να το ψάξει, πρέπει να κάνει κάτι.

Στο συμβούλιο γιατρών που οργάνωσε, ειπώθηκαν πολλά και συζητήθηκαν πολλές μέθοδοι, αλλά απορρίφτηκαν όλες, κόντευαν να εγκαταλείψουν την χαμένη υπόθεση, όταν ο Νίκος έκανε μια ύστατη προσπάθεια..

- Για πες μου Αλέκο, στον αναισθησιολόγο, αν του κάνουμε μια υποσκληρίδιο ένεση θα βρει τις αισθήσεις του;

- Κι αν τις βρει άχρηστες θα είναι, γιατί η διάρκεια της μικρής ανάνηψης θα είναι μόλις 2 λεπτά...

- Έστω κι έτσι, είναι σίγουρα τα 2 λεπτά;

- Σίγουρα είναι, αλλά αμέσως μετά θα πεθάνει ο Δημήτρης, γιατί θα έχει διοχετευθεί υπερβορικό νίτρο, με την ανανηπτική ένεση και θα σταματήσει οριστικά την καρδιά. Θα μου πεις, έτσι που είναι σε κώμα, έχουμε ελπίδες; Ναι, βέβαια αμυδρές, σε εκατομμυριοστά, αλλά ποιός παίρνει την ευθύνη, και για ποιό λόγο να του δώσουμε δυο λεπτά διαύγειας και μετά να τον σκοτώσουμε;

Όλη τη νύχτα οι σκέψεις έτρωγαν το Νίκο, πρέπει να το επιχειρήσω, διακινδυνεύω, θα μου πεθάνει, έχει ελπίδα, δεν έχει....

Το πρωί, απ τις 7 στο πόδι.

Πήγε στο δωμάτιο του Δημήτρη, ξύπνησε τη γυναίκα του και την κέρασε καφέ στο γραφείο του.

- Έτσι κι έτσι, ο Δημήτρης έχει ένα θαυμαστό χάρισμα, το και το.....έχουμε μια αμυδρή ελπίδα να τον σώσουμε, θα τον ξυπνήσουμε με μια ένεση και θα έχει διαύγεια πνεύματος για δυο λεπτά. Σε αυτό το μικρό διάστημα πρέπει να τον πείσω να βάλει μπρος τη "φαντασία" και στην τέταρτη φαντασίωση θα δει τη λύση και θα την εφαρμόσουμε αμέσως με έτοιμο το χειρουργείο. Αν δεν τα καταφέρουμε θα τον χάσουμε οριστικά. Θέλω τη συγκατάθεσή σας γι αυτό το τόλμημα, διακινδυνεύω κι εγώ την καριέρα μου, αλλά θα τα δώσω όλα για τον καλύτερό μου φίλο.

- Σύμφωνοι, κάντε ότι νομίζετε....

Ζούσα σ ένα λευκό φως, μέσα σ ένα γκρι σύννεφο, η αίσθηση, αν μπορεί να την ονομάσει κανείς έτσι, ερχόταν κι έφευγε με διαλείψεις....τη μια στιγμή είχα μια νοσοκόμα επάνω μου και την άλλη το σύννεφο.....άκουγα και δεν άκουγα....έπιασα το σκεπτικό του Διευθυντή και μετά είχα μια ξεχασμένη αίσθηση, προσπαθούσα απεγνωσμένα να καταλάβω....ο Νίκος ήθελε να εφαρμόσει τη ¨φαντασία", σε ποιόν....δεν είναι σωστό...του έχω πει μόνο σε έκτακτη ανάγκη.....πάει να με ξεπεράσει......αλλά κίνδυνος...ένα καμπανάκι...πρέπει να βοηθήσω....κάτι λέει για δυο λεπτά....θα προλάβει; πρέπει να ετοιμαστώ.....πάλι το σύννεφο......θα ετοιμάσω φαντασιώσεις, τη γυναίκα μου στο γάμο, τη μάνα μου ζωντανή, το θαύμα του παιδιού που έσωσα, τώρα η τέταρτη, θα πετύχει.....αχ μούφυγε, τι σκεπτόμουνα;

Μετά την ένεση, η αγωνία κορυφώθηκε.....

Σε μια στιγμή ο άρρωστος άνοιξε τα μάτια, έτοιμος ο Νίκος κάθισε ήρεμα δίπλα του και

- Δημήτρη, δεν έχουμε πολύ χρόνο, σκέψου τρεις φαντασιώσεις και στην τέταρτη είμαι έτοιμος να ενεργήσω, σε ικετεύω ψύχραιμα....

- Είμαι έτοιμος Νίκο, η τέταρτη είναι:......τρύπημα στο δεξί φύμα του κρανίου, 13 χιλιοστά δεξιά και βάθος 28,2 μιλ. Μετά κοκτέιλ φαινοδιαζόνης και δεξοβιόζης 55 γρ σε τρεις ισόποσες δόσεις ανά 15 λεπτά...μετά ξέρεις, διαδικασία ανάνηψης υψηλού ρίσκου. ΟΚ

Στο εξοχικό του Νίκου, μετά 15 μέρες, ο Δημήτρης σε μια πολυθρόνα στη σκιά και μαζί του ο Νίκος και ο Παπαδόπουλος ο ψυχαναλυτής.

- Είπες Δημήτρη ότι βρήκες τη λύση του μαγικού αριθμού τέσσερα, πριν το ατύχημα, σ ακούμε...

- Ναι και είναι πολύ απλή, μέχρι το σημείο βέβαια της συγκυρίας των αριθμών, για το πως συσχετίζονται, θα δούμε, θέλω και τη σοφία σας.

Λοιπόν, καταρχήν γεννήθηκα την 4/4/44, όπως βλέπετε όλο τεσσάρια. Το όνομά μου αρχίζει από Δ, είναι το τέταρτο. Το όνομα της γυναίκας μου Δέσποινα, πάλι Δ. Τελείωσα τέταρτος στην Ιατρική σχολή, απολύθηκα πα το στρατό 4 Απριλίου....και άλλα πολλά τεσσάρια μέσα στο ιστορικό μου.

Φαίνεται λοιπόν ότι το 4 είναι ο μαγικός αριθμός μου, τώρα το πως επηρεάζει τις φαντασιώσεις μου, είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, για μένα.

- Πολύ σημαντικά και πολύ απλά αυτά που μας λες Δημήτρη και που μόνο εσύ μπορούσες να τα ξέρεις. Εγώ δεν μπορώ να συνδέσω τα τεσσάρια της ζωής σου με τα θαύματα, δεν ξέρω ο ειδικός από δω ο Αντρέας, σαν ψυχαναλυτής αν έχει καμιά θεωρία.

- Έχω και βγαίνει απ τα βιβλία και την ιατρική ιστορία. Έχουν παρουσιαστεί και στο παρελθόν επιρροές του υποσυνείδητου στην πράξη, γι αυτό υποθέτω....μπλα....μπλα...., ότι η περίπτωση του Δημήτρη είναι μια υποσυνείδητη εφαρμογή της θέλησης για αγαθή πράξη σωτηρίας,

Θυμάμαι το νοτερό φως του γκρίζου σύννεφου, το ηλιόφως τη στιγμή που η νταλίκα...... σαν αιχμηρή λάμψη λευκόχρυσου, σε κάποια άκρη του χαμηλόστεγου ουρανού, λάμπει ένας αδύνατος ήλιος μου. Το κάθε κυματάκι των μολυβένιων νερών στη θάλασσα των λογισμών μου, αγγίζεται από μια αιχμή μελαγχολικού ασημοκίτρινου φωτός.