Το λευκό σύννεφο

Ξύπνησα το πρωί με μια σκοτούρα,

κι άνοιξα παραθύρι στα κλεφτά,

τα γαλανά μου μάτια γίναν σκούρα,

αντικρίζοντας μαύρα σύννεφα στον ουρανό φρικτά.

Η διάθεσή μου βυθίστηκε στο χάος,

οι αισθήσεις μου μυρίστηκαν σατανική βροχή,     

κατάρες κίτρινες ζωγράφισαν τα νέφη

και  στο μυαλό μου μαύρη ταραχή.

Ταξίδεψαν λευκά τα σύννεφα στο σύμπαν,

μέσα από θύελλες κι από λιβάδια χέρσα,   

είδαν πολλά τα μάτια τους και μαύρισε η ψυχή τους,

που στον ανθρώπινο κόσμο μας απουσιάζει η μπέσα.

Ένας λύκος ούρλιασε…

Ο βρυκόλακας διψάει για αίμα…

Ακονίζει ο χάρος το δρεπάνι…

Κόκκινες πλημύρες….