Για να προσφέρω ένα πετραδάκι γράφω,
σ αυτό τον κόσμο που μας έφερε η φύση,
με μελανά χρώματα την αδικία περιγράφω,
μήπως κανείς τολμά… ν ανησυχήσει.
Ελπίζω όσα φωνάζω κι όσα γράφω
να σμίξουνε μ άλλες φωνές γενναίες
και τότε σίγουρα, αυτό σας το υπογράφω,
θάχουμε μπόλικες επαναστάσεις νέες.
Γράφω για όνειρα, για ελπίδες, για καημούς,
πλάθω ιστορίες μ αισιόδοξα μηνύματα,
να σταματήσω θέλω δάκρυα και λυγμούς,
να τιμωρήσω υπαίτιους για εγκλήματα.
Μα κι αν πετύχω, πάλι εγώ θα γράφω,
γιατί η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα,
τότε όμως τα σχέδια πολύχρωμα θα βάφω
και θα ταχυδρομώ ομόνοιας εμβάσματα.
Είν ένα συνοθύλευμα από λέξεις,
διαφόρου σημασίας κι ερμηνείας,
μ αυτές μπορείς να περιγράψεις και να παίξεις,
στο γραφείο, στον καφενέ ή και στας παραλίας.
Συνήθως τα ποιήματα,
μπορεί να αφορούν διάφορα ζητήματα,
κοινωνικά, ερωτικά, πολιτικά
και διακρίνονται σε ψωνισμένα ή διασκεδαστικά.
Τα συνθέτει ο καθένας κι όποιος τύχει,
για να φτιάξει το κατάλληλο το κλίμα,
αραδιάζονται με τέχνη κάποιοι στίχοι
και προσέχουμε να υπάρχει και η ρίμα.
Οι πολλοί δε θέλουν ομοιοκαταληξία
και πετάνε τα νοήματα στο σωρό,
πιστεύουν πως η ρίμα δεν έχει αξία,
αλλά το είδος τους είναι πάρτι χωρίς χορό.
Άλλοι το ποίημά τους γεμίζουν λυρισμό,
σπασμένες καρδιές και πονεμένες κόρες,
δάκρια στα μάτια, συναισθηματισμό
και ερωτικής πορείας ανηφόρες –κατηφόρες.
Άλλοι στα πολιτικά ζητήματα ταγμένοι,
έχουν το στίχο βήμα καταγγελίας
και στο ποίημα παρελαύνουν όλοι οι πονεμένοι,
θύματα της κακούργας κοινωνίας.
Τέλος άλλοι παριστάνουν το Σουρή
και τους γύρω τους με πάθος σατιρίζουν,
αυτοί χρειάζονται αλυσίδα ή λουρί,
γιατί απ τα γέλια τα μάτια μας δακρύζουν.
Κι έμεινα εγώ να προσπαθώ μέσα απ το στίχο,
να σας κάνω να χαρείτε ή λυπηθείτε,
χωρίς έμπνευση βήχω και ξεροβήχω
και τροφοδοτώ το συγκρότημα, άγαμοι θύται.
Παίζω με τις λέξεις και τα αισθήματα,
Τα ρολά του μαγαζιού σηκώθηκαν,
Λάμπει, μετά τη βροχή το ουράνιο τόξο,
Σφίγγω το τιμόνι στα χέρια και τρέχω στη Λεωφόρο,
Οι πρωινοί διαβάτες ζωηροί για τη δουλειά,
-Άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα, το ραδιόφωνο,
Χρώματα πολλά, πανδαισία σχεδίων,
Η σκέψη μου στον έρωτα, στη ζωή,
Μια μοτοσικλέτα με προσπερνάει με θόρυβο,
Τώρα που ήρθες δεν σ αφήνω να ξαναφύγεις μακριά μου.
Απόψε στη γιορτή του Βαλεντίνο,
σου έχω ένα δώρο ερωτικό,
πρώτα θα σου προσφέρω εκλεκτό οίνο,
και μετά θα σε χορέψω ένα ταγκό.
Λόγια αισθηματικά θα ψιθυρίσω
στ αυτί σου γύρω στον άσπρο σου λαιμό,
τα αστέρια όλου του ουρανού θα σου χαρίσω
κι ένα θερμό βαλεντίνου ασπασμό.
Είναι βράδυ κι εγώ μόνος
Φεύγει το τραίνο
Ένα μαύρο σύννεφο στον ουρανό
Κι ένα άδειο ποτήρι συντροφιά.
Στον τοίχο του σταθμού απέναντι
Μου χαμογελάει μια οδοντόκρεμα
Ένας σκύλος αλυχτάει από μακριά
Και το τηλέφωνο ηχεί στενάχωρα.
Σε λίγο μια καθαρίστρια
Θα μαζέψει τα τελευταία αποτσίγαρα
Ένας άστεγος θα ξαπλώσει στον πάγκο
Κι εγώ θα κοιτάζω αδιάφορα τα τραίνα να περνούν.
Είμαι μόνος,
Παρέα μ ένα βάρος στο κεφάλι
Και μια σκοτούρα
Κι είναι βράδυ……
Υποσχέθηκες πως θάρθεις στις οχτώ,
στο τρίτο απ την είσοδο του πάρκου το παγκάκι,
σ είχα εικόνισμα τότε σε είχα φυλαχτό,
ήσουν η αδύναμή μου άμυνα στο σκάκι.
Έκλεισα εγκαίρως τα βιβλία και τη μελέτη,
σενιάρισα παπούτσια, φοιτητική ενδυμασία,
εχτένισα με προσοχή τη χαίτη
κι ήρθα εγκαίρως στην αισθηματική δοσοληψία.
Σαν ιππότης του παλιού καιρού με στυλ,
ντυμένος άψογα, στο χέρι ένα λουλούδι,
ήμουνα έτοιμος για συμφωνία, για ντηλ,
να παίξω στης καρδιάς σου το σι ντι ένα τραγούδι.
Με υπομονή περίμενα να εμφανιστείς εσύ
κι έκανα σχέδια ερωτικών στιγμών,
δεν το κατάλαβα πως πήγε οχτώ και μισή
και βρέθηκα προ απογοητεύσεων και λυγμών.
Σούδωσα αέρα περαιτέρω ευκαιρίας,
ξάπλωσα ανάσκελα κοιτάζοντας τα αστέρια,
μέχρι που πλησίασε πόρνος εφαψίας
και άρχισε να μου χαϊδεύει τα....χέρια.
Απ το μπαρ ακούστηκε του μπουζουκιού πενιά
και ένας λήθαργος τα μάτια μου σφαλίζει,
χτυπάει η καμπάνα ώρα εννιά
και η σελήνη «ολόφωτα» φωτίζει.
Συγγνώμη ζήτησες μα ξύπνησα αργά,
μπροστά μου στέκεις όλορθη σα στέκα,
με πονεμένα απ το παγκάκι τα πλευρά
κοίταξα το ρολόι μου, ήταν δέκα.
Αγαπημένη μου ευθύς σε συγχωρώ,
για το γενναίο στήσιμο τα αποψινό,
σούχα υποσχεθεί ερωτικό χορό,
Αλλά σε αποπέμπω τώρα με μια κλωτσιά στον πισινό.
Είναι 10 το βράδυ, έξω βαθύ σκοτάδι,
Βγαίνω στο μπαλκόνι, αφουγκράζομαι,
Κάτι κορναρίσματα, κάποια μουσική από διπλανό διαμέρισμα.
Το κουδούνι δε χτυπά.
Το βραδινό αεράκι παίρνει τις σκέψεις,
Τις διαλύει σε φράσεις, σε λέξεις μυστικές
Και τις στέλνει εκεί που πρέπει.
Τώρα δείχνει το ρολόι 12, βγαίνει ο κούκος
Και το αναγγέλλει.
Άλλες σκέψεις, άλλο αεράκι, άλλες αποστολές
Εκεί που πρέπει.
Ξανακοιτάζω το ρολόι.
Οι δείκτες ασάλευτοι, βαριές οι κινήσεις τους,
Βαριές κι οι ματιές μου.
Δηλητηριασμένες.
Σπρώχνω τις σκέψεις, πιέζω το συναίσθημα.
Πρέπει να έρθει, πρέπει να έρθει.
Αν όχι τώρα, σε λίγο…
Πάλι σκέψεις, πάλι ματιές, πάλι πίεση στο ρολόι.
Έσπασε κι εκείνη δεν ήρθε.
Φεύγεις μακριά απ το γερασμένο, χιλιοπαιγμένο θεατρό μου
Αφήνεις πίσω τα ίδια πικρά λόγια που ακούς πάντα
Καρμπόν μεταχειρισμένο οι τρόποι μου,
Μέχρι τώρα σε κρατούσε το παράπονο που διακρίνεις στα μάτια μου,
Ξέρω ότι κάποτε θα το βαρεθείς κι αυτό και θα φύγεις,
Το βλέπω στους εφιάλτες μου τις βροχερές νύχτες του χειμώνα,
Βλέπω την αγαπημένη σου μορφή να φεύγει και φοβάμαι,
..Ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα….
Κοινωνικά
Ποτάμι η οργή
Πνίγει σκέψεις κι οράματα
Πλημμυρίζει υπόγειες διεργασίες
Καταπίνει νηφάλιες ακτές
Γκρεμίζει δίδυμους
Καταπατά ουτοπίες
Ρίχνει φράγματα.
Αγριεμένη θάλασσα η εκδίκηση
Συντρίβει εξουσίες
Συνθλίβει όγκους δεσποτικούς
Σαρώνει κρατικές τρομοκρατίες
Εξαφανίζει τραστ
Λειώνει πολυεθνικές
Εξαϋλώνει ασυνειδησίες.
Λάβα τρέχει απ το ηφαίστειο του μίσους
Η αντεκδίκηση
Απ το άδικο αίμα που χύνεται
Την καταστροφή εστιών
Το κλάμα στα παιδικά μάτια
Την εξαφάνιση των ονείρων
Το χωρισμό των ζευγαριών
Ραντεβού στην άλλη ζωή
Μ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι ….
…..για αναγνώριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου