Πέτρα σ άνυδρο τοπίο,

μοιάζει σήμερα η μορφή σου,

με τα μαλλιά λυμένα και τις σκέψεις να κολυμπούν

σε λίμνες λησμονιάς και ρυάκια με το κόκκινο υγρό της καρδιάς,

να κατεβαίνει ένα δάκρυ στο μάγουλο,

κι ένας κόμπος στο στήθος, κι ύστερα να ψιθυρίζεις

λόγια παρηγοριάς και έρωτα, όπως τότε,

τότε που σε κρατούσα σφιχτά,

κι ήθελες να μείνεις, κι εγώ σ έδιωχνα, μη μπορώντας

να προβλέψω τις μελλοντικές σταγόνες πόθου κι απελπισίας….